Δύο ποιήματα του Τέλλου Άγρα (1899 - 1944)

 ............................................................

Τέλλος Άγρας (1899 - 1944)

Ποιητική

 

 

Διψάς, του στίχου το πουλί,

της ξενιτιάς τ’ αγέρι·

μα ο κόσμος έχει ξενητιές

κι ο κόσμος δεν τις ξέρει…

 

Μην πης: «Δεν καταδέχομαι!»

μην πης: «Κι αχ, πώς να κάμω;».

Πιάσε το στίχο σου σκυφτός,

σαν το ψωμί από χάμω.

 

Αργά, στο σπίτι…

 

Αργά στο σπίτι σα γυρνώ

τη νύχτα, απ’ την πλατεία περνώ

που κρέμετ’ έρημο φανάρι·

και το τινάζει απ’ το σχοινί,

σφοδρά, για να το συνεπάρει.

 

Ταιριάζει ο αγέρας ο κουφός

κι αυτό το τρομαγμένο φως

πάνω στους τοίχους που σπαράζει,

κι η σύναξη άσωτα παιδιά

που απόμειναν, μες στη βραδιά,

δίχως ψυχή να τα φωνάζει.

 

Γύρω στα σύρματα οι αϊτοί,

και τζάμια που είναι από χαρτί

-κάθε σημάδι έχει ένα ταίρι.

Κι η φυσαρμόνικα η βαριά

που κάπου κλαίει – από μακριά,

σε πίσω τρίστρατο, ποιος ξέρει!

 

τον ίσκιο μου (που προσπερνά

και μεγαλώνει ως τη γωνιά,

ωσότου αγέρας τον αρπάζει

καθώς τη μαύρη καστανιά

που έχει μαδήσει η χειμωνιά),

μ’ αυτόν τον ίσκιο μου ταιριάζει.

 ΤΕΛΛΟΣ ΑΓΡΑΣ (1899 - 1944)