...ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Σου φέρνω χαρούμενα νέα, Δήμαρχε. Είδα τα παιδιά.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Τι;
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Τα είδα στην Κοιλάδα των Αηδονιών.
ΔΗΜΑΡΧΟΣ: Πού είναι αυτή η κοιλάδα; Να πάμε να τα δούμε.
ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ: Δε χρειάζεται. Παίζουν και τραγουδάνε όλη μέρα και το βράδι πάλι παίζουν και τραγουδάνε, γιατί στην Κοιλάδα των Αηδονιών δε φτάνει ποτέ η νύχτα. Τα λουλούδια μοσκοβολάνε, τα πουλιά κελαηδούν, το ποτάμι κελαρύζει. Δε βρέχει, δε χιονίζει, δε διψάει η γη. Και τα παιδιά μας δε γερνάνε, μένουν για πάντα έτσι, όπως τα ξέραμε...
(από τον "ΑΥΛΗΤΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΛΙΝ", το γνωστό παραμύθι σε θεατρική διασκευή της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου)
..................................................................................
Είδα την περασμένη Κυριακή στο μεγαλύτερο μέρος της την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη "Πρωταγωνιστές", την αφιερωμένη στον εμπρησμό της Marfin και στη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της, της Παρασκευής Ζούλια (35 ετών), της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου (32 ετών) και του Επαμεινώνδα Τσακάλη (36 ετών). Ξέρετε ποια θέση και ποια στάση κράτησα απέναντι στη μεγαλύτερη τραγωδία της μεταπολιτευτικής περιόδου, που όλοι λένε ότι τέλειωσε αλλά το τέλος της ακόμα να φανεί. Μόνο να ανατρέξετε στις αναρτήσεις του προηγούμενου χρόνου, στις 5 κάθε μήνα θα δείτε την "Πέρασε κιόλας 1, 2, 3... μήνες... Πού είναι το παιδί που δεν γεννήθηκε;"...
Ήταν μια εμμονή στο πένθος και για τους τρεις αδικοχαμένους, αλλά και για τη χαμένη τιμή της Αριστεράς που, ένα χρόνο τώρα, δεν βρήκε να ψελλίσει μισή κουβέντα γι' αυτήν την ανείπωτη τραγωδία. Ούτε μισή κουβέντα παρηγοριάς για τις οικογένειες των τριών αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Σαν να συμπορευόταν με την διάχυτη και πολύ βολική πεποίθηση της χαλασμένης μας κοινωνίας πως ό,τι έγινε στις 5 Μαΐου του 2010 ήταν έργο προβοκατόρων, "γνωστών-αγνώστων" κλπ. Έλα όμως που δεν επρόκειτο γι' αυτήν την πολυμασημένη καραμέλα. Κι αυτό ό λ η η Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) το ήξερε και το ξέρει. Κι αν αφήνει τον κόσμο να καθησυχάζει τη συνείδησή του με προβοκάτορες, πράκτορες κλπ. είναι γιατί δειλιάζει να δει κατάματα το τρομαγμένο και τρομαχτικό της πρόσωπο. Το τρομαγμένο, γιατί αυτού του είδους η πολιτική ανυπακοή δεν έχει να κάνει με την παθητική αντίσταση του Γκάντι, έχει να κάνει με ένα είδος πολιτικού χουλιγκανισμού, που λατρεύει να παίζει ξύλο με την αστυνομία και τους Χρυσαυγίτες, να καταστρέφει σύμβολα του καπιταλισμού και να "τραυματίζει" το κύρος αυτών που τα υπηρετούν. Όμως, καθώς τίποτα δεν εγγυάται ότι οι επιλεγμένες στοχεύσεις θα είναι πάντα ακριβείς και αναίμακτες, κι από κει και πέρα μπορεί να συναντηθεί με την τραγωδία και να χαθούν αθώοι. Κι όταν συμβεί αυτό, γιατί δεν υπολόγισε τις καταστροφικές συνέπειες της πράξης του, πρέπει να πει "συγγνώμη, εγώ το έκανα, δεν ήθελα να πάρει τέτοια τροπή το πράγμα, αλλά εγώ ήμουν, πιάστε με" και πηγαίνει και παραδίνεται. (Βλ. την εξαιρετικού ήθους δήλωση του Δημήτρη Πουλικάκου στο FAQ ή στην ανάρτηση της 5/1/2011, στην ίδια ετικέτα).
Εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση ρωτώντας: Αυτά τα 2 ή 3 άτομα που έριξαν τις μολότοφ στην τράπεζα, με ποιο βάρος στη συνείδηση μπορούν και συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας; Και οι φίλοι τους που ξέρουν, πώς μπορούν και συνεχίζουν να τους κάνουν παρέα;Προς Θεού, δε λέω γιατί δεν τους καρφώνουν, αλλά λέω πόσο ανεπηρέαστη μπορεί να μένει μια σχέση φιλίας ή συγγένειας από μια εγκληματική πράξη του φίλου μας ή του συγγενή μας; Ρωτάω όπως θα ρώταγα για τον οδηγό που παρασέρνει στο θάνατο (είτε φταίει είτε όχι) τον συνοδηγό του. Καθόλου δεν του στοιχίζει; Και ποια σχέση έχει μια τέτοια στάση δειλίας και φόβου με την επανάσταση; Οι επαναστάτες όλων των καιρών δεν κρύβονταν, με θάρρος οδηγούνταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Εκτός αν ασπαζόμαστε τη θεωρία "των παράπλευρων απωλειών" - που δυστυχώς άκουσα και αυτήν την ερμηνεία για τα γεγονότα, που λέει ότι "τι να κάνουμε, όταν αναπτύσσεται το κίνημα, μπορεί να έχουμε και λίγες απώλειες αμάχων," ε... "αθώων" ήθελα να πω. Η γνωστή επαναστατική άποψη που συναντιέται και ταυτίζεται εδώ με την αντίστοιχη ιμπεριαλιστική και αμερικανική των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.
Όμως ανεξάρτητα από τις αποτρόπαιες αυτές "συναντήσεις" και "συμπτώσεις", αυτή η θεωρία έχει σχέση με το τρομαχτικό πρόσωπο της Αριστεράς, και όχι μόνο. Έχει σχέση με το τρομαχτικό πρόσωπο της Εξουσίας. Μ' αυτό το προαιώνια τρομαχτικό πρόσωπο της Εξουσίας που αναγνωρίζει ο Αίμονας στον πατέρα του Κρέοντα στην "Αντιγόνη" λέγοντάς του "Εσύ μόνος σου μια χαρά θα κυβερνούσες κι ερημότοπο". Όμως η Αριστερά θα κυβερνήσει σε κόσμο ζωντανών, όχι σε νεκροταφείο. Αλλιώς ας αφήσουμε τον Άνθρωπο να βουρλίζεται στην τραγική του μοίρα.
Ήταν μια εμμονή στο πένθος και για τους τρεις αδικοχαμένους, αλλά και για τη χαμένη τιμή της Αριστεράς που, ένα χρόνο τώρα, δεν βρήκε να ψελλίσει μισή κουβέντα γι' αυτήν την ανείπωτη τραγωδία. Ούτε μισή κουβέντα παρηγοριάς για τις οικογένειες των τριών αδικοχαμένων συνανθρώπων μας. Σαν να συμπορευόταν με την διάχυτη και πολύ βολική πεποίθηση της χαλασμένης μας κοινωνίας πως ό,τι έγινε στις 5 Μαΐου του 2010 ήταν έργο προβοκατόρων, "γνωστών-αγνώστων" κλπ. Έλα όμως που δεν επρόκειτο γι' αυτήν την πολυμασημένη καραμέλα. Κι αυτό ό λ η η Αριστερά (κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική) το ήξερε και το ξέρει. Κι αν αφήνει τον κόσμο να καθησυχάζει τη συνείδησή του με προβοκάτορες, πράκτορες κλπ. είναι γιατί δειλιάζει να δει κατάματα το τρομαγμένο και τρομαχτικό της πρόσωπο. Το τρομαγμένο, γιατί αυτού του είδους η πολιτική ανυπακοή δεν έχει να κάνει με την παθητική αντίσταση του Γκάντι, έχει να κάνει με ένα είδος πολιτικού χουλιγκανισμού, που λατρεύει να παίζει ξύλο με την αστυνομία και τους Χρυσαυγίτες, να καταστρέφει σύμβολα του καπιταλισμού και να "τραυματίζει" το κύρος αυτών που τα υπηρετούν. Όμως, καθώς τίποτα δεν εγγυάται ότι οι επιλεγμένες στοχεύσεις θα είναι πάντα ακριβείς και αναίμακτες, κι από κει και πέρα μπορεί να συναντηθεί με την τραγωδία και να χαθούν αθώοι. Κι όταν συμβεί αυτό, γιατί δεν υπολόγισε τις καταστροφικές συνέπειες της πράξης του, πρέπει να πει "συγγνώμη, εγώ το έκανα, δεν ήθελα να πάρει τέτοια τροπή το πράγμα, αλλά εγώ ήμουν, πιάστε με" και πηγαίνει και παραδίνεται. (Βλ. την εξαιρετικού ήθους δήλωση του Δημήτρη Πουλικάκου στο FAQ ή στην ανάρτηση της 5/1/2011, στην ίδια ετικέτα).
Εδώ θέλω να ανοίξω μια παρένθεση ρωτώντας: Αυτά τα 2 ή 3 άτομα που έριξαν τις μολότοφ στην τράπεζα, με ποιο βάρος στη συνείδηση μπορούν και συνεχίζουν να υπάρχουν ανάμεσά μας; Και οι φίλοι τους που ξέρουν, πώς μπορούν και συνεχίζουν να τους κάνουν παρέα;Προς Θεού, δε λέω γιατί δεν τους καρφώνουν, αλλά λέω πόσο ανεπηρέαστη μπορεί να μένει μια σχέση φιλίας ή συγγένειας από μια εγκληματική πράξη του φίλου μας ή του συγγενή μας; Ρωτάω όπως θα ρώταγα για τον οδηγό που παρασέρνει στο θάνατο (είτε φταίει είτε όχι) τον συνοδηγό του. Καθόλου δεν του στοιχίζει; Και ποια σχέση έχει μια τέτοια στάση δειλίας και φόβου με την επανάσταση; Οι επαναστάτες όλων των καιρών δεν κρύβονταν, με θάρρος οδηγούνταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Εκτός αν ασπαζόμαστε τη θεωρία "των παράπλευρων απωλειών" - που δυστυχώς άκουσα και αυτήν την ερμηνεία για τα γεγονότα, που λέει ότι "τι να κάνουμε, όταν αναπτύσσεται το κίνημα, μπορεί να έχουμε και λίγες απώλειες αμάχων," ε... "αθώων" ήθελα να πω. Η γνωστή επαναστατική άποψη που συναντιέται και ταυτίζεται εδώ με την αντίστοιχη ιμπεριαλιστική και αμερικανική των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας.
Όμως ανεξάρτητα από τις αποτρόπαιες αυτές "συναντήσεις" και "συμπτώσεις", αυτή η θεωρία έχει σχέση με το τρομαχτικό πρόσωπο της Αριστεράς, και όχι μόνο. Έχει σχέση με το τρομαχτικό πρόσωπο της Εξουσίας. Μ' αυτό το προαιώνια τρομαχτικό πρόσωπο της Εξουσίας που αναγνωρίζει ο Αίμονας στον πατέρα του Κρέοντα στην "Αντιγόνη" λέγοντάς του "Εσύ μόνος σου μια χαρά θα κυβερνούσες κι ερημότοπο". Όμως η Αριστερά θα κυβερνήσει σε κόσμο ζωντανών, όχι σε νεκροταφείο. Αλλιώς ας αφήσουμε τον Άνθρωπο να βουρλίζεται στην τραγική του μοίρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου