Μια τρόικα και για τα συναισθήµατα
ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΛΙΛΑ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ"Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
Πώς να µιλήσω στη µικρή, δεκαπεντάχρονη κόρη µου για έρωτα, όταν δίπλα της µιλούν για φασώµατα; Ο τάδε φασώθηκε µε τη δείνα και πάει λέγοντας στα µηνύµατα των κινητών, στοfacebook και στασχολικά διαλείµµατα. Ο ροµαντισµός εξέλιπε κι από τη δική µου εποχή µε τα τελευταία των Μοϊκανών λευκώµατα, τα πάρτι και τα ραβασάκια, όµως είχα την αίσθηση πως κρυφοκοίταγε καθώς χαράζαµε µετο κοπίδι στα ξύλινα θρανία τους διακαείς µας πόθους και περιµέναµε για ώρες το χτύπηµα του τηλεφώνου στο σπίτι. Αν σήκωναν οι γονείς µας το τηλέφωνο έκλεινε, αλλά εµείς πετάγαµε στα ουράνια.
Τότε τα φτιάχναµε, λες και τα ’χαµε εκ προοιµίου χαλασµένα. Κάναµε αφιερώσεις σε πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθµούς, κοπάνες και βόλτες σε δασάκια και πάρκα πιασµένοι χέρι χέρι, µε το γνωστό ηλίθιο χαµόγελο των ερωτευµένων εφήβων.
Το χαµόγελο, που αντικατέστησαν οι πανοµοιότυπες ηλεκτρονικές φατσούλες στα εξ αποστάσεως µηνύµατα τα οποία ανταλλάσσουν καθηµερινά τα παιδιά στον υπολογιστή και το κινητό τους. Ολο το συναίσθηµα κλεισµένο σε µια στρογγυλή κίτρινη καρικατούρα. ∆εν µας λείπουν σήµερα µόνο χρήµατα, αλλά και συναισθήµατα. Λείπει η χαραγµένη καρδούλα στο δέντρο έξω από το σχολείο και η αφιέρωση από τον Λάκη στη Λίτσα λίγο πριν από τα οικόπεδα, που βρίσκονται πάντα πέντε λεπτά µακριά από την Οµόνοια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου