«Ο Βέγγος είναι σαν ένας μαγνήτης, ο οποίος στο πέρασμά του, καθώς τρέχει, μαζεύει, κολλάνε πάνω του διάφορα πράγματα. Διάφορα αντικείμενα, διάφορα ρούχα, κλουβιά από πουλιά, φωνόγραφοι... Όλο το κιτς που έχουν οι άλλοι, ο Βέγγος το μαζεύει, το δουλεύει, το διαλύει, το πετάει μετά, και φεύγει ελεύθερος. Γι’ αυτό ο Βέγγος δεν είναι κιτς».
Χρήστος Βακαλόπουλος (περ. "ΑΝΤΙ", τ.273, 1984) / αντιγράφω από την "Καθημερινή", 7/5/2011, στο μικρό αφιέρωμα για τον Θανάση Βέγγο)
..............................................................................
Ο υπερρεαλισμός της ανθρωπιάς σε απόλυτη μορφή
Υπό το φέγγος του Βέγγου έζησε ο νεοέλληνας του Μεταπολέμου. Πολλοί τον προσομοιάζουν με τον Καραγκιόζη: εξωτερικό φαινόμενο που απατά. Ο Βέγγος έχει απόσταγμα πικρό, είναι ανήρ καλός καγαθός, ο Καραγκιόζης είναι αλιτήριος, απατεωνίσκος, και νομίζω πως θα ’πρεπε να τον εξοβελίσουμε από σύμβολό μας. Ο Καραγκιόζης δρα με διεστραμμένη λογική ενώ ο Βέγγος με τον υπερρεαλισμό της απόλυτης ανθρωπιάς, υπερρεαλισμό που ιδίως πετυχαίνει όταν στα σενάριά του συμμετέχει ο Ναπολέων Ελευθερίου. Κινηματογραφικός τελειοθήρας, εμφανίζει το αποτέλεσμά του ως προϊόν ατόφιου αυθορμητισμού. Ο Βέγγος είναι αποτυχημένος εν ιλαρότητι, αποτυχημένος σαν όλους μας και δεν είναι ποτέ κιτς. Ισως κιτς είμαστε όλοι εμείς που προσπαθούμε να θεωρητικοποιήσουμε τα γλυκά και συνάμα πικρά που μας πρόσφερε με τόση γενναιοδωρία. Ο Βέγγος ήταν για την Ελλάδα ό,τι ο Μπάστερ Κίτον για την Αμερική, ο Ντε Φινές για τη Γαλλία, ο Νόρμαν Γουίσντομ για την Αγγλία, ο Τοτό για την Ιταλία. Το πανελλήνιο πένθος εδώ αποκτά την πιο ειλικρινή σημασία του.
1 σχόλιο:
This is very interesting, You're a very skilled blogger. I've joined your feed and look forward to seeking more of your magnificent post. Also, I've shared your website in my social networks!
Δημοσίευση σχολίου