Γ.ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ-ΤΕΤΡΑΔΗΣ: από την Πέμπτη Πένα της "Ε"

Τα ρέστα και ταπί

(...) Είναι χρόνια τώρα, που ένας πολύ καλός Ελληνας υπουργός Οικονομικών ή ένας Ελληνας πρωθυπουργός είναι υποδεέστεροι επαγγελματίες ενός διαχειριστή ή ιδιοκτήτη μεγάλων κεφαλαίων της Αμερικής ή της Ευρώπης. Οταν μιλάμε για λεφτά, αντιπαρατίθεται το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων με την απληστία των κεφαλαιούχων και τη λόξα ισχύος των κρατών (βλ. Γερμανία, Βρετανία). Το παιχνίδι, λοιπόν, είναι πολύ χοντρό.

Η Ελλάδα παίζει τόσα χρόνια στα τραπέζια του κουμ καν, χωρίς να έχει εκπαιδευμένα στελέχη και πολιτικούς, που να ξέρουν τα παιχνίδια που παίζονται στη χοντρή οικονομία. Εκεί δηλαδή που δεν χωράνε κλάψες, παρακάλια, χάρες, μικροαπατεωνιές στους αριθμούς και οιμωγές «κυρία, κυρία, με αδικήσανε». Ούτε πομφόλυγες περί ισχυρής Ελλάδας και καλπάζουσας ανάπτυξης, με τους οποίους τάιζαν τους αφελείς και ανίδεους και εφησυχασμένους από τα εορτοδάνεια και διακοποδάνεια ψηφοφόρους οι προηγούμενες κυβερνήσεις.

Η Ελλάδα στο τραπέζι που παίζει σήμερα είναι σφαγμένη. Κάθε κίνηση, κάθε ποντάρισμα που κάνουν οι παίκτες της αποδεικνύονται αφελή, άσχετα, κουτοπόνηρα και ερασιτεχνικά απέναντι σε κάθε διαχειριστή κεφαλαίου και τραπεζίτη, που όχι μόνο ξέρει ποια είναι τα χαρτιά της Ελλάδας και ποια τα λεφτά της, αλλά έχει φτιάξει εδώ και δεκαετίες τους κανόνες του παιχνιδιού και παίζει μ' αυτούς. Με τους λαγούς των εταιρειών αξιολόγησης να αδυνατίζουν την παιδική ελληνική ομάδα.

Η Ελλάδα έχει μόνο δύο ελπίδες.

Η μια είναι ο λαός της. Αν αντιληφθεί ότι η πολιτική μπουρδολογία τελείωσε και σκύψει στις γραμμές της ανάγνωσης για να δει τι πραγματικά συμβαίνει. Στα τηλεπαράθυρα και στην ευκολία θα πεθαίνει. Ο λαός έχει να διαλέξει ανάμεσα στη σοβαρότητα και την ανωριμότητα. Και ανάμεσα στη μοιρολατρική υποταγή και την εξέγερση. Εξέγερση δημιουργίας.
Η δεύτερη ελπίδα είναι οι ξένες συμμαχίες. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να σε σεβαστούν ως σοβαρό. Τον αλλοπρόσαλλο, ψευτοπαλικαρά, ψιλικατζή γιατί να τον σώσουν; Για να βουλιάξουν μαζί του;