Όσο χειρότερα τόσο καλύτερα
_Δημήτρης Νόλλας
Με αφορμή την οικονομική κρίση που γέννησε ο αδηφάγος καπιταλισμός ΜΑΖΙ με τη δική μας, ΟΛΩΝΩΝ μας, απληστία για όλο και περισσότερα αγαθά και υπηρεσίες, είναι μια καλή ευκαιρία να ασκηθεί κανείς στον έλεγχο των προσωπικών του ευθυνών και συμπεριφορών. Δεν συμβαίνει συχνά, γι’ αυτό και είναι χρήσιμο να επωφελείται κανείς, όταν η ευκαιρία παρουσιάζεται, όπως τώρα.
Ξέρουμε πως οι εκπρόσωποί μας –αυτοί που με τόση μοχθηρία οι δημοσιογράφοι αποκαλούν «πολιτικό προσωπικό», και τους οποίους εκλέγουμε κάθε τόσο για να διαχειριστούν το σπίτι μας, τις περισσότερες φορές ενδιαφέρονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, για το δικό τους διαμέρισμα. Το χειρότερο είναι πως κλείνουν τα μάτια στις ληστρικές επιδρομές των προμηθευτών της πολυκατοικίας με αντάλλαγμα μίζες, δωράκια και είδη κουζίνας. Οι λιγούρηδες. Αυτοί που εκλέχτηκαν για να φροντίζουν το κοινό μας σπίτι.
Τώρα, το σύνθημα «να πληρώσουν όσοι φταίνε για την κρίση», κατά βάθος θα πει: να πεθάνει η χώρα. Να φουντάρει.
Ασφαλώς απ’ τη μια μεριά έχουμε αυτούς που έχουν συμφέρον, τους τοκογλύφους, ναι ,τους τραπεζίτες, που πλουτίζουν με το να δανείζουν τον πάσα ένα δυστυχή κι αυτό σε συνεργασία με το «πολιτικό προσωπικό» που μεσολαβεί και αβαντάρει ένα τέτοιο πάρε-δώσε, κερδίζοντας προνόμια και εξουσία. Κι από την άλλη έχουμε τους αχόρταγους, τους φαντασμένους, όλους αυτούς που το ’99 εξεγέρθηκαν κατά του Χρηματιστηρίου επειδή δεν τους εξασφάλιζε τα κέρδη που είχαν ονειρευτεί. Όλους αυτούς, που ενώ τα έσοδά τους (δηλ. Αυτό που οι ίδιοι παράγουν) δεν το επέτρεπαν, εκείνοι εξακολουθούσαν να ζουν με δανεικά σε κόσμους φανταστικούς, γεμάτους πράντα, γκούτσι, μούτσι και πορτοφόλια φουσκωμένα κάρτες. Αν την κρίση πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που την δημιούργησαν, γιατί πρέπει να εξαιρέσουμε τους δεύτερους απ’ το μερίδιό τους; Για την εξάρτηση που τους δέρνει, δεν έχουν προσωπική ευθύνη; Είναι νήπια, και το λογαριασμό τους θα τον καλύψει κάποιος πατερούλης, για να μπορούν στον αιώνα να συνεχίζουν να ζουν με δανεικά; Ποιος έχει συμφέρον να τους αφήνει να υπάρχουν ως νήπια;
Kαι στο κάτω κάτω πότε πλήρωσαν εξίσου τη ζημιά πατρίκιοι και πληβείοι, φεουδάρχες και κολλήγοι, τοκογλύφοι και ξωμάχοι, αφεντικά και σκλάβοι; ΑΒΓ. Ακόμα κι όταν προς στιγμήν (1917) ανατράπηκε το ισοζύγιο πληρωμών, όταν ήρθε ο λογαριασμός μετά από 72 χρόνια (γιατί ο λογαριασμός ο κερατένιος την βρίσκει την διεύθυνση κι έρχεται πάντα), ήταν οι εξουσιαζόμενοι εντέλει που πλήρωσαν τη ζημιά, πληρώνοντας για όλους μας.
Και νομίζω πως όσοι προπαγανδίζουν μια τέτοια θέση «να πληρώσουν την κρίση εκείνοι που την δημιούργησαν», είναι εκείνοι που σε καταστρέφουν πρώτα, προκειμένου να σε σώσουν αργότερα. Όταν τα ερείπια θα στοιβάζονται γύρω μας (εάν τα αφήσουμε να σωρεύονται, παρατηρώντας τα απαθείς), θα παρουσιαστούν αυτοί οι ίδιοι και θα προσφερθούν να μας σώσουν, παίρνοντας τη θέση των προηγούμενων αφεντικών. Όπως γινόταν, και θα γίνεται πάντα. Κι αυτό γιατί ο επί της γης παράδεισος έχει την οσμή σφαγείου και τη γεύση συρματοπλεγμάτων. Κι αυτό κανένας δεν το θέλει.
Χριστός Ανέστη.
από τη στήλη ΜΙΝΕΡΑΛΙΑ του ΚΟΝΤΕΪΝΕΡ/Απρίλιος 2010 της "Ελευθεροτυπίας"
Από το κείμενο του Ανδρέα Πανταζόπουλου "Προ - μεταπολίτευση;"
...Σήμερα, με ποιο πρόσημο, από ποιες δυνάμεις θα δρομολογηθεί εναλλακτική πορεία; Πώς θα επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν η ίδια η προοπτική της "υπέρβασης" έχει πλέον καεί και από τις αλλεπάλληλες απατηλές "υπερβάσεις" των ταγών της νέας Μεταπολίτευσης την τελευταία δεκαπενταετία; Ποιος μπορεί να υπερβεί, να ενώσει από θέσεις σχετικής αυτονομίας, αποκλίνοντα συμφέροντα, διαφορετικές ευαισθησίες, πείθοντας για το περιεχόμενο αλλά και για την ανάγκη του "κοινού συμφέροντος"; Ποιος αξιόπιστος, ενοποιητικός μύθος μπορεί να επινοηθεί για να ξεπεραστούν τα τωρινά παραλυτικά σχίσματα;
Η τελευταία απορία μάς εισάγει στο περιεχόμενο της σημερινής κρίσης, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά παρουσιάζεται με οικονομικό προσωπείο. Το περιεχόμενό της αποκαλύπτεται όχι μόνο στα σπρεντ και στα κυβερνητικά μέτρα, αλλά και στο ύφος των κοινωνικών αντιδράσεων. Οι αντιδράσεις δείχνουν δύο πράγματα ταυτόχρονα: έναν θεμιτό και δικαιολογημένο φόβο για οδυνηρό κοινωνικό πισωγύρισμα, αλλά και ένα μεσοαστικής προέλευσης και κουλτούρας κρεσέντο υπεράσπισης "κεκτημένων", τη στιγμή που το καράβι μισοβυθίζεται. Με άλλα λόγια, το ύφος της Μεταπολίτευσης του '74, ακριβέστερα, εκείνη η πλευρά της που συνοψίζεται σε αντικοινωνικό πλουτισμό και αδιαφορία, πασπαλισμένα όλα με βολικό λαϊκιστικό και συνωμοσιολογικό πνεύμα αποενοχοποιημένης "αντίστασης", είναι πάντα παρόν, ο εγωισμός της μάλιστα δένει αρμονικά με τον μεταμοντέρνο ηδονιστικό ατομικισμό της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Δύο κερματισμοί σε έναν. Όπου ο δεύτερος ενισχύει την αντιδραστική φεουδαλικότητα του πρώτου.
Ύστερα από όλα αυτά, το ερώτημα είναι: μήπως η προσδοκώμενη νέα Μεταπολίτευση αποδειχθεί, τελικά, ούτε τόσο νέα και κυρίως ούτε Μεταπολίτευση; Μήπως, δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια ιδιόμορφη "αναβίωση" μιας κατακερματισμένης προ-μεταπολίτευσης;
Από την στήλη "Εν-στάσεις" της "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ" 17/4/2ο10
Ο Μεθόδιος Αργουμέντης αντέγραψε και αναμένει σχόλια προς "διαφωτισμόν" του. Φυσικά και επιφυλάσσεται για τα δικά του και ευχαριστεί και πάλι για τη φιλοξενία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου