ΓΙΩΡΓΟΣ ΞΕΝΑΡΙΟΣ

Κάθε τέλος είναι μια δικαιοσύνη

1/4/2010

Και να που όλα τα όνειρα έχουν ένα τέλος: λιγόστεψαν οι αστραφτερές μαύρες Cayenne στις παρόδους της Κηφισιάς, αραίωσαν τα γεύματα και τα δείπνα για δύο, που στοιχίζουν, σχεδόν, έναν βασικό μηνιαίο μισθό, πάνε οι ιταμές δηλώσεις των τηλεαστέρων για το ύψος της αμοιβής τους.

Τώρα, όλοι χουχουλιασμένοι κάτω από τη σημαία του φόβου, περιδεείς παρατηρητές ενός παρόντος που μας ξαφνιάζει και έντρομοι ιχνηλάτες ενός μέλλοντος που μας τρομάζει, ιδροκοπούμε πάνω από τη λευκή πετσέτα που μόλις ρίξαμε στο ρινγκ. Ορθιοι, αλλά όχι ευθυτενείς, με τους ώμους κυρτωμένους, παρατηρούμε τον πρωθυπουργό να περιδιαβάζει τις σημαντικές πρωτεύουσες της υφηλίου, στην ουσία εκλιπαρώντας για λίγη δικαιοσύνη.

Ολοι γνωρίζαμε, λίγοι καταλαβαίναμε. Γνωρίζαμε ότι όλες αυτές οι Cayenne ήταν πλεόνασμα ματαιοδοξίας, δεν καταλαβαίναμε ότι ήταν απείκασμα ενός πλούτου που δεν υπήρχε. Μια κοινωνία που έστεκε χάσκοντας μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες, παρακολουθώντας τους χρηματιστηριακούς δείκτες, δεν βοηθούσε στην κατανόηση αυτού που, διαισθητικά, συλλαμβάναμε.

Τώρα που, ταπεινωμένος, ο έλληνας πρωθυπουργός προσπαθεί να πείσει τους ξένους ηγέτες επαιτώντας μεγαθυμία (προηγουμένως όμως θα πρέπει να τους εξηγήσει πράγματα από δυσεξήγητα έως φουτουριστικά, όπως π.χ. γιατί το ελληνικό κράτος συνταξιοδοτούσε ισοβίως κόρες δημοσίων υπαλλήλων μόνο και μόνο γιατί ήσαν κόρες τους), τώρα ήρθε και η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός.

Κι εμείς, μικρά, αδύναμα, συμφεροντολογικά ανθρωπάκια, ζητάμε ακόμα εξωφρενικές συνταξιοδοτήσεις στα 50, εκμεταλλευόμαστε εθελούσιες των 3.500 ευρώ στα 48 ή στα 52, ωρυόμαστε για την πάγκακη πλουτοκρατία, κάνοντας πως δεν καταλαβαίνουμε ότι ο διαδηλωτής τού σήμερα είναι ο επίδοξος Cayennούχος τού αύριο.

Κάθε τέλος είναι μια δικαιοσύνη