"50 μέτρα θλίψης!" του Αντώνη Παπαδόπουλου (με αφορμή την πορεία στο Ναύπλιο για τη δολοφονία του Π. Φύσσα) ( http://argolika.gr, 19 Σεπτεμβρίου 2014)

..............................................................
 

50 μέτρα θλίψης!

του Αντώνη Παπαδόπουλου (με αφορμή την πορεία στο Ναύπλιο για τη δολοφονία του Π. Φύσσα) 



http://argolika.gr, 19 Σεπτεμβρίου 2014

Άλλη μια «αντί...» συγκέντρωση - πορεία έλαβε τέλος. Για την ιστορία, η πορεία για την δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά όλες αυτές οι συγκεντρώσεις των τελευταίων ειδικά χρόνων, τελειώνουν έτσι ακριβώς όπως ξεκίνησαν. Με απογοήτευση και το συναίσθημα του θλιβερού καθήκοντος.

Ώρα περίπου επτά το απόγευμα. Αργοσέρνω τα βήματά μου ασθμαίνοντας ψυχολογικά να φτάσω στην πλατεία Δημαρχείου. Όσο πλησιάζω ένας ατεκμηρίωτος φόβος με κατακλύζει. Ίσως γιατί διαισθάνομαι εκ των προτέρων ότι θα αντικρύσω τα ίδια κουρασμένα και απογοητευμένα πρόσωπα, τα ίδια πηγαδάκια, και θα ξανακούσω μέχρι και τα ίδια τραγούδια από τα επιβλητικά ηχεία.

Όλα είναι τόσο ίδια, που μυρίζουν «θάνατο». Θάνατο ιδεολογικό, πολιτικό, ψυχολογικό. Ακόμα και τα ηχεία μου δίνουν την αίσθηση ότι αρνούνται να ξαναηχήσουν τα ίδια κομμάτια. Λες και αισθάνονται, ηχούν κάπως παράξενα. Βαριεστημένα! Ψάχνω να βρω κάτι «υγιές» και ζωντανό που θα κάνει τα μάτια μου και την ψυχή μου να γουρλώσουν. Τίποτα! Ακόμα και η ζωντάνια των νέων, δεν έχει καμία φαντασία. Κανένα όραμα. Κανένα ιδεολογικό πρόταγμα όπως λέγαμε παλιά. Μια ζωντάνια που εξαντλείται στη σκέψη: «άντε να ξεκινήσει η πορεία γιατί με βαραίνουν τα νεράντζια στο σακίδιο». Όπως ακριβώς έκανα κι εγώ πριν 30 και βάλε χρόνια πριν.

Τότε γιατί απελπίζεσαι θα μου πεις; Μα γιατί δεν μπορεί να υπάρχει η ίδια επανάληψη και μονοτονία από τότε μέχρι σήμερα. Θα ήθελα φρέσκα και πρωτότυπα οράματα και κυρίως πρωτότυπες δράσεις. Δράσεις που ενοχλούν. Δράσεις που ξαφνιάζουν ακόμα και εμάς τους ίδιους! Είναι εκπληκτικό πώς μέσα σε μόνο 50 μέτρα ακτίνα χωρά τόση απογοήτευση και μονοτονία!

Στα 50 μέτρα από την πλατεία αντικρίζω κάτι τραπεζάκια έξω από την γραμματεία της μοναδικής σχολής της μικρής μας επαρχιακής πόλης. Περίοδος εγγραφών των νέων φοιτητών βλέπεις! Εδώ και 50 χρόνια τουλάχιστον, την ίδια ακριβώς εποχή τα ίδια ακριβώς τραπεζάκια, τα ίδια σχεδόν κόμματα. «Δεν είναι κακό αυτό» θα έλεγε κάποιος. Τουλάχιστον αυτή η επαναληψιμότητα θα μπορούσε να σηματοδοτεί ότι το πολιτικό μας καρδιογράφημα δεν είναι ακόμα ευθεία γραμμή! Θα μπορούσε να ήταν έτσι, αλλά αυτή η αισιόδοξη σκέψη διακόπτεται από την βαρεμάρα των παλαιών φοιτητών, οι οποίοι περιμένουν τη νέα σοδειά φοιτητών για να διαλαλήσουν ο καθένας την ιδεολογική καθαρότητα και ορθότητα της κομματικής τους πραμάτειας.

Πλησιάζω τα τραπεζάκια και πνίγομαι από τον βρόγχο των σκέψεών μου. Σκέφτομαι ότι ακόμα και τα τραπεζάκια των καφενείων έχουν μια απροσδιόριστη μαγεία, μια νοσταλγία και συχνά φαντασία. Αυτά που βλέπω μοιάζουν περισσότερο με τον πάγκο του χασάπη που πάνω του «σφάζονται» τα πάντα. Από ιδεολογίες μέχρι οράματα.

Τελικά δεν είπα τίποτα. Σιώπησα και επέστρεψα στην πλατεία, με την ελπίδα ότι μέχρι να διαβώ πάλι τα 50 μέτρα, κάτι μπορεί να είχε αλλάξει. Πράγματι. Είδα εξηντάρηδες που βαρέθηκαν να σηκώνουν το λάβαρο του «παππούλη» της πρώην ΕΣΣΔ, και να πιάνουν την μαυροκόκκινη, σαν να ήθελαν να αναπληρώσουν τη χαμένη επαναστατικότητα της νιότης τους. Αυτό μου θύμισε κάτι που είχε πει μια θεία στη μάνα μου, προσπαθώντας να την πείσει να με αφήσει να βάλω σκουλαρίκι: «άστον να το βάλει τώρα που είναι έφηβος, γιατί αν δεν το κάνει τώρα, πιθανόν να το κάνει κάπου στα σαράντα του!».

Είδα εν δυνάμει αριστερούς κυβερνώντες να νοιώθουν άβολα κάτω από το «βάρος» μιας κατ' επίφαση επαναστατικότητας που ανέδυε το όλο κλίμα. Είδα τα ίδια πρόσωπα που βλέπω πάντα σε τέτοιου είδους συγκεντρώσεις να προσπαθούν να βρουν κίνητρο έστω και απατηλό για να φωνάξουν τα συνθήματα.

Δεν ξέρω πια τι είναι πιο σημαντικό. Ότι ακόμα υπάρχουμε κάποιοι, έστω και λίγοι, αλλά που υπάρχουμε στο πεζοδρόμιο; Ότι δεν μπορούμε να παρασύρουμε τους πολλούς; Ότι εμείς οι λίγοι νομίζουμε ότι είμαστε ευτυχώς η ενοχλητική αλογόμυγα στα ρουθούνια των εξουσιαστών; Ή ότι οι πολλοί μας κοιτάζουν σαν αλογόμυγες;

Για ένα είμαι σίγουρος. Ο Παύλος του καθημερινού αγώνα (έτσι ήταν πριν γίνει σε εμάς τους πολλούς γνωστός με τον χαμό του!) και της «ενοχλητικής» του μουσικής, δε θα ήθελε να γίνει μια ακόμα επέτειος! Είμαι σίγουρος ότι η «ενοχλητική» φαντασία της μουσικής του θα ήθελε να υπάρχει σε κάθε δράση αυτών που ακόμα λέμε ότι «ΖΟΥΜΕ»!