Ο θυμός των πολιτών
Του Αλεξη Παπαχελα
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο ότι έχουμε πολύ κακές κυβερνήσεις. Εχουμε δυστυχώς και τραγικές αντιπολιτεύσεις. Δείτε τι τραβάει τώρα ο κ. Παπανδρέου, καθώς πρέπει να έλθει αντιμέτωπος με δεκάδες «δεσμεύσεις» του από το παρελθόν. Ποιος μπορεί να τον ξεχάσει όταν ανέβαινε στα κεραμίδια για την πώληση του ΟΤΕ ή και άλλες ιδιωτικοποιήσεις; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την προεκλογική Λούκα Κατσέλη όταν επιχειρούσε να μας πείσει ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τη συμφωνία για την COSCO και ότι το κράτος θα ξανααγοράσει τον ΟΤΕ; Και βεβαίως ποιος μπορεί να ξεχάσει τον κ. Παπανδρέου όταν ηρνείτο την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων και τη λήψη δημοσιονομικών μέτρων;
O πρωθυπουργός είχε κυριολεκτικά κολλήσει τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, γιατί διάφοροι τον έπεισαν πως «πρόεδρε πρέπει να ακολουθήσεις το πρόγραμμά σου, μη χάσεις την αξιοπιστία σου». Και πράγματι αυτό έκανε, αγνοώντας όλα τα σημάδια, τις συμβουλές και τις ενδείξεις για τη θύελλα που ερχόταν. Πηγαίνετε λίγο πίσω και αναλογισθείτε τους ομηρικούς καυγάδες για το αν θα κοπούν οι μισθοί πάνω από 2.000 ευρώ ή όχι.
Αυτό το στυλ αντιπολίτευσης έχει διαβρώσει την αξιοπιστία των πολιτικών μας σε επικίνδυνο βαθμό. Ρωτάει ο μέσος πολίτης «πότε είχατε δίκιο κ. Παπανδρέου, τότε ή τώρα;». «Και εν πάση περιπτώσει, γιατί πρέπει να με αντιμετωπίζετε ως ηλίθιο, να μου ζητάτε να δεχθώ τα εντελώς ανάποδα από αυτά που λέγατε επειδή χρεοκοπούμε; Εσείς δεν θα έπρεπε να ξέρατε τι κάνατε και τι λέγατε όταν ήσασταν στον προθάλαμο του Μαξίμου;». Αυτά λένε οι θυμωμένοι πολίτες που θέλουν μικρότερη αλαζονεία και λιγότερη δόση εκείνου του «ξέρω τι είναι καλό για τη χώρα και θα το κάνεις».
Οι πολίτες δεν πιστεύουν πια στους πολιτικούς και νιώθουν ότι τους αντιμετωπίζουν σαν μικρά, καθυστερημένα παιδιά. Ο θυμός όμως είναι μεγάλος και οι μετακινήσεις του εκλογικού σώματος θα είναι πολύ πιο βίαιες και με ελάχιστα χρονικά περιθώρια ανοχής. Αυτό είναι καλό να το αντιληφθούν και στη Ν.Δ. γιατί η εξουσία μπορεί να τους έλθει πράγματι νωρίτερα από ό,τι θα την ήθελαν.
...................................................................................
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 14 Ιουνίου 2011
Αννα, μην κλαις...
Ρωτάει ο Π. Καψής, διευθυντής της εφημερίδας «Το Βήμα», τον πρωθυπουργό Γ.Α. Παπανδρέου: Μετανιώσατε ποτέ για τη φράση «λεφτά υπάρχουν»; Και εκείνος απαντά: Ξεχνάτε ότι η φράση μου έλεγε «και πού πήγαν».
ΜΑΛΙΣΤΑ... Αυτό που κάνει ο ΓΑΠ λέγεται παιχνίδι με τους χρόνους. Με τον ενεστώτα και τον αόριστο, με το παρόν και το παρελθόν. Γιατί, πολύ απλά, αν τα λεφτά κάπου είχαν πάει και το ήξερε, τότε λεφτά δεν μπορούσαν να υπάρχουν. Αλλά και πουθενά να μην είχαν πάει, τα έρημα τα λεφτά, γιατί άραγε να υπήρχαν; Ξεχνάμε ότι από την εποχή του Σημίτη η Ελλάδα... μεγαλουργούσε με δανεικά;
Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ, λοιπόν, κορόιδευε και συνεχίζει να κοροϊδεύει! Τότε, για να πάρει μια εξουσία, που κάθε υπεύθυνος πολιτικός θα την προσέγγιζε μόνο με ωμή ειλικρίνεια και όχι με παρλαπίπες. Και σήμερα («αν σπάσουμε τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά, λεφτά θα υπάρχουν» επαναλαμβάνει...), για να διατηρήσει μια εξουσία που κάνει ευτυχισμένους μόνο τους συγγενείς και τους φίλους του.
ΟΠΩΣ αντιλαμβάνεται κανείς, το μυστικό για να υπάρξουν (και όχι να «υπάρχουν»...) λεφτά είναι η πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, δηλαδή τα δύο πιο αδύνατα σημεία της κυβέρνησης, σύμφωνα με τις ομολογίες του ίδιου του πρωθυπουργού! Ο οποίος αντισταθμίζει την ανικανότητα αυτή με πρόσθετους φόρους και έκτακτες εισφορές στους ειλικρινείς φορολογουμένους, οι οποίοι παραμιλάνε από τα άδικα βάρη.
ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ να δικαιολογήσει, όμως, τον εαυτό του ο ΓΑΠ. «Η αλλαγή του κράτους -λέει-, η αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, η αλλαγή στο οικονομικό και παραγωγικό μοντέλο της χώρας θέλει χρόνο -περισσότερο απ' ό,τι περίμενα, το ομολογώ».
ΕΠΕΣΕ έξω, λοιπόν, ο πρωθυπουργός μας! Από κακή εκτίμηση, προσπαθεί να μας πει, και όχι από ανικανότητα του ίδιου και των συνεργατών του. Αλλά εδώ που φτάσαμε, οι λέξεις έχουν χάσει, έτσι κι αλλιώς, το νόημά τους, πράγμα που διαρκώς επιβεβαιώνει, με τα λεγόμενά του, ο πρωθυπουργός.
«ΕΧΟΥΜΕ -λέει- μια μοναδική, ίσως τελευταία, ευκαιρία να κάνουμε όσες αλλαγές περιμένουν όλοι οι Ελληνες για χρόνια». Ο συνδυασμός μοναδικής και τελευταίας ευκαιρίας, από τον ΓΑΠ, είναι πρωτόγνωρος. Γιατί τελευταίες ευκαιρίες συνήθως παρουσιάζονται πριν από καταστροφές (ή και θανάτους...), σαν αυτή που βιώνει η Ελλάδα σήμερα. Ενώ, αντίθετα, μια «μοναδική ευκαιρία» είναι κάτι που ψάχνει ή προετοιμάζει κανείς για να πετύχει τους στόχους του. Μια ευκαιρία, που, σύμφωνα με την ελληνική γλώσσα, είτε πρόκειται για το καλό είτε για το κακό, απλά δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΕΙ κάποιος, ότι γλώσσα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει; Εντάξει, προς το παρόν θα έλεγα να μην το πάρουμε τόσο βαριά το θέμα. Υπάρχει, άλλωστε, και η υφυπουργός Αννα Νταλάρα, η οποία, με μία μόνο φράση της, και μας γέμισε ευθυμία αλλά και μας υπενθύμισε ποιοι μας κυβερνάνε...
«ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΘΗΚΑ -είπε- γιατί αυτοί που διαμαρτύρονταν έξω (από ένα κτήριο στου Ζωγράφου, όπου μιλούσε), διαμαρτύρονταν με τραγούδια του Γιώργου»!
ΕΔΩ ακριβώς ταιριάζει το: δεν μας χέζεις ρε Νταλάρα!. Ή μήπως όχι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου