Βαριά καθήκοντα! του Κωστή Παπαγιώργη
Με την άσχημη τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, τι άσχημη δηλαδή που κοντεύει να γίνει ολέθρια, οι πρώτοι που νιώθουν τον κίνδυνο να κοντοζυγώνει - άλλο παράδοξο αυτό - είναι οι λαϊκοί αντιπρόσωποι που φέρουν το αξίωμα του εκλεγμένου βουλευτή. Οι επιθέσεις πλέον έγιναν καθημερινή είδηση στον Τύπο και στην τηλεόραση. Ενώ ακόμη και στο πρόσφατο παρελθόν η εμφάνιση του πολιτικού εν μέση οδώ θεωρούνταν έκτακτη στιγμή, κατα την οποία η ενσαρκωμένη εξουσία έκανε τη χάρη στον πολίτη να αντικρίσει από κοντά - πολύ κοντά - τους εκλεκτούς του έθνους, τώρα πια τα πράγματα γύρισαν τούμπα. Ένας βουλευτής, καθώς περνούσε έξω από την ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη (δυο βήματα πιο κάτω έχει στήσει το υπαίθριο βιβλιοπωλείο του ο Κοεμτζής) και ασφαλώς ανέμενε κάποια επιφωνήματα αναγνώρισης από το ευσυγκίνητο κοινό, είδε τα τραπέζια να αδειάζουν ξαφνικά και να τον βάζουν στο σημάδι με σουβλακο-λεμονόκουπες υπό την ιαχή "κλέφτες, κλέφτες"! Φυσικά, δεν είναι ο πρώτος. Πριν από κάτι μήνες ένας άλλος υπουργοποιημένος ανήρ δέχτηκε άγρια επίθεση, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο αιμόφυρτος. Ακόμα και ο Πάγκαλος γνώρισε την πρόγκα στο ελληνικό σπίτι της Σιτέ Ουνιβερσιτέ στο Παρίσι, η οποία επαναλήφθηκε ελληνιστί στην Κερατέα. Πού ακούστηκε οι βουλευτές να φυγαδεύονται νύχτα μέσα από τον Εθνικό Κήπο; Πολίτες που βλέπουν υπουργούς να βγαίνουν από τα θωρακισμένα αυτοκίνητά τους να τους στολίζουν με αμητό ύβρεων και προσβολών χωρίς οι προσβληθέντες να βγάζουν μιλιά; Η πολιτική πελατεία αρχίζει να απαρτίζεται από αποφασισμένους κοψοχέρηδες που είναι έτοιμοι να σπάσουν τα ρεκόρ αποχής και συνάμα να εισβάλουν στη Βουλή για να βεβηλώσουν "τα άδηλα και τα κρύφια" της δημοκρατίας. Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι οι συνάξεις των Αγανακτισμένων γίνονται στην Πλατεία Συντάγματος, με άλλα λόγια έξω από τους τοίχους της εκλεγμένης τους πολιτικής εξουσίας. Το "κίνημα" των Αγανακτισμένων, που κάθε βράδυ γνωρίζει δόξες προφορικού δημοψηφίσματος και αυτοσχέδιας αλληλεγγύης πάνω από κόμματα και παρατάξεις, προϊόντος του χρόνου θα έχει, καθώς δείχνουν τα πράγματα, βαριά καθήκοντα. Διότι καλή η αυθορμησία και η πρόθυμη συρροή που θυμίζουν παλιές καλές και κακές ημέρες, αλλά όπου συναθροίζονται και φτύνουν πολίτες αγανακτισμένοι τελικά κυλάει ποτάμι. Καθώς δείχνουν τα πράγματα, βρισκόμαστε λίγο πιο πάνω από τις πρόσφατες αφρικανικές εξεγέρσεις και λίγο πιο κάτω από τα γαλλικής εμπνέυσεως ξεσηκώματα. Η προθυμία δεν αρκεί για να καθοδηγήσει τον εαυτό της, απαιτούνται πολιτικό ένστικτο και κάποια πείρα στις αυτοσχέδιες αποφάσεις. Όσο για τη Βουλή, αν ελπίζει σε κάτι είναι οι καλοκαιρινές διακοπές.
Ο φράχτης του Κωστή Παπαγιώργη
Στις αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες, που κατέκλυσαν τα απανταχού κράτη και θεωρούνται πια μέγιστη κατάκτηση της μεταπολεμικής περιόδου, ένα πράγμα είναι βέβαιο: ο λαός έχει δικαίωμα λόγου, είναι συνυπεύθυνος και στην ανάγκη "πυροβολεί" δια της κάλπης. Άρα το πόπολο κυβερνάει, απλώς - για καθαρά πρακτικούς λόγους - ψηφίζει κυβερνήσεις, πολιτικούς, φάτσες με ένα λόγο, οι οποίοι αναλαμβάνουν καθήκοντα που νομιμοποιούνται εκ των κάτω. Επ' αυτού μπορούμε να αφηγηθούμε πολλές πικρές ιστορίες. Οι πολιτικοί, παρότι απολογούνται καθημερινά στην τηλεόραση και στις εφημερίδες δια πάσαν ενέργεια, ουσιαστικά απολαμβάνουν την δοτή εξουσία επί πάντων. Κάθε νεοσύστατη κυβέρνηση παίζει το παιχνίδι του δανεικού μυαλού, του πατέρα ο οποίος χάνει τον ύπνο του για να καλοπερνούν οι πολίτες, του στρατηγού που είναι αφιερωμένος στο στράτευμα, του ενόχου ενίοτε που μόνο αν κατηγορήσει τον αντίπαλο βρίσκει κάποια ανάπαυση και παρηγοριά. Η δημοκρατική μάζα έχει τόσο πολύ εθιστεί στο πολιτικό παιχνίδι που παίζεται πάντα ψηλότερα από το κεφάλι της, ώστε όταν αίφνης καταρρέει η κυβερνηρική παράγκα και οι δρόμοι (η πλήθουσα αγορά) γεμίζουν ιδιώτες πρωθυπουργούς και υπουργούς, ρήτορες και λαγέτες, η ορφάνια πάει χέρι χέρι με τη βία.
Δεν είναι τυχαίος ο "φράχτης" που υψώθηκε για πρώτη φορά στο κέντρο της πρωτεύουσας για να εμποδίσει την εισβολή των Αγανακτισμένων στη Βουλή. Ασφαλώς ο - νοητός - φράχτης ήταν πάντα εκεί, υψωμένος και απαγορευτικός λόγω δημοκρατικότητας, μόνο που αυτή τη φορά έλαβε σάρκα και οστά (σίδερο και γυαλί) για να θυμίσει στους μανιασμένους πολίτες ότι η ίδια η οργή τους ενδέχεται να κάνει το χείρον χείριστο. Όπως πληροφορηθήκαμε, ο φράχτης αυτός - γαλλική επινόηση που αναχαιτίζει την ορμή δίκην τείχους - έχει ειδικά αντιστηρίγματα και κάνει καλή δουλειά. Τι γίνεται όμως με τον δημοκρατικό φράχτη, που όσο αόρατος είναι άλλο τόσο αποτελεσματικός αποδεικνύεται, ήτοι τη νομιμοποίηση κάθε κυβέρνησης η οποία έχει πρόσωπο να μιλήσει στο πλήθος; Μας παρηγορεί μήπως το γεγονός ότι οι βουλευτές της Καταλονίας έφτασαν στη Βουλή υβριζόμενοι (κανείς δεν μας αντιπροσωπεύει!) και (άλλο πάλι αυτό!) επιβαίνοντες ελικοπτέρου; Το θέαμα των βουλευτών (μας) και του προέδρου (μας), που πέρασαν με βαθιές γκαζιές ανάμεσα στο αγριεμένο πλήθος που ούρλιαζε αποδοκιμαστικά (κόβοντας από τον ώμο το χέρι που τους ψήφισε και το φρόνημα που τους ανέχτηκε), προσδίδει στην κρίση διαστάσεις ακυβέρνητης χώρας. Δυστυχώς, οι πολιτικοί που έχουν αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου - από το κυβερνών κόμμα ίσαμε την αντιπολίτευση και τα ρέστα Αριστεράς και Δεξιάς - δεν έχουν ανάστημα, ούτε ιδέες που να προσφέρουν κάποια προοπτική. Όσο για το φράχτη, αν πέσει, θα πέσει στο κεφάλι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου