Είχα διαβάσει στο boukalistithalassa την ανάρτηση της 13/5/2011 της καλής φίλης jιagogina και είχα πει μέσα μου "ΟΚ, στα υπ' 'οψιν". Τότε, μάλιστα, ανάρτησα κι εγώ το ίδιο βίντεο χωρίς σχόλια. Τώρα επανέρχομαι και στο κείμενο και σας το παρουσιάζω μετά από ενάμιση μήνα για να προκαλέσω τον προβληματισμό σας...
..................................................................................
13.5.11
ΔΟΛΟΣ ΚΑΙ ΦΟΝΟΣ
δόλος, ὁ: Ι (ἐκ ριζ. δελ- τοῦ δέλεαρ)· κυρ. δόλωμα πρὸς ἁλιείαν ιχθύων («δέλεαρ»)· εἶτα, ἔντεχνον μέσον (ὄργανον, μηχάνημα) πρὸς εξαπάτησιν ή σύλληψιν, κάθε πανοῦργον τέχνασμα (ή στρατήγημα) ΙΙ πανουργία, ἀπάτη, δόλος, λατ. dolus.
φόνος, ὁ: (φένω) · ὡς καὶ νῦν, φόνος, φονικό, σκοτωμός, σκότωμα, ανθρωποκτονία, δολοφονία, σφαγή.
δολοφόνος = ὁ διά δόλου φονεύων
Λεξικό Σταματάκου
δόλος: η βούληση κάποιου να συντελέσει με τις πράξεις του ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο στην παραγωγή παράνομου αποτελέσματος ή η γνώση (κάποιου) ότι οι πράξεις του είναι ενδεχόμενο να επιφέρουν παράνομο αποτέλεσμα και η αποδοχή τους
φόνος: σκόπιμη πράξη που έχει ως αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιου (σπανιοτ. ζώου)
δολοφονία: 1. η σκόπιμη και προμελετημένη αφαίρεση της ζωής ανθρώπου. 2. (μτφ.) κάθε καταστρεπτική πράξη (κυρ. κατά των έμβιων όντων)
Λεξικό Μπαμπινιώτη
Ανατρέχοντας στα σημεία των λέξεων και στα σημαινόμενά τους, έχω την ανάγκη να προβώ σε έναν επαν-ορισμό της πραγματικότητας, όπως αυτή εκτυλίσσεται στους αθηναϊκούς δρόμους τις τελευταίες μέρες.
Το πρώτο που πρέπει να λεχθεί είναι ότι οι μπάτσοι, νεαρά παιδιά που κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι παιδιά μου (είναι ίσως παιδιά μιας συνομήλικής μου, που τα καμαρώνει και τα σταυρώνει, όταν φεύγουν για «δουλειά»), αυτοί οι μπάτσοι, λοιπόν, εκπαιδεύονται εδώ και καιρό να βαράνε με τον τρόπο που βλέπουμε στα βίντεο. Τα υπόλοιπα είναι για αναμασήματα απ’ τις κατσίκες των ΜΜΕ. Δεν είναι τυφλός θυμός, δεν είναι το ακαταλόγιστο του ψυχικού πάθους, δεν είναι τυχαία περιστατικά που θα παταχθούν, η επιδεξιότητα των αστυνομικών είναι προϊόν ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ πολύχρονης και έχει στόχευση πολύ συνειδητή. Τα εικοσάχρονα και τριαντάχρονα μπατσόνια μυούνται στο αίμα από διδασκάλους που φαίνεται πως γνωρίζουν καλά τους κανόνες του παιχνιδιού: η κλιμακούμενη βία (όπως αυτή με σταθερό ρυθμό εκκολάπτεται στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία) επιτάσσει όλο και περισσότερο την χειραγώγηση μέσω καταστολής. Και οι βουβές κλωτσιές που τα μπατσόνια στην ηλικία του γιου μου ρίχνουν στο ψαχνό είναι μελετημένα χτυπήματα στο σκληρό τσόφλι του γνωστού αυγού.
Πώς εκκολάπτεται το φίδι το αόρατο μέσα στο ασφαλές του κέλυφος;
Η συνταγή είναι απλή και καθόλου καινούργια. Καινούργια, πρωτόφαντα είναι πάντα τα περιστατικά, οι δομές όμως είναι κοινές στην Ιστορία: Απουσία ορθού λόγου, κρίση, φόβος, αίμα, οργή, φόνος, ανάγκη σωτηρίας, πυγμή.
Είναι έτοιμος ο Νέος Ἐλλην να αντιμετωπίσει το φίδι που σκάει μύτη πίσω από το τσόφλι;
Αυτό είναι το δεύτερο που πρέπει να λεχθεί. Οι τρεις νεκροί της Μαρφίν, το μπάχαλο (αδερφάκι του χουλιγκανισμού), οι μαχαιριές στο σώμα του νεκρού μετανάστη, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Δες εδώ http://boukalistithalassa.blogspot.com/2011/05/blog-post_7051.html ολόκληρη την ανάρτηση για να συγκρίνεις τα περιστατικά εκείνου του βίντεο με το βίντεο που ακολουθεί...
Είναι βίντεο από τα χθεσινά γεγονότα της καθημαγμένης, στη μεταπολεμική μας ιστορία, πλατείας Συντάγματος. Φοβάμαι ότι κι αυτό το βίντεο δικαιώνει τη φίλη μου. Και τη δικαιώνει, όχι με την έννοια ότι είναι πιθανή μια δικτατορική εκτροπή - τη δημιουργία ενός νεοφασιστικού ή εθνικιστικού κόμματος μπορεί κανείς να πιθανολογήσει, και το ΛΑΟΣ τι θα γίνει; - αλλά νομίζω τη δικαιώνει από την άποψη της διάχυσης της βίας σε όλον τον κοινωνικό ιστό.
Και εξηγούμαι: προσέξτε το πρώτο-πρώτο χτύπημα του αστυνομικού στον νεαρό που το μόνο που κάνει είναι να φωνάζει "έξω απ' την πλατεία", και όχι με ιδιαίτερη επιθετική διαθεση. Προσέξτε το ψυχραιμότατο βάδισμα του αστυνομικού, την εξ ίσου ψυχραιμότατη αδιαφορία στην κουβέντα του νεαρού, το εν ψυχρώ κτύπημα στο κεφάλι και την ακόμη ψυχραιμότερη αποχώρησή του πηγαίνοντας να βρει τους συναδέλφους του. Όλα τ' άλλα που ακολουθούν είναι μέσα στην ένταση που ήρθε σαν συνέπεια του πρώτου σκοπιμότατου χτυπήματος. Η σκοπιμότητα; Να γεννήσει ή να ξανα-γεννήσει την ένταση και μετά να ακολουθήσει το χάος όπου μετά όλα θα "δικαιολογούνται" και όλα θα ''δικαιώνονται". Όμως αυτό το ψυχραιμότατο βάδισμα με σκοπό το χτύπημα, στα λίγα χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση, το έχω δει στην αυλή του σχολείου, το έχω δει μέσα στην τάξη μου εν ώρα μαθήματος, το έχω πληροφορηθεί ότι έχει συμβεί στην πενταήμερη σχολική εκδρομή της μέσης εκπαίδευσης, μήπως δεν έγινε και στη ντροπή της Αμάρυνθου; Ακόμα-ακόμα, έχω ακούσει γονιό να εγκρίνει τέτοια άσκηση βίας από το βλαστάρι του γιατί έτσι θεωρεί ότι υπερασπίζεται καλύτερα το δίκιο του. Δηλαδή, η κοινωνική νομιμοποίηση της αυτοδικίας! Από κει και πέρα ομαλά, ομαλότατα, ο βλαστός μας γίνεται και υποψήφιος για τα Σώματα Ασφαλείας, που δικαιολογούν και την ιδιότητά τους ως ασφαλείας, καθώς παρέχουν και την αντίστοιχη επαγγελματική, αφού συνεχίζεις να κάνεις ό,τι πάνω-κάτω έκανες και σε άφηναν να κάνεις και στο σχολειό!
Όμως όσον αφορά αυτά που συνέβησαν αυτές τις μέρες έχω να προσθέσω και κάτι άλλο: από το 2008 και μέχρι σήμερα έχει νομιμοποιηθεί στη συνείδηση του κόσμου και η βία σαν αντίδραση στη βία των οργάνων του κράτους. Ιδιαίτερα με εντυπωσιάζει η ευκολία με την οποία οι νέοι που ενδιαφέρονται για τα κοινά, που συμμετέχουν σε κινητοποιήσεις (είτε για "φιέστες" των παρατάξεών τους πρόκειται, είτε για διαδηλώσεις και πορείες), η ευκολία, λέω, με την οποία ενστερνίζονται και ασκούν τη βία προς πάσα κατεύθυνση. Και δεν μιλάω για τις "παλιές καραβάνες" των διαδηλώσεων, μιλάω για αποφοίτους λυκείων που κι αυτοί συνεχίζουν, άραγε, αυτό που "έμαθαν" στο σχολειό;
Από την άλλη, εντυπωσιακή είναι η αδράνεια των καθοδηγητών τους, δεν θα μιλήσω για υποδαύλιση - θα ήταν ανατριχιαστικό. Ωστόσο με προβληματίζει η απουσία οποιασδήποτε πρότασης διεξόδου από το αδιέξοδο, που και την ήδη διαφαινόμενη απομαζικοποίηση των κινητοποιήσεων θα φέρει σε οριακές ιστορικά συγκυρίες σαν τη σημερινή, αλλά και την ήττα στους δικαίως αγανακτισμένους. Γιατί όταν η αντιπαράθεση μεταλλάσσεται σε μάχη για καλύτερες θέσεις στην πλατεία ή στα βουνά της Κερατέας (ποιος στρατός θα τις κρατήσει, δηλαδή), τότε ένα είναι σίγουρο ότι και οι δυνάμεις του κράτους σαν πιο οργανωμένες θα επικρατήσουν, και οι κινητοποιήσεις θα απομαζικοποιηθούν. Είναι εντυπωσιακό που κανείς καθοδηγητής δεν έχει προτείνει καθιστική διαμαρτυρία διαρκείας με γυμνά στήθη απέναντι στις υπερεξοπλισμένες κρατικές δυνάμεις καταστολής. Τίποτα δε τους λέει η παράδοση της παθητικής αντίστασης του Γκάντι; Ήταν λιγότερο επαναστατική; Κι όμως η αγγλική αποικιοκρατία σ' αυτήν την αντίσταση "χρωστάει" την κατάρρευσή της στην Ινδία.! Ήταν άραγε συμβιβασμένος ο Λουίς Σεπούλβεδα που ήρθε στο Σύνταγμα και την πρότεινε ως το μέσο που κάνει την εξέγερση πιο αποτελεσματική; Από την άλλη τίποτα δε δίδαξαν οι 30 τόσες μέρες κινητοποίησης των Αγανακτισμένων; Ποιες ήσαν οι πιο μαζικές συγκεντρώσεις, αυτές που προηγούνταν ή αυτές που διαδέχονταν τις μέρες των επεισοδίων;
Πρέπει να το βάλουμε καλά στο μυαλό μας, μετά τα "Δεκεμβριανά" του 2008, μετά τους 3 νεκρούς της Marfin και τους τραυματίες (ευτυχώς!) της Καλλιδρομίου, όποια και όσα βίαια επεισόδια εξυπηρετούν την κυβέρνηση (την όποια κυβέρνηση), και διώχνουν τον κόσμο από τους δρόμους και τον κλείνει στα σπίτι του, ηττημένο και ακόμα πιο απεγνωσμένο. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου