Η αλήθεια, μια στιγμή μόνο του ψεύτικου
Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Από σήμερα η χώρα δοκιμάζεται με ορό αληθείας. Μόνο που κανείς δεν μπορεί μετά βεβαιότητος να απαντήσει στο πιλατικό ερώτημα «τι εστίν αλήθεια». Στο σημείο που έφτασε η χώρα, κάθε λύση, κάθε διέξοδος είναι οδυνηρή κι αυτό το συνειδητοποιούν όλο και περισσότεροι Ελληνες. Το επίπεδο διαβίωσης των περασμένων δύο δεκαετιών δεν θα διατηρηθεί ως έχει, τα εισοδήματα θα συρρικνωθούν αισθητά, η ανεργία θα αυξηθεί και δεν θα υποχωρήσει. Η δεκαπενταετία κρίσης που είχε προβλέψει ο εκλιπών Ιταλός οικονομολόγος Τομάσο Πάντοα Σιόπα, σύμβουλος του πρωθυπουργού, πιθανόν να επιμηκυνθεί.
Ο πρώην πρόεδρος της Bundesbank Aξελ Βέμπερ εκτίμησε ότι η κρίση χρέους θα ταλανίζει την Ελλάδα για την επόμενη τριακονταετία. Σε κάθε περίπτωση, ακόμη κι αν η πορεία του χρέους μακροπρόθεσμα θα επηρεάζει λιγότερο έντονα την πραγματική οικονομία, το βέβαιο είναι ότι η ζωή αλλάζει. Εχει αλλάξει. Προς τα κάτω.
Ακόμη και στα «κάτω», εντούτοις, η ζωή συνεχίζεται. Και ίσως όχι χειρότερα από τα «πάνω». Διότι το παλαιό «υψηλό» ήταν απατηλό, ασύμμετρο ως προς τις πραγματικές υλικές δυνατότητες, ταιριαστό μόνο στην απληστία και τη ματαιοδοξία, συμβατό με το ψέμα που καταδυνάστευε βίους, ήθος, κοσμαντίληψη. Ζούσαμε σε έναν κόσμο αντεστραμμένο, όπου η αλήθεια ήταν μια στιγμή μόνο του ψεύτικου, του γενικευμένου ψεύδους. Εξ ου και η σφοδρή ματαίωση, η κατάπληξη, η συντριβή.
Καταφεύγουμε αναγκαστικά σε ηθική, ούτε καν γνωσιολογική, περιγραφή του συμβεβηκότος, διότι τόσο μόνο μπορούμε τώρα, διότι βρισκόμαστε βαθιά μέσα του, μες στη δίνη αλλεπάλληλων συμβάντων που κλονίζουν βεβαιότητες και στερεότυπα. Οσο ζαλισμένοι και να είμαστε όμως, όσο τρομαγμένοι, έχουμε τη δυνατότητα και το αναπόδραστο καθήκον να στοχαστούμε την κατάστασή μας χωρίς τη μεμψιμοιρία, τον αυτοοικτιρμό και την αυτολοιδορία που ξεχειλίζουν ήδη από το πληγωμένο θυμικό. Με αυτοκριτική, με έλεγχο του εαυτού, με διόρθωση, ναι, αλλά όχι με αδιέξοδη ενοχοποίηση εαυτών και αλλήλων. Αλλο η κρίση, η δίκη και η απόφαση, άλλο η ενοχή και η δαιμονοποίηση. Επίγνωση, βύθιση στο παρόν, στην πάσα ώρα. Οτι ο κλονισμός έπληξε πρώτη την Ελλάδα από τον ελληνορωμαϊκό και χριστιανικό πυρήνα της Ευρώπης, νυν κυβερνώμενο από τον Μαμμωνά και τα swaps, μπορεί να μετατραπεί από ατύχημα σε ευκαιρία. Μας δίδεται, πρώτα σ’ εμάς, μια ιστορική ευκαιρία, ανεξαρτήτως της συνδρομής και των Plan B των ταραγμένων εταίρων: η ευκαιρία να αναστοχαστούμε πρώτοι απ’ όλους, εμείς οι λυγισμένοι, τρόπους ανάταξης και μετασχηματισμού, σ’ έναν αιώνα που επελαύνει ήδη με απειλές τραπεζοκρατίας, χρεοκρατίας, άδηλου νεοδεσποτισμού, εκβιαζόμενων δημοκρατιών, εξισωτισμού προς τα κάτω, γενικευμένης μισαλλοδοξίας. Υπό όρους, η πτώχευση, μπορεί να αποβεί ευκαιρία να ξανασκεφτούμε τη δημοκρατία, την ανάπτυξη, την πρόοδο, την ταυτότητα, την ελευθερία - την ουσία τους, σ’ έναν ανορθωμένο κόσμο όπου το ψευδές θα είναι μία μόνο στιγμή του αληθούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου