Τσουχτερή πολιτική αλήθεια
ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ Θ. ΝΙΑΡΧΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ στα "ΝΕΑ", 17 Ιουνίου 2011
Οποιοσδήποτε κυβερνητικός ανασχηματισμός, οποιαδήποτε αλλαγή κυβέρνησης, οσοδήποτε μακρά ή βραχεία υπάρξει η παρουσία του ΔΝΤ στη χώρα μας, δεν θα έχει την ελαχιστότατη ευεργετική επίδραση στην κοινωνική και πολιτική ζωή – άρα και την οικονομική – αν δεν απαντηθεί ένα κεφαλαιώδες ερώτημα: τι έγινε και πού πήγανε τα χρήματα από τις ρεμούλες, τις απάτες, τις καταχρήσεις και τις μίζες, αυτές έστω που έγιναν γνωστές. Οσο δεν καταγγέλλονται και δεν πληρώνονται οι συνέπειες για ό,τι έγινε γνωστό, αυτό που έμεινε άγνωστο μπορεί να το φαντάζεται ο καθένας ακόμα πιο τερατώδες. Με λίγα λόγια, οποιαδήποτε πρόθεση εξυγίανσης, ή σωστού και μετρημένου λόγου από την πλευρά της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης, λογαριάζεται αυτόματα στάχτηστα μάτια για να μην προχωρήσει το μαχαίρι στο κόκαλο και πάρει η μπάλα ακόμα κι εκείνους που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι έμειναν μακριά από το φαγοπότι.
Πλανάται πλάνην οικτρά όποιος νομίζει ότι το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια το διαμορφώνει η τηλεόραση ή οι πολιτικοί. Θεωρούνται και η μεν και οι δε το ίδιο αναξιόπιστοι, όσο κι αν την πρώτη συνεχίζουν να τη βλέπουν και τους δεύτερους να τους ψηφίζουν – στον βαθμό που τους ψηφίζουν. Ακόμα και με έναν άνθρωπο που μας είναι αντιπαθέστατος, όταν η συγκατοίκησή μας γίνεται υποχρεωτική, αρχίζουμε να του ανακαλύπτουμε αρετές για να τον υπομείνουμε – το ίδιο συμβαίνει με την τηλεόραση και τους πολιτικούς, αν συμβαίνει και αυτό πλέον. Το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας το διαμορφώνουν οι συζητήσεις στα καφενεία, στα σπίτια, στους δρόμους, τα ακούσματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς που έχουν διαρκώς ως κέντρο τους τις ρεμούλες, τις απάτες, τις καταχρήσεις και τις μίζες. Ακόμα και αυτά που του είναι γνωστά να συνοψίσει κανείς, μένει με τη βεβαιότητα ενός βρόγχου που έχει τυλιχτεί στον λαιμό του και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός.
Ξεκινώντας από εκείνο του αλήστου μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» και το ένα δισεκατομμύριο οκτακόσια εκατομμύρια του μητροπολίτη για τα γεράματά του και φτάνοντας στην πρόσφατη μαύρη τρύπα του Δήμου Θεσσαλονίκης με τα πενήντα ένα εκατομμύρια ευρώ και το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου (παραλείπουμε τον Τσουκάτο και τον Μαντέλη, μακάρι να ήταν οι μόνοι), ό,τι και να λέει η πολιτική ηγεσία της χώρας μοιάζει σα να θέλει να μπαλώσει τα αμπάλωτα. Στους συνταξιούχους, τους μισθωτούς και τους ανέργους, σε σχέση με την περικοπή των συντάξεων, των αποδοχών ή την ανεργία τους, η παραπομπή γίνεται μέσα τους απευθείας στις ρεμούλες, τις απάτες, τις καταχρήσεις και τις μίζες, που ήδη σημειώθηκαν.
Αν κάθε κράτος είναι και ένα συγκεκριμένο νοικοκυριό, δεν γίνεται ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογενείας άλλα να αποταμιεύουν και άλλα να πεινάνε, άλλα να θησαυρίζουν και άλλα να πένονται. Και μιλάμε για χοντρό θησαυρό και βαριά, που διαγράφεται όλο και πιο έντονη, πενία. Ούτε επανάσταση θέλουμε να κάνουμε με αυτά που γράφουμε ούτε τίποτα. Το κλίμα αυτήν την ώρα πολιτικά και κοινωνικά είναι το κλίμα μιας απροσχημάτιστης κοροϊδίας. Αν οι ιθύνοντες της πολιτικής ηγεσίας σύσσωμα μιλάνε για την κρίση με τόση άνεση, είναι γιατί όσο σκληρή κι αν εξελιχθεί οικονομικά η κατάσταση για τη χώρα, οι ίδιοι γνωρίζουν ότι έχουν εξασφαλίσει τουλάχιστον δύο πράγματα. Αν συμβεί να αρρωστήσουν θα κινηθεί γη και ουρανός ώστε να γίνουν καλά και τα παιδιά τους δεν θα διακινδυνεύσουν ούτε τις σπουδές τους ούτε το μέλλον τους.
Το πρόβλημα είναι πως το ίδιο ακριβώς θα ήθελε για τον εαυτό του – για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους – κι εκείνος που αγανακτεί με την πολιτική ηγεσία για την εν γένει συμπεριφορά της. Οταν η συνείδηση ενός οξύτατου κοινωνικού προβλήματος υποκαθίσταται από το άγχος του προσωπικού προβλήματος, τότε το μέλλον είναι να σερνόμαστε κουτσά στραβά, με την ελπίδα ενός τριημέρου, του Πάσχα, των Χριστουγέννων ή των όποιων καλοκαιρινών διακοπών.
Πλανάται πλάνην οικτρά όποιος νομίζει ότι το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια το διαμορφώνει η τηλεόραση ή οι πολιτικοί. Θεωρούνται και η μεν και οι δε το ίδιο αναξιόπιστοι, όσο κι αν την πρώτη συνεχίζουν να τη βλέπουν και τους δεύτερους να τους ψηφίζουν – στον βαθμό που τους ψηφίζουν. Ακόμα και με έναν άνθρωπο που μας είναι αντιπαθέστατος, όταν η συγκατοίκησή μας γίνεται υποχρεωτική, αρχίζουμε να του ανακαλύπτουμε αρετές για να τον υπομείνουμε – το ίδιο συμβαίνει με την τηλεόραση και τους πολιτικούς, αν συμβαίνει και αυτό πλέον. Το πολιτικό κλίμα της Ελλάδας το διαμορφώνουν οι συζητήσεις στα καφενεία, στα σπίτια, στους δρόμους, τα ακούσματα στα μέσα μαζικής μεταφοράς που έχουν διαρκώς ως κέντρο τους τις ρεμούλες, τις απάτες, τις καταχρήσεις και τις μίζες. Ακόμα και αυτά που του είναι γνωστά να συνοψίσει κανείς, μένει με τη βεβαιότητα ενός βρόγχου που έχει τυλιχτεί στον λαιμό του και γίνεται όλο και πιο ασφυκτικός.
Ξεκινώντας από εκείνο του αλήστου μνήμης του Ανδρέα Παπανδρέου «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια» και το ένα δισεκατομμύριο οκτακόσια εκατομμύρια του μητροπολίτη για τα γεράματά του και φτάνοντας στην πρόσφατη μαύρη τρύπα του Δήμου Θεσσαλονίκης με τα πενήντα ένα εκατομμύρια ευρώ και το σκάνδαλο Τσοχατζόπουλου (παραλείπουμε τον Τσουκάτο και τον Μαντέλη, μακάρι να ήταν οι μόνοι), ό,τι και να λέει η πολιτική ηγεσία της χώρας μοιάζει σα να θέλει να μπαλώσει τα αμπάλωτα. Στους συνταξιούχους, τους μισθωτούς και τους ανέργους, σε σχέση με την περικοπή των συντάξεων, των αποδοχών ή την ανεργία τους, η παραπομπή γίνεται μέσα τους απευθείας στις ρεμούλες, τις απάτες, τις καταχρήσεις και τις μίζες, που ήδη σημειώθηκαν.
Αν κάθε κράτος είναι και ένα συγκεκριμένο νοικοκυριό, δεν γίνεται ανάμεσα στα μέλη της ίδιας οικογενείας άλλα να αποταμιεύουν και άλλα να πεινάνε, άλλα να θησαυρίζουν και άλλα να πένονται. Και μιλάμε για χοντρό θησαυρό και βαριά, που διαγράφεται όλο και πιο έντονη, πενία. Ούτε επανάσταση θέλουμε να κάνουμε με αυτά που γράφουμε ούτε τίποτα. Το κλίμα αυτήν την ώρα πολιτικά και κοινωνικά είναι το κλίμα μιας απροσχημάτιστης κοροϊδίας. Αν οι ιθύνοντες της πολιτικής ηγεσίας σύσσωμα μιλάνε για την κρίση με τόση άνεση, είναι γιατί όσο σκληρή κι αν εξελιχθεί οικονομικά η κατάσταση για τη χώρα, οι ίδιοι γνωρίζουν ότι έχουν εξασφαλίσει τουλάχιστον δύο πράγματα. Αν συμβεί να αρρωστήσουν θα κινηθεί γη και ουρανός ώστε να γίνουν καλά και τα παιδιά τους δεν θα διακινδυνεύσουν ούτε τις σπουδές τους ούτε το μέλλον τους.
Το πρόβλημα είναι πως το ίδιο ακριβώς θα ήθελε για τον εαυτό του – για τον εαυτό του και όχι για τους άλλους – κι εκείνος που αγανακτεί με την πολιτική ηγεσία για την εν γένει συμπεριφορά της. Οταν η συνείδηση ενός οξύτατου κοινωνικού προβλήματος υποκαθίσταται από το άγχος του προσωπικού προβλήματος, τότε το μέλλον είναι να σερνόμαστε κουτσά στραβά, με την ελπίδα ενός τριημέρου, του Πάσχα, των Χριστουγέννων ή των όποιων καλοκαιρινών διακοπών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου