‘’…το ότι ήμουν κομμουνίστρια πήγαζε από τη διαπίστωση ότι ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα απάνθρωπο, όχι επειδή εκφυλίστηκε, αλλά από την ίδια του τη φύση, στον βαθμό που κάνει τον άνθρωπο εργαλείο και μάλιστα εμπόρευμα. Αυτό δεν έπαψε να υπάρχει και μάλιστα οι ανισότητες μεγάλωσαν, όπως μεγάλωσαν και οι καταπιέσεις και οι ωμότητες. Αυτές είναι που με υποκινούσαν πάντοτε, ακόμα και πριν. Στον ρωσικό παράδεισο δεν είχα λόγο ούτε επιθυμία να πιστέψω, όπως δεν πιστεύω γενικά στους παραδείσους…
…- δεν έγραψα τίποτα για την πτώση του τείχους. Όχι βέβαια για να αποκρύψω το γεγονός, το οποίο άλλωστε γέμιζε και τη δική μου εφημερίδα. Αυτό το γεγονός δε μου φάνηκε σαν μια λαϊκή εξέγερση, αλλά σαν γιορταστική συνειδητοποίηση μιας συμφωνίας μεταξύ δυνάμεων που και επομένως σαν ευτυχισμένη συνάντηση και επανένωση ανθρώπων που είχαν χωριστεί και με πολλές αυταπάτες για τη Δύση, αλλά και σαν απελευθέρωση όλης της ευρωπαϊκής αριστεράς από τη σιωπή, σαν δυνατότητα επανατοποθέτησης του σοσιαλισμού πάνω στις αρχικές του βάσεις. Εγώ αυτό ήλπιζα και έκανα λάθος, αλλά αυτό εξηγεί, φαντάζομαι, και γιατί δεν το έγραψα ευθύς αμέσως.
Όφειλα, όμως, να συνειδητοποιήσω ότι ακριβώς ό,τι λιγότερο μαρξιστικό και σοσιαλιστικό υπήρχε στους «υπαρκτούς σοσιαλισμούς», και πρώτα απ’ όλα σ’ εκείνον της ΕΣΣΔ, δηλαδή ένα καταπιεστικό κράτος που δεν θα καταργούνταν ποτέ, ήταν εκείνο που θεωρούνταν μια δύναμη, την οποία σέβονταν ως συγκεκριμένη πραγματικότητα ακόμα και εκείνοι που δεν τη συμπαθούσαν – πύραυλοι και στρατεύματα «για τον κομμουνισμό», για φαντάσου! Ενώ το σχέδιο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας δεν ξανάρχιζε διόλου πάνω σε βάσεις που θα είχαν γίνει πιο καθαρές από την εμπειρία.
Ούτε και φαίνεται να ενδιαφέρει πλέον κανέναν.
Η πρώην ΕΣΣΔ είναι μια καταστροφή και η Κίνα, μιλώντας μαρξιστικά είναι ένα τέρας. Αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, μόνον τα τέρατα τα παίρνουν στα σοβαρά. Αυτά είναι που μετράνε στο συγκεκριμένο συσχετισμό δυνάμεων, μεταξύ των οποίων η απελευθέρωση του ανθρώπινου γένους δεν έχει θέση.
Δεν υπάρχουν πολλά ενθουσιαστικά που μπορούμε ν’ αντλήσουμε απ’ αυτά. Αλλά εγώ είμαι κομμουνίστρια γι’ αυτό τον λόγο και μπορείτε να με κατατάξετε μεταξύ εκείνων που θεώρησαν την πτώση του τείχους σαν μια νέα αρχή και όχι σαν ένα τέλος’’.
Ροσάνα Ροσάντα
(από την «Ε», 25/11/2009)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου