"Special υποκρισία" της Μαρίας Κατσουνάκη ("Καθημερινή", 25/6/2011) ή... Γιατί δεν πρέπει να πάμε στους αγώνες!

Special υποκρισία Tης Μαριας Κατσουνακη Δεν έχουν περάσει τέσσερις μήνες από το πόρισμα που συνέταξε ο Συνήγορος του Πολίτη για το Κέντρο Περίθαλψης Παίδων Λεχαινών Ηλείας, επισημαίνοντας σοβαρές παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ακόμη σοβαρότερα προβλήματα στη λειτουργία του, λόγω, κυρίως, έλλειψης κατάλληλου και επαρκούς προσωπικού. Νωπές είναι ακόμη οι εικόνες παιδιών με διανοητικές αναπηρίες που παρέμεναν δεμένα με ιμάντες σε κρεβάτια – κουβούκλια. Σήμερα, όμως, είναι ημέρα χαράς και γιορτής. Στο Καλλιμάρμαρο, η τελετή έναρξης των Special Olympics 2011 με τη συμμετοχή 7.500 αθλητών από 185 χώρες, οι οποίοι θα διαγωνιστούν σε 22 ολυμπιακού τύπου αθλήματα, δίνει δημοσιότητα σε μια καθ’ όλα αξιέπαινη προσπάθεια. Οπως διαβάζουμε στη σχετική ιστοσελίδα, τα παιδιά αυτά (όρος για τη συμμετοχή τους είναι να έχουν συμπληρώσει το όγδοο έτος της ηλικίας τους και να έχει διαγνωσθεί νοητική στέρηση) αγωνίζονται για: αξιοπρέπεια, αυτοεκτίμηση, δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Το Δημόσιο καταβάλλει, κατ’ αρχάς, 26 εκατ. ευρώ για τη διοργάνωση. Το συνολικό κόστος ανέρχεται σε 86 εκατ. Το κράτος, ως εγγυητής του ποσού αυτού, ενδέχεται να χρειαστεί να προσθέσει άλλο ένα 10% εφόσον οι χορηγίες δεν καλύψουν το κόστος. Σύνολο: 28.600.000 ευρώ. Ο ΟΠΑΠ, ως ένας εκ των βασικών χορηγών, συνδράμει με 4 εκατ. ευρώ. Το ελληνικό Δημόσιο, δηλαδή, θα δαπανήσει πάνω από 30 εκατ. ευρώ. Επειδή η απορία που πλανάται, εύκολα διολισθαίνει στο θυμό και ο θυμός στον ακραίο κυνισμό, η διερεύνηση του θέματος που επιχειρήσαμε, με εμπλεκόμενους φορείς, ανέδειξε μια... συγκρατημένη απόσταση από τη διοργάνωση: «Βρισκόμαστε μια ανάσα από τους Αγώνες όταν ξέσπασε η κρίση, τα περισσότερα χρήματα είχαν δοθεί, οπότε δεν είχε κανένα νόημα η ακύρωσή τους». Παραμένει το αγεφύρωτο χάσμα ανάμεσα στο διπλό πρόσωπο της φιλανθρωπίας. Εκείνης που συμμετέχει –με το διαφημιστικό αζημίωτο– σε παρόμοιες διοργανώσεις και εκείνης που εξαφανίζεται αμέσως μόλις τα φώτα χαμηλώσουν. Στο παιχνίδι της υποκρισίας, όμως, το κράτος κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν είναι μόνο το πρόσφατο πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη που αναδεικνύει σημαντικές ελλείψεις, από τη θεραπευτική αποκατάσταση ώς τον εξοπλισμό, στη μονάδα των Λεχαινών. Μπορεί να είναι ένα μόνο παράδειγμα, γίνεται όμως συμβολικό σε μια χώρα όπου η πρόνοια για ανθρώπους με διανοητική –και όχι μόνο– αναπηρία ήταν που ήταν υποτυπώδης, τώρα, με την οικονομική κρίση, κινδυνεύει να κατρακυλήσει στην ανυπαρξία. Η «κοινωνία που δεν θα ορίζεται από αυτούς που αποκλείονται αλλά από αυτούς που εντάσσονται», όπως οραματιζόταν η φωτισμένη ιδρύτρια των Special Olympics, Eunice Kennedy Shriver, δημιουργείται κυρίως στον στίβο της καθημερινότητας και, λιγότερο, των καλλιμάρμαρων σταδίων. Τα χιλιάδες παιδιά με νοητική στέρηση, εκτός από φωτογενείς αγώνες, χρειάζονται εξειδικευμένη περίθαλψη, εκπαίδευση, φροντίδα. Τα 30 εκατ. ευρώ δεν είναι μικρό ποσό. Η εποχή υπαγόρευε άλλη μία γενναία απόφαση. Και κανείς δεν ανέλαβε το κόστος να την πάρει.