Σταχυολογώ από δύο πολύ σημαντικά άρθρα των τελευταίων ημερών:
Από το άρθρο του Στ.Κούλογλου "Κομπογιαννίτες και αγανακτισμένοι" (TVXS, 10/6/2011)
...Μια σημαντική μερίδα Ελλήνων δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι το μνημόνιο αποτελεί μεν μια κακή συμφωνία, αλλά για ένα πραγματικό πρόβλημα της χώρας: την υπερχρέωσή της. Και ότι με τη σειρά της αυτή η υπερχρέωση, πέρα από την εξοργιστική σπατάλη του ελληνικου κράτους ή τους εξοπλισμούς, οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες -λίγο με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, το Ελ Ντοράντο του Χρηματιστηρίου ή τα φτηνά δανεικά την εποχή του ευρώ- εξαρθρώθηκε η παραγωγική ικανότητα της χώρας. Φτάσαμε να εισάγουμε λεμόνια από τη Χιλή και ντομάτες από τη Γερμανία.
Πολλοί απ’ αυτούς που, δικαιολογημένα,μουντζώνουν τελευταία τη Βουλή πιστεύουν ότι οι 300 και οι προκάτοχοί τους έχουν τσεπώσει τα 350 δισ. που χρωστάμε κι επομένως, αν καταφέρουμε να τους τα πάρουμε πίσω, το πρόβλημα θα λυθεί ως διά μαγείας. Λίγοι έχουν καταλάβει ότι, με ευθύνη όσων κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού ρίχτηκε σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο. Ακόμη λιγότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες κι αρκετά χρόνια για να επιστρέψουμε στην ευημερία του 2004, της χρονιάς των Ολυμπιακών Αγώνων και των πιστωτικών καρτών χωρίς όριο. Ίσως όχι τόσα όσα χρειάστηκαν για να χρεοκοπήσει η χώρα, αλλά πάντως αρκετό περισσότερο χρόνο απ’ όσο διαρκεί ένα θαύμα.
Γιατί αν η χώρα δεν ανασηκώσει τα μανίκια για να ξαναμπεί στην παραγωγή, προκοπή δεν θα υπάρξει, ακόμη κι αν ο καλός Θεός ερχόταν στη Γη και μας μηδένιζε το χρέος: σε λίγα χρόνια, όπως μάλιστα δεν έχουμε αντιληφθεί τι έφταιξε, η χώρα θα ξαναβρισκόταν στην ίδια κατάσταση...
...................................................................................
Από το άρθρο "Ε, όχι δεν είμαστε όλοι μαζί!" (TVXS, 10/6/2011)
...Δεν είμαστε μ' εκείνους που η "κοινωνική τους κουλτούρα" έμεινε στην ανέμελη νιότη τους ή στον προγραμματισμένο βίο τους, χωρίς να βαπτισθεί στην κοινωνική παρέμβαση κι ώσμωση που λέγεται "εργασία"...
Δεν είμαστε μαζί μ' εκείνους που αναζητούν στόχους στον εύκολο πλουτισμό και την κοινωνική αμετροέπεια - και, φαίνεται, εκφράζονται μέσα από τον, "σοσιαλιστικών αντανακλαστικών", θαυμασμό της απαλλοτριώτριας της "Παιδείας" για τον "νεαρό Έλληνα που στήνει και πουλάει εν ριπή οφθαλμού εταιρίες νέας τεχνολογίας, 'κονομώντας εκατομμύρια"...
...Δεν είμαστε μ' εκείνους που βάζουνε στο ζύγι γνώσεις, διατάζοντας ότι "η επιστημονική βιβλιογραφία είναι στ' αγγλικά", ωσάν η επιστήμη να "τελειώνει" κάπου στην ύλη ενός ΙΒ, ή "η παράγραφος 1.3 εξαιρείται της γνώσης, αλλά η 1.4 εξετάζεται" ή "αξιολογήστε (!) τη φράση του Ο. Ελύτη 'με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου' με 20 λέξεις"......................................................................................
Επιτέλους, δύο εξαιρετικά κείμενα που διαλύουν τις όποιες αυταπάτες και ευκολίες που μας έχει οδηγήσει η επαναστατική φόρα των τελευταίων ημερών. Γιατί όσο "αναγκαστική " και "φυσιολογική " θεωρεί η κυβέρνηση τη στάση της απέναντι στους δανειστές της χώρας (καμία πρόνοια, καμία διαπραγμάτευση για τους όρους της εξάρτησης), άλλο τόσο " φυσιολογική " θεωρείται από μερίδα (ελπίζω μόνο από μερίδα, κι όχι από όλους) του δικαίως αγανακτισμένου κόσμου και προτείνεται ως διέξοδος από την κρίση η κήρυξη του χρέους ως επαχθούς και ας πάνε οι δανειστές να κουρεύονται. Αυτός είναι ο κομπογιαννιτισμός που καταγγέλλει ο Στ. Κούλογλου.
Αλλά και κάτι επιπλέον: αν αυτός ο αμέριμνος κομπογιαννιτισμός αφορούσε μόνο την αντιμετώπιση της κρίσης και την υπέρβασή της, θα μπορούσε να τον συγχωρήσει κανείς και να αρκεσθεί στην δικαιολόγησή του και την κατανόησή του. Αλλά πολύ φοβάμαι ότι αυτή η ευκολία εξυπακούεται ότι θα μας συντροφεύει και μετά τη στροφή από τον κάβο του σημερινού μαρτυρίου. Δηλαδή, πάλι θα στήνουμε παρασιτικά μαγαζάκια για να βγάζουμε λεφτά καθήμενοι καθώς θα έρχονται οι συντοπίτες μας να μας τ' ακουμπάνε (από ΕΒΓΕΣ και καφετέριες μέχρι μεζονέτες και αυθαίρετα Rooms for rent της κατακρεουργημένης ελληνικής υπαίθρου), πάλι θα έχουμε τους μετανάστες να μας καθαρίζουνε τα σπίτια μας και να μαζεύουνε τη σοδειά μας, και το χειρότερο αυτήν την ευκολία θα μπολιάζουμε στα παιδιά μας, "έλα μωρέ 200 σελίδες ιστορία να παπαγαλίσεις και πέρασες στο πανεπιστήμιο ", ή " από πού μέχρι πού να διαβάσω, κύριε; " (καθώς κανείς δεν του διδάσκει την κριτική ικανότητα να ξεχωρίζει τα πιο σημαντικά), πάλι θα οργανώνουμε φιέστες για να "πουλάμε μούρη " ανά την υφήλιο κι ας είναι ένα δρόμο παρακάτω από το Ολυμπιακό Χωριό το πιο άθλιο οικιστικό περιβάλλον, πάλι θα δίνουμε φακελάκια και μίζες στους γιατρούς και στις πολεοδομίες αντίστοιχα, θ' απαιτούμε την νομιμοποίηση των αυθαιρέτων μας και άλλες πάμπολλες αμαρτίες ων ουκ έστι αριθμός.
Αλλά το χειρότερο απ' όλα είναι ότι θα συνεχίσουμε να "φορτώνουμε " τα μυαλά των παιδιών μας με πληροφορίες (κι όχι με γνώση) που θα πρέπει να "παπαγαλίσουν " για να " πετύχουν " στη ζωή τους. Κι έτσι επιτυχία στη ζωή θα εξακολουθήσει να σημαίνει φράγκα, φράγκα, φράγκα... που έρχονται όταν είσαι μόνο μηχανάκι αναπαραγωγής καθιερωμένων πληροφοριών που σε προστάζουν να εφαρμόσεις χωρίς να σε απασχολεί το "πώς " και το " γιατί ", πειθήνιο όργανο της εξουσίας. Από πολύ νωρίς ετοιμάζονται οι υπηρέτες του συστήματος, αρκεί να δαγκώσουν το καρότο της ευκολίας, του κλισέ, της τυποποιημένης (και καθοδηγημένης) γνώσης.
Αποτυχία πλήρης, λοιπόν, και ό λ ω ν!... Και των κομμάτων εξουσίας που κυβέρνησαν, αλλά και των αντιπολιτευομένων που δεν κατόρθωσαν να αποτρέψουν την κατρακύλα και να πείσουν τον κόσμο για την εναλλακτική τους πρόταση. Δεν είναι εξοργιστικά αξιοπερίεργο που οι πληττόμενοι από την κρίση συνεχίζουν να βολοδέρνουν ανάμεσα στα δύο κόμματα που " εγκατέστησαν " την κρίση πάνω στα κεφάλια μας; Έτσι κανείς να μην καμαρώνει για όποια " δικαίωση " των θέσεών του ή του συστήματος που υπηρετεί. Ο σοσιαλισμός, υπαρκτός και ανύπαρκτος, απέτυχε, αλλά ούτε και οι της ελεύθερης αγοράς και της ασυδοσίας χάρισαν στον κόσμο προκοπή. Αντίθετα, " δική τους " είναι η κρίση...
Αν πρέπει να βγάλουμε ένα συμπέρασμα από την κρίση, αυτό είναι ότι τίποτε δεν είναι δεδομένο και ότι οι "αγανακτισμένοι " στις πλατείες πρέπει να αφεθούν ελεύθεροι και αχειραγώγητοι μπας και προκύψει κάποιος νέος τρόπος δράσης, και κατά συνέπειαν κι ένας νέος λόγος πειστικότερος από τους χρεοκοπημένους. Εμείς οι παλιότεροι απλώς ας τους αφουγκραστούμε, ας αφουγκραστούμε την επιμονή τους και την υπομονή τους, σημάδι τουλάχιστον αγωνιστικότητας (ναι, και εργατικότητας με την ευρεία έννοια) και της διάθεσης να μην επαναπαυθούν στην ξωφλημένη παράδοση. Αρκεί να μην πέσουν στην παγίδα της τυφλής και ανεξέλεγκτης βίας καθώς η προβοκάτσια καιροφυλακτεί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου