Περιμένοντας τον από μηχανής θεό
Tης Μαριας Κατσουνακη
Ακόμη και αυτή την τόσο κρίσιμη για τη χώρα στιγμή η συναίνεση δεν είναι εφικτή. Το πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρεται σαν να βρίσκεται στην αναμονή πριν από τη μαγική λύση του δράματος. Σαν να πρόκειται να εμφανιστεί από στιγμή σε στιγμή ο από μηχανής θεός. Δεν παράγεται σύνθεση απόψεων, δεν παράγεται πολιτική σκέψη, δεν παράγονται πολιτικές λύσεις. Και το σημαντικότερο: κάθε κόμμα ασχολείται με την εκλογική επιβίωσή του. Οχι την επιβίωση της χώρας.
Η έλλειψη εθνικής συνοχής επεκτείνεται στην κοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις. Η κοινωνική συνοχή θολώνει, αν δεν διαλύεται. Η στοχοποίηση απόψεων και ανθρώπων εξαπλώνεται και επιταχύνεται.
Στις παρέες οι διαφωνίες πυρακτώνονται, φιλίες δοκιμάζονται, καχυποψία και επιθετικότητα κερδίζουν έδαφος. Ο στόχος μεταφέρεται σε προσωπικά δεδομένα ζωής: ο τάδε είναι μίσθιο όργανο του δείνα, αυτός εξυπηρετεί τα συμφέροντα εκείνου του πολιτικού ή του επιχειρηματία, η περιουσία θεωρείται τεκμήριο ενοχής, απόρροια άνομων συμφωνιών ή επιτυχημένη διαχείριση των κατάλληλων κονέ. Παντού δολοπλοκίες, συναλλαγές, υπόγειες διαδρομές.
Ο κοινωνικός εμφύλιος βαθαίνει, η εμπάθεια υποδαυλίζει την αγανάκτηση, άλλοτε δίκαιη άλλοτε μεθοδευμένη, κανείς δεν εμπιστεύεται κανέναν ή, για την ακρίβεια, όλοι είναι ευάλωτοι στην πολλαπλασιασμένη λασπολογία.
Σε επιστολή του, την περασμένη εβδομάδα, ο Διονύσης Σαββόπουλος συνόψισε το πνεύμα των καιρών. Μπορεί η αφορμή για το κείμενο να είναι διφορούμενη και η θέση του για τους μετανάστες στο κέντρο της Αθήνας, όπως διατυπώθηκε, να επιδέχεται κριτικής, όμως η επιστολή του πυκνώνει τη σημερινή συνθήκη στη χώρα. Γράφει μεταξύ άλλων: «Μου κάνει εντύπωση αυτή η καινούργια λογοκρισία διά της στρεβλώσεως, γιατί είναι πολύ πιο εφιαλτική και περίπλοκη από αυτές που ζήσαμε στο παρελθόν. Στοχοποιούνται πλέον άνθρωποι. Από πού προέρχεται άραγε αυτό; Προέρχεται πάλι από τον πανικό και τον φόβο αρκετών ανθρώπων δίπλα μας, που ταυτοχρόνως, όμως, δεν θέλουν να χάσουν τις ψευδαισθήσεις τους και μες στη βαθιά απογοήτευσή τους κατασκευάζουν εχθρούς».
Είτε η τελευταία φράση ειπώθηκε καταφατικά είτε ερωτηματικά, η επισήμανση παραμένει. Ο πανικός και ο φόβος, η πρακτική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», προβάλλει ολοένα και πιο επιτακτική. Διαχέεται από τις κορυφές της πολιτικής ηγεσίας στα κόμματα, στα πρόσωπα που τα στελεχώνουν και από εκεί χρωματίζει την κοινωνία. Το σύμπαν στο οποίο είχαμε επενδύσει διαλύεται και μετασχηματίζεται. Πώς θα είναι η επόμενη μέρα; Η σύγχυση που έχει καταλάβει τους πολίτες είναι, σε μεγάλο βαθμό, απόρροια της έλλειψης σαφούς πολιτικού προσανατολισμού. Χειρότερη και από τις αδιέξοδες αντιπαραθέσεις είναι η ανικανότητα των πολιτικών να αντιληφθούν το μη περαιτέρω και να αλλάξουν συνήθειες.
...................................................................................
Σχολιάζω: Το χειρότερο που έχει συμβεί στην ελληνική κοινωνία είναι ότι για τον κάθε ομιλούντα και ενεργούντα στις μέρες μας δημόσιο παράγοντα (από πολιτικό μέχρι καλλιτέχνη και από πνευματικό άνθρωπο μέχρι τεχνοκράτη) έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Κανείς δεν εισακούεται γιατί κανείς δεν έχει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Και δεν την έχουν οι περισσότεροι (για να μην πω όλοι) γιατί με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο, είχαν αλισβερίσια με την δικομματική (και όχι μόνο) εξουσία ή σε κάθε περίπτωση με την καθεστωτική εξουσία. Και ήταν αλισβερίσια που δεν αφορούσαν την ύπαρξη του δημιουργικού εαυτού τους - ή όχι μόνο τη δημιουργική τους έκφραση, (κατά την γνώμη μου πολύ λίγοι δημιούργησαν ή συνέχισαν να δημιουργούν τα τελευταία 30 χρόνια), αλλά περισσότερο την προβολή του ήδη δημιουργημένου και του επαναπαυμένου εαυτού τους. Εντάξει, πολλοί μιλάνε και προτείνουν λύσεις αλλά ο κόσμος που είναι ενεργός και τραβάει σήμερα τα ζόρια, οι 40άρηδες και οι 50άρηδες, και μνήμη έχει, και διαψεύσεις και ματαιώσεις έχει "φάει", και ξέρει πια. Και βουλευτιλίκια θυμάται, και υπουργοποιήσεις θυμάται, και πολιτικές και ιδεολογικές "κωλοτούμπες" θυμάται, και επιλεκτικές αναθέσεις και επιχορηγήσεις και μυστικά και ξεχωριστά κονδύλια θυμάται, και Μέγαρα Μουσικής θυμάται, και φεστιβάλ νεολαιών θυμάται (μια άλλη διαπλοκή, δηλαδή θυμάται) και το κυριότερο ξέρει και τι έγιναν όλες αυτές οι εύνοιες. Συσσώρευση λίπους και κάψιμο φρενών. Όχι "γουστάρω ελεύθερη και πλούσια ζωή", αλλά ασύδοτη και πλούσια, πλούσια νάχω να επιδεικνύομαι, και ασύδοτη να καίω και το δασάκι της Φιλοθέης άμα λάχει.
Το άσχημο με τον κόσμο είναι ότι ζήλεψε αυτούς τους λιπαρούς, πεθύμησε να τους μοιάσει κι έβαλε κι αυτός την πνοή του στη φούσκα που τώρα έσκασε. Κι όταν κάποιοι - λίγοι, είναι αλήθεια - μιλούσαν π.χ. για "Ολυμπιακούς της ντόπας και του εμπορίου", οι πολλοί τους θεωρούσαν γραφικούς και γκρινιάρηδες. Τώρα λοιπόν "μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!" ή τον από μηχανής θεό, λέει η κ. Μαρία Κατσουνάκη. Όμως μαζί με τη λύτρωση μάλλον θα φέρει πριν και τη τιμωρία, που μάλλον θα βαστάξει καιρό. Μακάρι να είναι και απονομή δικαιοσύνης γι' αυτούς τους λίγους τους γραφικούς και τους γκρινιάρηδες, τους "όρθιους και μόνους μες στη φοβερή ερημία του πλήθους". Καλό κουράγιο, που είπε και ο Όλι Ρεν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου