Κομπογιαννίτες και αγανακτισμένοι. Του Στέλιου Κούλογλου

ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ σε μια δημόσια συζήτηση στην Κρήτη για την οικονομία και την πολιτική κατάσταση. Η ατμόσφαιρα ήταν ελαφρώς καταθλιπτική, με φόντο το γενικό πολιτικό αδιέξοδο αλλά και τα ειδικά προβλήματα του νησιού: πάνω από 20 επιχειρηματίες έχουν αυτοκτονήσει τον τελευταίο χρόνο, θύματα των οικονομικών αδιεξόδων που αντιμετώπιζαν.

Ξαφνικά, η ατμόσφαιρα άλλαξε. Καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, παρακαλώ, ανακοίνωσε στους παρευρισκόμενους ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος να ασχολούμαστε με δευτερεύουσας σημασίας θέματα, όπως το μνημόνιο: στην υποθαλάσσια περιοχή της Κρήτης υπάρχουν ανεξάντλητα κοιτάσματα φυσικού αερίου και πιθανότατα πετρελαίου. Ο αμύθητος θησαυρός έμενε μέχρι τώρα ανεκμετάλλευτος λόγω της ύπουλης δράσης των Αμερικανών και των Εβραίων (σιγά να μην υπήρχε εβραϊκός δάχτυλος σε τόσο μεγάλη μπίζνα), αλλά χάρη στις άοκνες προσπάθειες του καθηγητή, που κατάφερε να πείσει και την ελληνική κυβέρνηση, τα πράγματα αλλάζουν δραματικά: 100.000 νέες θέσεις εργασίας πρόκειται σύντομα να δημιουργηθούν, ήδη πριν αρχίσει η εμπορική εκμετάλλευση των κοιτασμάτων που θα κάνουν τη Σαουδική Αραβία να πεθάνει από τη ζήλια της.

ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΑΡΚΕΤΟΙ από τους ακροατές καταχειροκρότησαν τις αισιόδοξες ανακοινώσεις του κυρίου καθηγητή δείχνει πόσο λίγο έχει συνειδητοποιήσει η ελληνική κοινωνία τις αιτίες των σημερινών δεινών της. Μια σημαντική μερίδα Ελλήνων δεν έχει ακόμη κατανοήσει ότι το μνημόνιο αποτελεί μεν μια κακή συμφωνία, αλλά για ένα πραγματικό πρόβλημα της χώρας: την υπερχρέωσή της. Και ότι με τη σειρά της αυτή η υπερχρέωση, πέρα από την εξοργιστική σπατάλη του ελληνικου κράτους ή τους εξοπλισμούς, οφείλεται βασικά στο γεγονός ότι τις τελευταίες 2-3 δεκαετίες -λίγο με τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, το Ελ Ντοράντο του Χρηματιστηρίου ή τα φτηνά δανεικά την εποχή του ευρώ- εξαρθρώθηκε η παραγωγική ικανότητα της χώρας. Φτάσαμε να εισάγουμε λεμόνια από τη Χιλή και ντομάτες από τη Γερμανία.

Πολλοί απ’ αυτούς που, δικαιολογημένα,μουντζώνουν τελευταία τη Βουλή πιστεύουν ότι οι 300 και οι προκάτοχοί τους έχουν τσεπώσει τα 350 δισ. που χρωστάμε κι επομένως, αν καταφέρουμε να τους τα πάρουμε πίσω, το πρόβλημα θα λυθεί ως διά μαγείας. Λίγοι έχουν καταλάβει ότι, με ευθύνη όσων κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες, το μεγαλύτερο μέρος αυτού του ποσού ρίχτηκε σ’ ένα βαρέλι δίχως πάτο. Ακόμη λιγότεροι έχουν συνειδητοποιήσει ότι θα χρειαστούν πολλές προσπάθειες κι αρκετά χρόνια για να επιστρέψουμε στην ευημερία του 2004, της χρονιάς των Ολυμπιακών Αγώνων και των πιστωτικών καρτών χωρίς όριο. Ίσως όχι τόσα όσα χρειάστηκαν για να χρεοκοπήσει η χώρα, αλλά πάντως αρκετό περισσότερο χρόνο απ’ όσο διαρκεί ένα θαύμα.

Γιατί αν η χώρα δεν ανασηκώσει τα μανίκια για να ξαναμπεί στην παραγωγή, προκοπή δεν θα υπάρξει, ακόμη κι αν ο καλός Θεός ερχόταν στη Γη και μας μηδένιζε το χρέος: σε λίγα χρόνια, όπως μάλιστα δεν έχουμε αντιληφθεί τι έφταιξε, η χώρα θα ξαναβρισκόταν στην ίδια κατάσταση. Και το ίδιο θα συνέβαινε αν απ’ το σιντριβάνι της πλατείας Συντάγματος άρχιζε να αναβλύζει άφθονο πετρέλαιο, όπως αυτό που υπάρχει στη θάλασσα της Κρήτης, σύμφωνα με τον αρμόδιο καθηγητή. Στην ίδια λογική κινούνται κι οι διάφορες θεωρίες για την επιστροφή στη δραχμή: και στα τάλαντα να επιστρέψουμε, το ίδιο κάνει, αν η χώρα συνεχίζει να παράγει βασικά αρλούμπες και θεωρίες συνωμοσίας.

ΜΕ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, διάβασα ένα κείμενο μιας επιτροπής εργασίας των «Αγανακτισμένων» του Συντάγματος για το χρέος, που κινείται κι αυτό στη λογική των εύκολων λύσεων: στάση πληρωμών, πλήρης άρνηση του χρέους κ.λπ. Αν κάποιο κομμάτι του χρέους κηρυχθεί επαχθές, είναι επιβεβλημένο να μην αποπληρωθεί, αλλά για το υπόλοιπο η χώρα πρέπει να τιμήσει τις υποχρεώσεις της κι όχι να βάλει φέσι ακόμη και σε ασφαλιστικά ταμεία, ελληνικά ή ξένα.

Το κίνημα των «Αγανακτισμένων» οφείλει την αυθεντικότητα και την υγεία του στο γεγονός ότι από την αρχή θεώρησε το μνημόνιο ένα σύμπτωμα μιας γενικότερης ασθένειας της ελληνικής κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος και όχι ένα μεταφυσικό κακό, το ξόρκισμα του οποίου αρκεί για να επιστρέψουμε στις παλιές, καλές εποχές. Η εποχή των κομπογιαννιτών, που συχνάζουν και στην Αριστερά, πρέπει επιτέλους να τελειώσει.

ΥΓ1. Τις προηγούμενες ημέρες στους πιστούς της ..μετα θάνατο ζωής προστέθηκαν και 68 Ακαδημαικοί, που από την πλευρά τους ζητούν από τον πρωθυπουργό να κάνει ..το θαύμα: από την στάση πληρωμών για το επαχθές-απεχθές(sic) χρέος, μέχρι και την επιστροφή στη δραχμή, αν χρειαστεί. Το γεγονός ότι ακαδημαικοί δεν αντιλαμβάνονται ότι η επιστροφή στη δραχμή ισοδυναμεί με στρατηγική ήττα της Ελλάδας και με την αλβανοποίηση της, δεν προκαλεί τρομερή εντύπωση. Το ενδιαφέρον όμως είναι, ότι στο κειμενο δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη για τις κινήσεις που πρέπει να γίνουν ώστε η χώρα να βγει πραγματικά από την υπανάπτυξη, στην οποία την οδήγησε η πολιτική-και πνευματική- της ηγεσία...

ΥΓ2. Ο κομπογιαννίτης Καρατζαφέρης βρήκε νέο γιατρικό: ευρωδραχμή!!

Στο Lifo που κυκλοφορεί, δημοσιεύεται μια συντομότερη εκδοχή του άρθρου. Φωτογραφία: Δημήτρης Θεοδόσης.

...................................................................................

Ε, όχι! Δεν είμαστε όλοι μαζί!
συμμετοχικά, αλληλέγγυα κι ελεύθερα

Δεν είμαστε μαζί με τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων και τους "μεταφερόμενους με πούλμαν" - οπαδικώς - "ιερείς" του, ούτε με τον Άνθιμο Θεσσαλονίκης, που απανθρώπισαν πατριωτικώς την πανανθρώπινη αλληλεγγύη και ταύτισαν τονμεσαιωνικό τους σκοταδισμό με "κοινωνικές αναγκαιότητες", κρατώντας, την ίδια ώρα, κλειστά τα παγκάρια τους...

Δεν είμαστε μαζί με τους βιομήχανους, τους έμπορους κι όλους αυτούς που "καλούν σ' εγρήγορση κι επαγρύπνηση" τους άλλους, που θυμούνται την πολιτική όποτε μπορούν να κερδίσουν κλέβοντας "νομίμως", που αντί να παράγουν, τζογάρουν απ' τα "έτοιμα" στα χρηματιστήρια, που επευφημούν αποφάσεις για "άρση του πόθεν έσχες, προκειμένου να επενδυθούν - διάβαζε "ξεπλυθούν" - χρήματα στην οικοδομή", που τους "χαϊδεύει" η θρασύτατη εξουσία, λέγοντας - ευθαρσώς και από τηλεοράσεως, δια στόματος Παγκάλου - ότι "αυτοί που έχουν, ξέρουν και να κρύβουν, γι αυτό δεν τους φορολογούμε"...

Δεν είμαστε μαζί μ' εκείνους που διεκδικούν την "ελληνικότητά τους" μέσα από την μισαλλοδοξία τους, την "ευρωπαϊκότητά τους" μέσα από την κατανάλωση και την πολιτική στις συνομωσίες...

Δεν είμαστε μαζί με αυτόκλητους ή δοτούς "μεσσίες", όποιοι κι αν είναι, ό,τι "ιστορία" κι αν κουβαλούν, όσο τίμιοι κι αν είναι...

Δεν είμαστε μ' εκείνους που λένε "οι πολιτικοί" και εννοούν... επάγγελμα...

Δεν είμαστε μ' εκείνους που "αγαναχτούνε" γιατί τους "πούλησε" το "βύσμα τους", που απαξιώνουν "ίνα μήποτε αξιολογηθούν"...

Δεν είμαστε μ' εκείνους που η "κοινωνική τους κουλτούρα" έμεινε στην ανέμελη νιότη τους ή στον προγραμματισμένο βίο τους, χωρίς να βαπτισθεί στην κοινωνική παρέμβαση κι ώσμωση που λέγεται "εργασία"...

Δεν είμαστε μαζί μ' εκείνους που αναζητούν στόχους στον εύκολο πλουτισμό και την κοινωνική αμετροέπεια - και, φαίνεται, εκφράζονται μέσα από τον, "σοσιαλιστικών αντανακλαστικών", θαυμασμό της απαλλοτριώτριας της "Παιδείας" για τον "νεαρό Έλληνα που στήνει και πουλάει εν ριπή οφθαλμού εταιρίες νέας τεχνολογίας, 'κονομώντας εκατομμύρια"...

Δεν είμαστε μ' εκείνους που πιστεύουν στα νούμερα κι όχι στα μάτια τους, ανάγοντας τους "δείκτες ανάπτυξης" σε σημαντικότερο μέγεθος από την "επιβιωσιμότητα"...

Δεν είμαστε μ' εκείνους που βάζουνε στο ζύγι γνώσεις, διατάζοντας ότι "η επιστημονική βιβλιογραφία είναι στ' αγγλικά", ωσάν η επιστήμη να "τελειώνει" κάπου στην ύλη ενός ΙΒ, ή "η παράγραφος 1.3 εξαιρείται της γνώσης, αλλά η 1.4 εξετάζεται" ή "αξιολογήστε (!) τη φράση του Ο. Ελύτη 'με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου' με 20 λέξεις"...*

Δεν είμαστε, ποτέ, μ' εκείνους π' αναμετρούν τον κόσμο με το μπόι τους, αξιολογώντας από "θέσεις εξουσίας" αυτά που ποτέ δεν άγγιξαν και δεν κατέχουν...

Και δε χρειαζόμαστε υποσχέσεις κι εγγυήσεις για ν' ανακατέψουμε τον κόσμο!

*: Έβαλα τον αστερίσκο για να σχολιάσω αυτό το κείμενο, (γιατί άραγε ανώνυμος ο γράφων; - όχι ότι έχει σημασία, "χρεώνεται" στο TVXS) επειδή διαισθάνομαι ότι κάτι σημαντικό εννοεί που αφορά πάνω απ' όλα την π α ι δ ε ί α μας, τον σημαντικότερο τομέα της κοινωνικής ζωής, μιας και κυοφορούνται εκεί οι άνθρωποι του μέλλοντος αυτού του βασανισμένου και λεηλατημένου τόπου. Επανέρχομαι σε επόμενη ανάρτηση...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου