..............................................................
Ποιητικός "διάλογος" Αργύρη Χιόνη και
Άννας Κοντονίκα
*Έχετε ένα σπίτι που περιέχει το σώμα σας
Έχετε ένα σώμα που περιέχει την ανάγκη για σπίτι
Έχετε μιαν ανάγκη για σώμα
Έχετε έναν κωλο στο σχήμα της πολυθρόνας σας
Έχετε μια ψυχή στο σχήμα του κωλου σας
Καθοσαστε αναπαυτικά στην ψυχή σας
Έχετε ένα κεφάλι που χωράει στο καπέλο σας
Έχετε σκέψεις που χωρούν στο κεφάλι σας
Έχετε μόνο τέτοιες σκέψεις
Είσαστε ανυποψιαστοι κι ωραίοι σαν παιδιά
Γνήσια παιδιά ενός Θεού που πλασατε κάποτε
Κι από τότε σας πλάθει
Κατ'εικονα και ομοιωσιν σας
Κι είσαστε δίκαιοι :
Αγαπάτε μόνον όταν πρέπει
Σκοτώνετε μόνον όταν πρέπει
Εγώ ένας του είδους σας αλλά εκφυλισμενος
Ένας ανεπιδεκτος δικαιοσύνης
Πάντα σας αγαπώ
Και πάντα σας σκοτώνω
Αργύρης Χιόνης
**Περισσότερο παρών
στην απουσία σου
- πόσο σου μοιάζω
καθόλου δε μου κάνει
εντύπωση η βραχνάδα
τόσες εικόνες έχω μέσα
μου
την πτώση μας που
παρασύρουν
λάβαρα υψώνονται
μαύρες σκιές βαδιζουνε
στην εξουσία
εσυ μια ολόκληρη ζωή
βιβλίο ανοιχτό
θανάσιμα κι ερωτικά
η φλούδα της ζωης
είναι ενέδρα
σκεφτόμουν ξωπορτες
αμπαρωμενες
θλίψη και χαρά
γενναιόδωρα
... Χτισμένος σε ξερολιθιες
πλασμενος με τα χέρια
πλασμενος για τα χέρια
σφιγμενος εναλλασσεσαι
με νύχτες
τα μήλα δίκλωνα
βαραίνουν
Σωματικά
ονειρευομαστε
Σωματικά τα αγια
πουκάμισα στους σκύλους
...τον τόπο μας στην πλάτη κουβαλάμε
Άννα Κ
*φωτο Gustavo Walle, via Flaneur Universalis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου