..............................................................
κάλπες κάλπηδες και νερά κάλπικα και θανατερά
πρέπει να ξεκινήσω αυτά τα περί καλπών με μία, ελληνικότατη, μέα κούλπα :
του λόγου μου, και χωρίς ίχνος ενοχής, δισταγμού, ή μεταμέλειας, έβλεπα πάντα με (ελαφριά – ή βαριά) περιφρόνηση (και – ασφαλέστατη, και σιγουρότατη – υπεροψία) τις εκλογές : τις εκλογικές διαδικασίες, και το (ανά τετραετία (ή ό,τι) χαρωπό) στήσιμο των καλπών στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες (μας)
δηλαδή ποτέ δεν εξέλαβα τη διαδικασία ως κάτι που με αφορά και με ενδιαφέρει – το ομολογώ : εντούτοις υπήρξαν φορές που πήγα και ψήφισα : πάντα με μια αίσθηση πάντως, άκρως ταπεινωτική, ότι είμαι βλάκας, και συμμετέχω σε βλακείες
κάπου είχα διαβάσει μια άποψη του τεοντόρ αντόρνο για το σινεμά, ότι δεν μπορεί ν’ αποφύγει, βγαίνοντας από μια κινηματογραφική αίθουσα μετά από μια προβολή, να αισθανθεί οτι έχει υπάρξει (όσο κι αν του άρεσε το έργο) ελαφρώς ηλίθιος
τον ενοχλούσε προφανώς το θεσμοθετημένα και αγέλαστα αγελαίο της διασκέδασης
μεταφέρω λοιπόν, μονίμως, αυτή την άποψη που είχε εκείνος για το αγελαίο τού σινεμά, στα δικά μου, καθώς ένιωθα πάντα λίγο –πολύ μέλος μιας παραπατούσας αγέλης εξερχόμενη τού εκλογικού τμήματος – και μετά παρακολουθώντας τ’ αποτελέσματα (πάντα τα παρακολουθούσα – οι αντιφάσεις μας είναι (συμφωνείτε) ανθρωπινή κατάσταση)
και πάντα πάντως είχα την εντύπωση όχι μόνο ότι ήμουν ηλίθια, αλλά ότι ήμουν και εξίσου κάλπικη, με όσους με είχαν βάλει στο παιχνίδι
ελάχιστες φορές είχα ανακουφιστεί με τα αποτελέσματα, δεν μπορώ πάντως να πω ότι υπήρξαν φορές που χάρηκα με την καρδιά μου : διότι ποτέ δεν είχα ψηφίσει με την καρδιά μου
αφού (για να θυμηθούμε και λίγο τη λογοτεχνία (εκεί όπου η καρδιά μας, κάποιων, ασύστολα ανήκει)) «η καρδιά μου δεν είναι εδώ, είναι εις τα υψώματα» / κατά το ιδίωμα του μεταφραστικού Παπαδιαμάντη /
λοιπόν, μετά απ’ αυτήν την εκτενέστατη εισαγωγή, μπορώ να πω αυτό, το λιγόλογο, το οποίο ήθελα να πω από την αρχή :
ποτέ άλλοτε δεν ήμουν, μετά από αποτέλεσμα εκλογών, τόσο τρομοκρατημένη όσο φέτος :
ακόμα και μετά τη χούντα, ακόμα και με κείνο το 54τοις εκατό του Καραμανλή δεν ένιωσα τρόμο – αηδία μπορεί να ένιωσα, απορία μπορεί να ένιωσα (είμαι άλλωστε αφελής (μπορώ να το παινευτώ) στα πολιτικά) αλλά τρόμο, σαν αυτόν τον τωρινό, δεν ένιωσα – υπήρχαν βλέπεις ακόμα αυταπάτες ότι θα υπήρχε κάτι άλλο απέναντι
αυτό που με τρομάζει όμως πια είναι η ήρεμη βεβαιότητα ότι τώρα δεν χωράει καμία αυταπάτη
μολονότι η πρώτη τετραετία αυτός της ξέφρενης παρέλασης μιας αποθρασυσμένης πλέον, περήφανης και κομιλφό, ντελικάτης και σπουδαγμένης, βαρβαρότητας και απανθρωπιάς μού είχε αφήσει μια νεφελώδη ελπίδα ότι κάποιες πλέον μπορεί να θυμώσουν να εξεγερθούν και να τη φρενάρουν
με την ψήφο; έστω, με την ψήφο – κι ας πάει και το παλιάμπελο –
όντως όμως τελικά, είναι κάλπικη η κάλπη : όχι γιατί δεν λέει αλήθεια, αλλά γιατί, εντέλει, λέει :
διότι έχω καταλήξει ότι δεν είναι πως αυξάνονται τα καθάρματα, αλλά πως τα καθάρματα πλέον αποθρασύνονται
και αποθρασύνονται βλέποντας ακριβώς ότι οι υπόλοιποι, που δεν είναι καθάρματα, δεν κάνουν τίποτα για να τιμωρήσουν τα καθάρματα, ή για να σπρώξουν τα καθάρματα να μπουν στις σπηλιές τους
αλλά αντίθετα ψηφίζουν και δίνουν πλειοψηφία (ναι, μέσω της κάλπης, οι κάλπηδες) είτε στους δολοφόνους των παιδιών των αόπλων, τών γονατισμένων πίσω από το τζαμάκι ενός μαγαζιού, είτε στους δολοφόνους που γκομενίζουν και ακούν σκυλάδικα την ώρα που (δεν) ρυθμίζουν τα τραίνα, είτε στους δολοφόνους που παρασέρνουνε πλοία στον χαμό τους, είτε στους δολοφόνους που οδηγούν τη χώρα στην πυρά της, είτε στους δολοφόνους που κυνηγάνε τα θύματα της φωτιάς ως δολοφόνους, είτε στους δολοφόνους που κλωτσάνε έναν άνθρωπο να πέσει από το καράβι στη θάλασσα και κάθονται και τον κοιτάνε
κι ολ’ αυτά διότι έχουνε πίσω τους εκείνους που τους λένε από το βήμα της ντελικάτης μορφωμένης καθαρματοειδούς εξουσίας τους, και υπό τους ήχους της νέας καθαρματοειδούς χρηματιστηριακής διεθνούς «εμπρός της γης οι χαλασμένοι, καθάρματα όλοι εμπρός εμπρός» :
ούτε αυξάνονται λοιπόν, ούτε πληθύνονται (παρακολουθώ τις εκλογές από παλιά) : μόνο θάρρος παίρνουνε οι κάλπικες καρδιές τους απ’ την περιρρέουσα κτηνωδία κι αναλγησία, της κάλπικης της κάλπης
με γεμίζουν τρόμο κι αηδία και το μόνο μου όπλο είναι ένα τυφλό μίσος
(που δεν ξεπλένεται σ’ όλη τη θάλασσα του κόσμου – κι αυτό με τρομάζει).
από τη συγγραφέα και φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 6.9.2023)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου