"...για ένα παράπονο : «τον πούστη»..." από την φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 14.9.2023)

...............................................................

 

για ένα παράπονο : «τον πούστη»

 

από την φίλη στο fb Chari Stathatou (facebook, 14.9.2023)

απ’ όλες τις βρισιές με τις οποίες χαρακτήρισαν τον Αντώνη Καρυώτη λίγα λεπτά μετά από τη στιγμή που τον δολοφόνησαν, οι ναυτικοί του πλοίου

δεν μου ’κανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ούτε το «παλαβός» ούτε το «μαλάκας» (ούτε το «μαύρος» και «πακιστανός» βεβαίως) : από το ποιον «ταξιτζήδων» από το οποίο προέρχονται (κυριολεκτικά όπως μαθαίνουμε, κι όχι μόνο μεταφορικά) αυτά έρχονται σχεδόν φυσικά και αυτονόητα

διότι αυτά λεχτήκανε με μίσος – και μετά την πρώτη, θλιβερή, κατάπληξη αυτό το μίσος γινεται σχεδόν κατανοητό – δηλαδή γνωστό – δηλαδή αναμενόμενο

ένα παράπονο όμως είναι άλλο πράγμα

και δεν είναι απλώς πιο επικίνδυνο : είναι στην κυριολεξία θα έλεγα νάρκη (με όλες τις σημασίες της λέξης) επί της διανοητικής ζωής της χώρας (αν υφίστανται, ακόμα, αυτά τα δυο)

διότι (θυμίζω) (στο σχόλιο βάζω και φωτό) ότι όταν τέλειωσαν οι μεταξύ τους συζητήσεις, ο κατεξοχήν δολοφόνος/ύπαρχος εκσφενδόνισε ακριβώς (μονολογώντας σχεδόν εις εαυτόν) ένα

«τον πούστη» :

και όχι απλώς με τόνο παραπόνου – αλλά με γνήσιο τόνο ανθρώπου που βρίσκεται (γνησίως) εν δικαίω

το ενδιαφέρον φυσικά δεν λέω ότι είναι πως χρησιμοποίησε τη λέξη «πούστης» για βρισιά – αυτό είναι για τους (ταξιτζήδες λοστρόμους υπάρχους ή σκουπίδια) τού είδους του – αναμενόμενο :

το ενδιαφέρον ζήτημα είναι ότι το χρησιμοποίησε ακριβώς με παράπονο : με την έννοια δηλαδή τού «τι μού έκανε ο πούστης»

να το προσέξουμε αυτό : «τού έκανε (ο πούστης)»

διότι το θύμα πρέπει να είναι εξάπαντος θύτης (και συνεπώς εκείνος ο καθαιρεθείς υπουργός έρχεται μάλλον δεύτερος και καταϊδρωμένος)

«(λοιπόν) αυτό που χαρακτηρίζει την ψυχοσύνθεση τού ρατσιστή (και εν ολίγοις του φασίστα) είναι η απόλυτη κι απαρασάλευτη βεβαιότητά του ότι βρίσκεται διαρκώς και εν δικαίω και εν αμύνη : δεν αμφιβάλλει ότι τού επιτίθενται από παντού, συνεπώς οποιαδήποτε δική του πράξη είναι μονίμως και αδιαμφισβήτητα μια πράξη αυτοάμυνας. Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι απλώς έλλειψη φαντασίας η αδυναμία του να μπει στη θέση τού άλλου αλλά στην κυριολεξία μια πράξη “αυτοσυντήρησης”.