"Ο ελέφαντας και το δωμάτιο" γράφει ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.9.2023)

 ...............................................................

Ο ελέφαντας και το δωμάτιο

γράφει ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 29.9.2023)

Τον τελευταίο καιρό πολλοί από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πέφτουν από τα σύννεφα. Η τελευταία φορά που συνέβη κάτι αντίστοιχο ήταν όταν οι Γερμανοί αλεξιπτωτιστές σκέπασαν τον ουρανό της Κρήτης, το 1941. Αυτοί, όμως, είχαν, τουλάχιστον, αλεξίπτωτο.

Ο λόγος της έκπληξης; Μα, ανακάλυψαν ελέφαντα στο δωμάτιο. Ελάχιστοι, όμως, σκέφτηκαν πως το πρόβλημα δεν ήταν ο ελέφαντας, αλλά το δωμάτιο. Το οποίο δωμάτιο, μετά το ’15, έχτισαν από κοινού με τον Τσίπρα και νόμιζαν πως το είχαν εξ αδιαιρέτου.

Επιπλέον, δεν πρόκειται για ελέφαντα, αλλά για αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο. Ο Κασσελάκης είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν είναι, απλώς, ακραία, έστω, περίπτωση μετα-δημοκρατίας, αλλά αληθινό «τερμάτισμα». Ποτέ και πουθενά, στη Δεξιά, στο «κέντρο» ή στην Αριστερά δεν έγινε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για ευτελισμό όχι μόνο της δημοκρατίας, αλλά της ίδιας της πολιτικής.

Ποικίλοι δημοσιολόγοι, με οδηγούς τους ακρο-κεντρώους, το εξυπνότερο που σκέφτηκαν, με αφορμή τον Κασσελάκη -και τους υπερκομματικούς και προχώ πρώτους συνεργάτες του, φαντάζομαι, τον Πολάκη, τον Παππά ή την Τζάκρη- είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια νίκη επί του κομματικού σωλήνα. Διότι, ως γνωστόν, τα κόμματα είναι σωλήνες και όσοι συμμετέχουν σε αυτά επιμήκη όντα που δολίως επιβάλλονται στην άμωμη «κοινωνία». Προφανώς δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι χωρίς κόμματα είναι αδύνατη και η πιο αδύναμη δημοκρατία. Τα μαζικά κόμματα του 20ού αιώνα, με πρώτα τα εργατικά, μεταρρυθμιστικά ή επαναστατικά, υπήρξαν από τους βασικούς θεσμούς, που άλλαξαν τον κόσμο και πέτυχαν, με τους αγώνες τους, κατακτήσεις για τους «μικρούς ανθρώπους», που οι «χαρισματικοί» ανόητοι ούτε που φαντάστηκαν.

Χωρίς κόμματα δεν υπάρχει δημοκρατία. Και χωρίς «κανονικά» κομματικά μέλη δεν υπάρχουν κόμματα. Αν είναι να κριθούν οι λειτουργίες ενός κόμματος, καλό και άγιο. Η γενική απόρριψη, όμως, δεν είναι μετα-δημοκρατική, αλλά ευθέως αντιδημοκρατική αρλούμπα.

Επανέρχομαι. Το δωμάτιο έμπαζε από παντού. Οι ευφάνταστες θεσμικές «βελτιώσεις» ενίσχυσης της «συμμετοχής», διά των «μελών» μίας χρήσης, σαφής μεθόδευση του Τσίπρα προκειμένου να αυτονομηθεί ακόμα περισσότερο μέσω της λαϊκής «αναβάπτισης», έκαναν το κόμμα, οριστικά, μπάτε σκύλοι αλέστε. Το πιο εντυπωσιακό σχετικά, όμως, ήταν η πλήρης αφωνία όλων. Αχνα. Κιχ.

Τέλος εποχής; Μάλλον όχι. Δεν πρόκειται για τέλος, αλλά για ολοκλήρωση μιας εποχής. Γι’ αυτό κιόλας η Εφη Αχτσιόγλου πολιτεύτηκε προβάλλοντας κάποιο σχέδιο, που κανείς δεν κατάλαβε ποιο ήταν. Σχέδιο, σχέδιο, σχέδιο, ποιο σχέδιο; Εφόσον, από το ’15 και μετά, το μόνο σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ -με αρχή, μέση και τέλος- ήταν το Μνημόνιο έγινε αδύνατο να στηριχτεί κάποιο «σχέδιο» αυτόνομο από το Μνημόνιο. Λογικά, λοιπόν, ψηφιζόταν το Ελληνικό και δεν ετίθετο θέμα για την ιδιωτικοποίηση των σιδηροδρόμων -μαζί με χίλια άλλα. Πώς θα μπορούσε, όταν αυτά -και χίλια άλλα- είχαν νομοθετηθεί από τον Τσίπρα.

Ετσι, στο ερώτημα που τέθηκε από τις σελίδες της «Εφ.Συν.» περί του «Ποιος φοβάται την Εφη Αχτσιόγλου;» η απάντηση είναι πως κανείς δεν φοβάται την Εφη Αχτσιόγλου. Η ελληνική κοινωνία, που, μετά από τη συντριπτική κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού, στην οποία συνέβαλαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, δεν είχε μειωμένες προσδοκίες. Ούτε καν μηδενικές. Η κοινωνία έχει, πια, αρνητικές προσδοκίες. Γι’ αυτό και το μόνο που ζητάει είναι η «ασφάλεια», έστω στη μιζέρια. Η υπερ-δεξιά στροφή είναι δείκτης αυτής της συνθήκης. Τα «άλλα σχέδια» τα είδε.

Ενα από τα «λάθη» του ΣΥΡΙΖΑ, λέγεται συχνά, ήταν πως δεν έκανε απολογισμό το ’19. Η γνώμη μου είναι ότι ήταν τόσο λίγα αυτά που μπορούσε να επικαλεστεί ως θετικό έργο μπροστά στην εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος, που δεν είχε τρόπο να υπερασπιστεί την πραξικοπηματική επιλογή του Τσίπρα, όταν η πλειοψηφία της Κ.Ε. ήταν εναντίον, μετά το 63% του δημοψηφίσματος. Η σιωπή ήταν χρυσός.

Είμαστε υποχρεωμένοι να επανερχόμαστε διαρκώς στο τραύμα. Θα πω, για πολλοστή φορά, τη γνώμη μου. Αν απορρίπταμε το 3ο Μνημόνιο, ίσως να πέφταμε. Το κίνημα, όμως, ελληνικό και διεθνές, θα ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα.

Γιατί δεν μπορεί ο Αλιέντε να εφαρμόζει το πρόγραμμα του Πινοσέτ και να παραμένει Αλιέντε. Αν ίσχυε το καλοκαιρινό θεώρημα του Τσίπρα, θα έπρεπε να θεωρήσουμε πως ο Αλιέντε έκανε λάθος που αντιστάθηκε και δεν επεδίωξε έναν προωθητικό (sic) συμβιβασμό!

Η πλήρης απαξίωση του κόμματος του Τσίπρα από τα κινήματα ήταν αναμενόμενη. Γι’ αυτό και το πρόβλημά του δεν ήταν τα επιμελητήρια ή οι «επιστημονικοί» και οι δικηγορικοί σύλλογοι. Ηταν η πλήρης αποκοπή από οποιαδήποτε κινηματική διαδικασία. Αριστερό κόμμα σε αυτήν τη συνθήκη δεν μπορεί να υπάρξει ούτε για έξι μήνες, όχι για οκτώ χρόνια. Και αφού δεν επελέγη να καταργηθεί αυτό το «κόμμα» κι αυτός ο «αρχηγός», η μόνη επιλογή ήταν ο διηνεκής ευτελισμός και η εκλογική εξαΰλωση. Τόσο απλά και δίκαια.

Xristoslaskos.wordpress.com