...............................................................
«Ράδιο Μετρονόμ» («Metronom»)
του Αλεξάντρου Μπελκ (2022)
Βραβείο Σκηνοθεσίας στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ Καννών της περασμένης χρονιάς.
Σκηνοθεσία: Αλεξάντρου Μπελκ
Σενάριο: Αλεξάντρου Μπελκ
Φωτογραφία: Τούντορ Βλάντιμιρ Παντούρου
Μοντάζ: Πατρίσια Τσελάρου
Πρωταγωνιστούν: Μάρα Μπουγκάριν, Σερμπάν Λαζαρόβιτσι, Βλαντ Ιβάνοφ
Διάρκεια: 93 λεπτά
Διανομή: Cinobo
Στο Βουκουρέστι του 1972, η 17χρονη Άνα αποχαιρετά πολύ λυπημένη το αγόρι της, τον Σορίν, που θα μεταναστεύσει με τους γονείς του στη Δύση. Η κολλητή της θα κάνει το απόγευμα ένα απαγορευμένο από το καθεστώς Τσαουσέσκου πάρτι: η Άνα θα πάει για να φτιάξει τη διάθεσή της, οι έφηβοι θα πιουν κονιάκ (ό,τι βρίσκεται στην κάβα των γονιών που λείπουν), θα κουβεντιάσουν και θ' ακούσουν μουσική. Ευρωπαϊκή κι αμερικάνικη ποπ και ροκ, κυρίως από τη μουσική εκπομπή «Μετρονόμ» που κάνει ο Κορνέλ Κιριάκ, εξόριστος συμπατριώτης τους, στο «Ράδιο Ελεύθερη Ευρώπη». Όχι μόνο: τα παιδιά έχουν αποφασίσει να στείλουν στον παραγωγό ένα γράμμα, με μουσικές παραγγελίες και νεανικά όνειρα. Όπως έκαναν οι δικοί μας νέοι στον καιρό της χούντας στις εκπομπές του Γιάννη Πετρίδη και στις εκπομπές των πειρατικών ραδιοσταθμών. Το γράμμα έχει αναλάβει να «φυγαδεύσει» σε Γάλλους δημοσιογράφους ο Σορίν. Το πάρτι, στην κορύφωσή του, θα διακοπεί όταν θα εισβάλλουν οι ασφαλίτες του καθεστώτος Τσαουσέσκου στο σπίτι των νεαρών φίλων. Θα τους σύρουν στα κρατητήρια της Ασφάλειας με σκοπό να τους αναγκάσουν να αποκηρύξουν τις νεανικές τους «πρωτοβουλίες» στο παρόν και στο μέλλον τους. Μαζί και η ψυχολογική πίεση των γονιών τους να υποκύψουν στην σκληρότητα του καθεστώτος, στον παραλογισμό της στέρησης βασικών δικαιωμάτων και στην οδύνη της ενηλικίωσής τους.
Τι θα κάνουν η κεντρική ηρωίδα και η παρέα της; Θα αρνηθούν και θα αντισταθούν ή θα υποκύψουν στην επιβολή της ηθικής αλλοτρίωσης και του συμβιβασμού ως μοναδικού τρόπου της ζωής τους; Η ταινία ξεκίνησε με δάκρυα και μια απεγνωσμένη αγκαλιά αποχαιρετισμού και τέλειωσε με μια παγερή αμηχανία μπροστά σ’ ένα σκοτεινό μέλλον.
Βγαίνοντας απ’ το σινεμά αναρωτήθηκα: άλλη μια ιστορία πάνω απ’ το πτώμα του «υπαρκτού» - ανύπαρκτου - «σοσιαλισμού» ή μια ταινία για τη συνέχεια της Ιστορίας σ’ αυτές τις χώρες πενήντα χρόνια μετά, σαν να μην μπορούσε να έχουν μια διαφορετική εξέλιξη απ’ αυτή που βλέπουμε σήμερα;
ΥΓ: Η ταινία του ρουμάνου - μέχρι το 2022 σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ - Αλεξάντρου Μπέλκ (πρώτη του ταινία με υπόθεση το «Ράδιο Μετρονόμ») μου θύμισε μια παλιά, του 1982, εξ ίσου σημαντική ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη Πέτερ Γκοτάρ «Ο χρόνος σταματά» («Οι έφηβοι», ο ελληνικός τίτλος), επιτομή του χαρακτήρα της Ουγγρικής νεολαίας μετά τα γεγονότα του 1956. Ταινία που ασχολήθηκε επίσης με την ενηλικίωση μιας ομάδας εφήβων στη δεκαετία του 60, ενώ βρίθει από αμερικανικά ποπ τραγούδια της εποχής, καθώς η Ουγγρική νεολαία άρχισε τότε να έρχεται σε επαφή με την Δυτική κουλτούρα (συνέπεια της αποσταλινοποίησης και κάποιων μέτρων χαλάρωσης της κυβέρνησης Κάνταρ). Βραβευμένη κι εκείνη στο Φεστιβάλ Καννών είχε κερδίσει το Βραβείο Νεότητας και η Ένωση Κριτικών της Νέας Υόρκης ψήφισε την ταινία ως την καλύτερη ξενόγλωσση εκείνης της χρονιάς.
Κι εδώ το trailer της ταινίας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου