...............................................................
Ο καιρός έπαιρνε μέτρα στις σταγόνες
ήταν ώρα να κάνουν το ανάποδο ταξίδι τους
ώρα ν’ αρχίσουν ν’ ανεβαίνουν
κι αυτές αδιόρθωτες
με κείνο τον επίμονο συριστικό ήχο
θνησιγενής μελωδία
κλεμμένη από το κλάμα ενός παιδιού
κρατιόντουσαν γερά στο χώμα
στα φύλλα
στα βλέφαρα
ανυπάκουες στο χρόνο
δεν θέλησαν να κηρύξουν την έναρξη της ανέμελης θλίψης
υπάκουες στον ουρανό
πέφτουν στα τζάμια
πέφτουν στ' ανύποπτα κεφάλια
πέφτουν
όλο πέφτουν
αδιάλλακτες
ξεκλειδώνουν αφηγήσεις για πράματα ανύπαρκτα
ρίχνουν το γάντι σε όλες τις εποχές
Από την ποιήτρια και φίλη στο fb Μαργαρίτα Παπαμίχου (facebook, 31.5.2023)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου