.............................................................
Κώστας Κουτσουρέλης
(γ.1967)
με τον τρόπο του Γεωργίου Δροσίνη
Τώρα που θα φύγω και θα πάω στα ξένα,
δέντρο που ξερίζωσαν του καιρού οι ανέμοι,
άφησέ με νά ’χω κάτι κι από σένα,
παρδαλή πατρίδα εξαχρειωμένη,
άφησε μαζί μου σουβενίρ να πάρω
για όσες πίκρες μού ’δωσες, κάθε σου χτικιό,
σουβενίρ της λέρας, της βλακείας καπάρο,
μόνο λίγο κόμμα, κόμμα ελληνικό.
Κόμμα αναστημένο μες στα βουρκονέρια,
κόμμα βουτηγμένο στην ψευτιά, στη φτήνια,
κόμμα ταϊσμένο με λογής ξεφτέρια,
κόμμα που σημαία το ’χουν τα σαΐνια,
γαλανό και πράσινο κι ερυθρό κοπάδι
που όλο ατσιδοσύνη ζέχνει κι εμετό,
κόμμα που την κάλπη του έστησε στον Άδη
κι ο αρχηγός του ανέτειλε απ’ τον οχετό.
Κόμμα που όλα γύρω μας τα ’χει κάνει στάχτη,
που όσα ακόμη στέκονταν τά ’χει όλα γκρεμίσει,
κόμμα που ’χει τ’ άγια θάψει στην απάτη
κι έχει όλα τα τίμια στην κοπριά κυλήσει
από την Ακρόπολη ώς το Εικοσιένα,
που έχει κάνει σούργελο κάθε προκοπή,
κόμμα που ένα μοίρασε δώρο στον καθένα:
αναγούλα κι όνειδος, στίγμα και ντροπή.
Το έμβλημά σου, κόμμα μου, πάνω στο ψυγείο
θα κολλήσω εκεί ψηλά, άθλιο θυμητάρι,
κι όταν θα το βλέπω, μ’ ένα γέλιο κρύο
θα χλευάζω ολόκαρδα την αισχρή σου χάρη.
Μέρα-νύχτα αδιάκοπα θα με αηδιάζει
κι όταν κουρασμένος θα λιγοψυχώ
μια ματιά σ’ αυτό θ’ αρκεί και θα με προστάζει
πίσω στην Ελλάδα να μην ξαναρθώ.
Κι αν το ριζικό μου το οικτρό και μαύρο
άθελά μου κάποτε με γυρίσει πίσω,
τη στερνή μου εκδίκηση μέσα σου εγώ θά ’βρω
όλη αυτή τη σήψη σου, κόμμα, αν αυγατίσω.
Μες στον σκουπιδώνα σου μόνο να πεθάνω,
τίποτα δεν ξέρω πιο λυτρωτικό,
να σαπίσω σύγκορμος στο κορμί σου επάνω,
πτώμα πλάι στο πτώμα σου, πτώμα ελληνικό.
2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου