"Η "μεσαία τάξη" λοιπόν..." έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών", 26.5.2023)

 ...............................................................

               Η "μεσαία τάξη" λοιπόν...

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος* ("Εφημερίδα των Συντακτών", 26.5.2023)

Η συντριβή της Αριστεράς προχθές έχει βάλει σε κίνηση μια μηχανή σκέψης, που, ίσως, αποδειχτεί, με τον χρόνο, ιδιαίτερα παραγωγική.

Ειδικά στην «Εφ.Συν.» έχουμε πολλές παρεμβάσεις, που δίνουν μια, πρωτευόντως, ταξική διάσταση στην αναζήτηση, η οποία, επί καιρό, είχε παραμεληθεί υπαγόμενη σε έναν άκρατο πολιτικισμό. Τη Δευτέρα, εν βρασμώ ακόμη, η Χριστίνα Κοψίνη το διατύπωσε ως εξής: «Μήπως, τελικώς, η υπέρμετρη ανάδειξη των αιτημάτων της “μεσαίας τάξης” υποσκέλισε τα προβλήματα της φτώχειας, των ακραίων ανισοτήτων, του κοινωνικού και οικονομικού περιθωρίου που συνήθως προσπερνάει ο πολιτικός λόγος;».

Ενώ μία μέρα πριν από τις εκλογές, ο Γ. Π. σημείωνε: «Εντάξει, δεν λέμε […] η περιούσια μεσαία τάξη […] αξίζει προσοχή, στοργή και… Προδέρμ. Αλλά για τους κάτω από αυτήν, γι’ αυτούς που βρίσκονται στον πάτο της πυραμίδας, που μετά βίας επιβιώνουν, θα δείξει κανείς την ίδια ευαισθησία; Ή μας βολεύει η εκλογική σιωπή τους;».

Είναι γνωστό, για όσους παρακολουθούν την αρθρογραφία μου, ότι έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να θέτω αυτό το ζήτημα. Τελευταία, τρεις μέρες πριν από τις εκλογές: «Η φράση που κυριαρχεί σε βαθμό δηλητηρίασης στη δημόσια συζήτηση είναι η “μεσαία τάξη” […] Στον λόγο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, π.χ., δεν θα βρεις -ούτε μία φορά, για δείγμα- αναφορά στην εργατική τάξη. Ούτε μία φορά! Ομως, αυτή που χτυπήθηκε περισσότερο τα δεκαπέντε και όχι μόνο τελευταία χρόνια, αυτή που υπέστη τη μεγαλύτερη -με διαστημική διαφορά- εκμετάλλευση είναι η εργατική τάξη. ΄Ή, στους νέους, με διαφορά και πάλι, αυτοί που συμπιέστηκαν σε ασύλληπτο βαθμό είναι, όχι αυτοί με τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά, αλλά όσοι δεν έχουν τίποτε από αυτά ή κι αν έχουν τους λείπουν τα κοινωνικά δίκτυα για να τα αξιοποιήσουν, οι νέοι και οι νέες της εργατικής τάξης».

Υπήρχε, λοιπόν, και η εργατική τάξη. Και μίλησε εκκωφαντικά πριν από λίγες μέρες.

Ακουγα τη νύχτα των εκλογών τον Αγγελο Σεριάτο να λέει στο «Κόκκινο» πως η μεγάλη δεξαμενή αριστερών ψηφοφόρων βρίσκεται στην αποχή. Είμαι βέβαιος πως το μεγαλύτερο μέρος τους είναι άνθρωποι της εργατικής τάξης. Οι οποίοι δεν νιώθουν να εκπροσωπούνται ούτε κατ’ ελάχιστον κι έτσι αποσύρονται από το πολιτικό παίγνιο. Φαινόμενο που εμφανίζεται πανευρωπαϊκά.

Η ανόητη πίστη του ΣΥΡΙΖΑ πως το Γκράαλ της εκλογικής νίκης βρίσκεται στο «Κέντρο» διαμόρφωσε μια εκλογική στρατηγική (sic) της πυρκαγιάς.

Μη αντιλαμβανόμενοι οι επικοινωνιολόγοι (!) και ο αρχηγός (;) του πως εργατική και «μεσαία τάξη» έχουν, σε μεγάλο βαθμό, ειδικά στην Ελλάδα, πολύ αντίθετα συμφέροντα, επένδυσαν στη δεύτερη και καταστράφηκαν ολοκληρωτικά.

Το μοντέλο συσσώρευσης στη χώρα μας έχει διαμορφωθεί ώστε να βασίζεται σε ένα και μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα: την πάμφθηνη και τρομοκρατημένη εργασιακή δύναμη. Ενα μεγάλο τμήμα μικρομεσαίων εργοδοτών είναι οι πιο άγριοι εκμεταλλευτές των ανθρώπων της δουλειάς. Κι αυτοί ξέρουν, ενώ η κυβερνητική Αριστερά φάνηκε πως αγνοούσε τα πάντα. Μισθοί πείνας, που δεν πληρώνονται και πάντοτε, άπειρες απλήρωτες υπερωρίες, μαύρη εργασία, εργοδοτική τρομοκρατία και όλα τα δεινά του κόσμου δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά τον απόλυτο κανόνα.

Μαζί και ο πρωταθλητισμός στη φοροκλοπή και την εισφοροκλοπή.

Θα πει κάποιος, μα είναι οι «μικρομεσαίοι» όλοι έτσι; Οχι, αλλά πάρα πολλοί είναι. Και η εργατική τάξη -συχνά πολύ νέα παιδιά- το ξέρει. Ο αντικειμενικός μπλερισμός, που επενδύει στα «δυναμικά στρώματα», ειδικά σήμερα και ειδικά στην Ελλάδα, συνιστά πραγματική παράκρουση. Αυτό δεν είναι η μοναδική αιτία της συντριβής, προφανώς. Επαιξε ρόλο και η έλλειψη της παραμικρής θετικής αφήγησης και ο αποκρουστικός κάποιες φορές αρχηγισμός και άλλα παρόμοια. Το κύριο, ωστόσο, νομίζω, ήταν το «κοινωνικό». Ο λαός της Δεξιάς έδωσε την εκλογική μάχη συνεκτικός, με σχέδιο, αίσθηση της ισχύος του και με αυτοπεποίθηση. Ο λαός, δηλαδή της ιδιοκτησίας, της «ασφάλειας», του Θεού του ίδιου ήξερε -και πάντα ξέρει- τι επιδίωκε. Και έδωσε αυτό το παραδοσιακό 40+%, που σταθερά διασφαλίζει η Δεξιά.

Ο λαός της Αριστεράς, από την άλλη, η εργατική τάξη κατεξοχήν, αποδιαρθρωμένη και μη εκπροσωπούμενη πολιτικά, είχε χάσει πολύ πριν από τη μάχη. Εγκαταλειμμένη και αβοήθητη.

Και τώρα;

Νομίζω πως είναι αργά για «διορθώσεις». Οποιαδήποτε στροφή στην κοινωνική απεύθυνση θα φαίνεται και θα είναι γελοία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να αναταχθεί. Η αποδρομή του θα συνεχιστεί «όχι με έναν κρότο ούτε με έναν λυγμό», αλλά μέσα στην αδιαφορία. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος του; Να κάνει τη διαφορά του 21% 15%;

Το μόνο εκλογικό επίδικο, πια, για την Αριστερά είναι η είσοδος του ΜέΡΑ25-Συμμαχία για τη Ρήξη στη Βουλή. Γιατί, δυστυχώς, το ΚΚΕ από καιρό, περισσότερο από πολιτικό κόμμα, είναι κατάστημα οργάνωσης τελετουργιών.

*Σημείωση: εκπαιδευτικός & υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το "ΜΕΡΑ 25"