............................................................
ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ ΜΕ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΑ | 31.V.23
*
Κείμενα – Φωτογραφίες ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
*
ΕΛΑ ΝΑ ΣΕ ΣΤΕΓΑΣΩ
Έλα να σε στεγάσω, φώναξε το δέντρο.
Έλα να σ’ αγκαλιάσω και να σε περικλείσω με τον φλοιό μου μέσα στα έγκατά μου. Η κουφάλα μου είναι μια μικρή σπηλιά και σε χωράει μαζί με όλους τους φίλους σου. Έλα, λοιπόν, να γίνεις ο εσωτερικός μου κόσμος. Έλα να γίνουμε ένα σύνθετο ον και να χαρούμε την απόλυτη συνύπαρξη.
Ο Homo Gestalt ας ξεκινήσει από εδώ. Άνθρωποι συνεκτικοί σε έναν και μαζί τους ένα δέντρο. Επειδή παντού χωράει ένα δέντρο.
~.~
*
*
ΣΤΙΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΑΛΦΕΙΟΥ
Αυτό το τοπίο μοιάζει ξεχειλισμένο από τη φαιόχρωμη παλέτα ενός ονειρικού ζωγράφου. Λειωμένο καφετί με πιτσιλιές κόκκινες και λίγο πρασινάκι από εκείνη την τρυφερή χλόη, που την ενδυναμώνουν οι πρόσκαιρες κι αιφνίδιες βροχές. Από εδώ ξεκινάει ο ποταμός Αλφειός, αντλώντας τα νερά του από κρυφές πηγές μέσα στα σύδεντρα. Είναι η περιοχή της Κάτω Ασέας Αρκαδίας με μικρά λιβάδια ανάμεσα στα καταράχια της και τα στενά, φιδόσυρτα μονοπάτια, που τόσο πολύ αγαπούσε να τα περπατά ο ποιητής της Αμοργού. Κι εδώ, έλεγε, ότι συναντούσε τους φίλους του τσιγγάνους, στήνοντας φτωχικά τσιμπούσια με ψητούς σκαντζόχοιρους.
~.~
*
*
ΑΣΗΜΑ ΝΕΡΑ ‒ ΑΣΗΜΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ
Άσημα νερά, όπως άσημοι άνθρωποι. Κυλούν μέσα στον ακατέργαστο βράχο κι ύστερα στην εκλεπτυσμένη κατηφοριά της πεδιάδας. Εκεί ενώνονται με άλλα επίσης άσημα νερά, μέχρι να φτάσουν σε παραποτάμους με ένα υποτυπώδες εντόπιο όνομα, αλλά οπωσδήποτε με μια επωνυμία, με την οποία διασώζονται στους χάρτες και τα στόματα των ανθρώπων. Από τη στιγμή που θα μπουν όμως στο ρεύμα ενός μεγάλου και ονομαστού ποταμού, τότε θα επωμιστούν και τον θρύλο της επωνυμίας του. Θα γίνουν επώνυμα κι αυτά. Τι θαυμαστή πορεία.
Κάπως έτσι, βέβαια, συμβαίνει και με τους ανθρώπους από τη στιγμή που γεννιούνται μέχρι τη στιγμή που μεγαλώνουν και ωριμάζουν. Δηλαδή μέχρι να φτάσουν από την άσημη οντότητα της ύπαρξής τους στη σημαντική έκλαμψη, στην επάξια φήμη του ονόματός τους. Εκτός κι αν το όνομά τους παραμείνει όχι μόνον άχρηστο και άσημο για πάντα, αλλά έστω κι ένα υποφώσκον κερί σε έναν πολύ μικρό κύκλο αναγνωρισιμότητας.
Η πιο μεγάλη δυστυχία, όμως, είναι να περάσει κάποιος από τον κύκλο της ύπαρξης ως εντελώς περιττός και ασήμαντος.
~.~
*
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΣ
Φωτογραφία λίγο μετά τον θερισμό. Εδώ, στη μέση του αγρού, υψώνεται το σθεναρό δέντρο, σφύζοντας από ζωή. Σίγουρα είναι επιζήμιο στην καλλιέργεια του αγρού, αφού θα αχρηστεύει αρκετά τετραγωνικά μέτρα γύρω από τον κορμό του. Ωστόσο ουδείς σκέφτηκε ποτέ να το βγάλει από τη μέση. Είναι εκεί παρόν στη ζωή του χωραφιού ως αναπόσπαστο τμήμα της ιστορίας του. Φαντάζομαι την οικογένεια του γεωργού να στεγάζεται κάτω από τα κλαδιά του για να ξεκουραστεί λίγο ή για να φάει το κολατσιό της, αποφεύγοντας τη βροχή και τον ήλιο. Εικόνες μιας αναμφισβήτητα ειρηνικής ζωής που ξεδιπλώνεται κι αφήνει τα τεκμήρια της ύπαρξής της εκεί έξω στα χωράφια. Τεκμήρια λοιπόν αλλά και εχέγγυα μιας παγανιστικής απόλαυσης της ζωής εκεί πέρα, μακριά, μέσα στους ανοιχτούς (και αχνιστούς) ορίζοντες.
~.~
*
*
Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΔΕΝΤΡΟΥ
Βρίσκεται στην κορυφή του λόφου μόνο του με το προνόμιο να δεσπόζει ανεμπόδιστα και να παρατηρεί. Αλλά είναι πάντα τόσο μόνο και τόσο σιωπηλό και δεν έχει ποτέ τη δυνατότητα να μοιραστεί μια σκέψη ή μια επιθυμία με κάποιον γείτονά του. Πολλές φορές ανέβηκα στον μικρό αυτόν λόφο και πήγα κοντά του, προσπαθώντας να κλέψω κάτι από την υπομονή του. Γι’ αυτό και ξέρω πολύ καλά ότι πολλές φορές μπήκε στον πειρασμό να επιθυμήσει τη φυγή. Να σηκώσει τις ρίζες του κι αργά αργά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να απομακρυνθεί και να πλησιάσει άλλα δέντρα. Πολλές φορές το αισθάνθηκα να εύχεται και να ελπίζει να γίνει συμμέτοχο μιας ομάδας, να συναποτελέσει μια συστάδα. Κι αργότερα, αν χρειαστεί, να γίνει και δάσος.
Μόνο του είναι και σκέφτεται πολλά. Τι άλλο;
~.~
*
*
ΤΟ ΑΓΕΡΩΧΟ ΔΕΝΤΡΟ
Χειμωνιάτικη γη χωρίς χορτάρι και, να, το άφυλλο δέντρο εδώ που με αγέρωχο ύφος προκαλεί τις γυμνοκόκαλες σιαγόνες του απέραντου.
Εδώ είμαστε, λέει, βέβαιοι πάντα μέσα στην υπαρκτική ακεραιότητά μας και ζούμε από μέσα μας ό,τι δεν μπορούμε να ζήσουμε απέξω.
Κυοφορούμε κρυφά τα σχέδια και τα όνειρά μας για την επανέναρξη της ζωής την Άνοιξη. Επειδή η ύπαρξη ποτέ δεν είναι στείρα. Ούτε στην άγονη γη, ούτε στην ακαμψία του Χειμώνα. Δείχνει ακίνητη και νεκρική, αλλά, όμως, βρίσκεται σε μια φαινομενική παύση και σύντομη αναμονή.
Σαν ένας μετεωρισμός της εργώδους φαντασίας.
*
Περιπλανήσεις με λόγο και εικόνα
Επιμέλεια στήλης ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου