«Λαίδη Λάζαρος» ποίημα της Σύλβιας Πλαθ (1932-1963) (μτφ. Κατερίνα Ηλιοπούλου & Ελένη Ηλιοπούλου, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 2003)

 ..............................................................

     Σύλβια Πλαθ (27.10.1932 - 11.2. 1963)

·       «Λαίδη Λάζαρος» ποίημα της Σύλβιας Πλαθ (1932-1963) (μτφ. Κατερίνα Ηλιοπούλου & Ελένη Ηλιοπούλου, εκδ. ΚΕΔΡΟΣ, 2003)

 

Το έκανα ξανά.

Κάθε δεκαετία μια φορά

Το καταφέρνω –

 

Κάτι σαν θαύμα ζωντανό, το δέρμα μου

Φωτεινό σαν ναζιστικό αμπαζούρ,

Το δεξί μου πόδι

 

Ένα παπιέ μασέ,

Το πρόσωπό μου χωρίς χαρακτηριστικά, φίνο

Εβραϊκό λινό.

 

Ξετύλιξε τη γάζα

Ω Εχθρέ μου.

Είμαι τρομακτική; -

 

Η μύτη, οι κόγχες των ματιών, οι οδοντοστοιχίες;

Η ξινισμένη ανάσα

Σε μια μέρα θα χαθεί.

 

Σύντομα, σύντομα η σάρκα

Που στη σπηλιά του τάφου έχει φαγωθεί

Σε μένα θα επιστραφεί

 

Κι εγώ μια χαμογελαστή γυναίκα.

Είμαι μόλις τριάντα.

Και σαν τη γάτα μπορώ να χάσω τη ζωή μου εφτά φορές.

 

Η Τρίτη είναι αυτή.

Τι σκουπιδαριό

Να εκμηδενίζεις τις δεκαετίες.

 

Πόσα μύρια νήματα.

Το πλήθος που μασουλά φιστίκια.

Στριμώχνεται να δει

 

Να με ξετυλίγουν χέρια και πόδια –

Το μεγάλο ξεγύμνωμα.

Κυρίες και κύριοι,

 

Αυτά είναι τα χέρια μου

Τα γόνατά μου

Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

 

Αλλά είμαι η ίδια, πανομοιότυπη γυναίκα.

Όταν συνέβη για πρώτη φορά ήμουνα δέκα.

Ήταν ατύχημα.

 

Τη δεύτερη σκόπευα

Να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια.

Λικνιζόμουν κλειστή

 

Σαν όστρακο

Αναγκάστηκαν ξανά και ξανά να με φωνάξουν

Κι από πάνω μου να βγάλουν τα σκουλήκια σαν κολλώδη μαργαριτάρια.

 

Το να πεθαίνεις

Είναι μια τέχνη, όπως και καθετί άλλο.

Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.

 

Έτσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση.

Έτσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό

Μπορείς να πεις ότι έχω το χάρισμα.

 

Είναι εύκολο να το κάνεις μέσα σ’ ένα κελί.

Είναι εύκολο να το κάνεις κι ακίνητος να μείνεις.

Είναι η θεατρική

 

Επάνοδος μέρα μεσημέρι

Στο ίδιο μέρος, στο ίδιο πρόσωπο, στην ίδια

Βάρβαρη, εύθυμη κραυγή:

 

«Θαύμα!»

Που μου δίνει τη χαριστική βολή.

Υπάρχει χρέωση

 

Για τη θέαση των ουλών μου, υπάρχει χρέωση

Για της καρδιάς μου το άκουσμα –

Πραγματικά χτυπά.

 

Και υπάρχει χρέωση, πολύ μεγάλη χρέωση

Για μια λέξη, ένα άγγιγμα,

Ή για μια στάλα αίμα,

 

Ή ένα κομμάτι απ’ τα ρούχα ή τα μαλλιά.

Λοιπόν, λοιπόν, Herr Doctor.

Λοιπόν, Herr Εχθρέ.

 

Είμαι το μεγάλο έργο σου,

Είμαι το τιμαλφές σου,

Το βρέφος από καθαρό χρυσάφι

 

Που λιώνει με μια στριγκλιά.

Στριφογυρνώ και καίγομαι.

Μη νομίζεις πως υποτιμώ τη μεγάλη σου έγνοια.

 

Στάχτη, στάχτη –

Σκαλίζεις κι αναδεύεις.

Σάρκες, κόκαλα, δεν υπάρχει τίποτα εκεί –

 

Μια πλάκα σαπούνι,

Μια βέρα,

Ένα σφράγισμα χρυσό.

 

Herr Θεέ, Herr Εωσφόρε

Φυλάξου

Φυλάξου.

 

Μέσα απ’ τις στάχτες αναδύομαι

Με τα μαλλιά μου τα πορφυρά

Και σαν αέρα χάφτω όλα τ’ αρσενικά.