..............................................................
έγραψε ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών" / "ΝΗΣΙΔΕΣ", 06.10.24)
Παύση του τρόπου αυτού που τα πράγματα συμφωνούν με τον εαυτό τους.
Χωρίς αφηγήσεις. Χωρίς μια στόχευση ώστε να γυρίσουμε προς τα εκεί το μέλλον μας. Χωρίς μια στόχευση που να μας συγκροτεί. Χωρίς μια συλλογική πρόταση. Χωρίς μια κατεύθυνση που να εξηγεί τις προθέσεις μας. Χωρίς συλλογικές χειρονομίες. Χωρίς τον τρόπο ή τους όρους μιας ταυτότητας. Χωρίς σχέδιο. Χωρίς ορίζοντα. Ο καιρός να περνά και βλέπουμε.
Και μαζί χωρίς εναλλακτική. Χωρίς μια αντιπρόταση στην κυρίαρχη πρόταση. Χωρίς μια άλλη αφήγηση στη θέση αυτής εδώ της ανύπαρκτης. Χωρίς πλάνο εξόδου. Χωρίς έναν άλλο κόσμο να μπει στη θέση αυτού εδώ. Χωρίς τη διεκδίκηση ενός γεγονότος αλλαγής. Χωρίς νέες ιστορίες να αντικαταστήσουν τις παλιές. Καμία αφήγηση. Χωρίς αφήγηση. Σε έναν δρόμο άνυδρο. Σε μια στενή διαδρομή.
Επικεφαλής μια δράκα καιροσκόπων. Ο,τι χωρά στη γεωγραφία μιας χούφτας. Πλασιέ συμφερόντων. Μεταπράτες χαλασμένου αέρα. Λούμπεν αριστοκρατία. Τοποτηρητές προσωπικού οφέλους. Οσοι ρημάζουν. Οσοι κερδίζουν. Και οι ελάχιστοι γύρω τους. Εις βάρος όλων. Εις βάρος κάθε ανάσας. Θεσμικοί εγκληματίες. Τροχονόμοι συμφερόντων. Ρητορικά ανθρωπάκια. Εις βάρος του συνόλου. Ενάντια στο συλλογικό. Ενάντια στην κοινωνία.
Σύνολο μουδιασμένο. Σπασμένο κοινωνικό. Εξαντλημένο. Απογοητευμένο. Ενα μούδιασμα σε κάθε άκρο του συλλογικού. Προδομένο από κάθε πρόθεση. Εποχή απομάγευσης. Χωρίς εναλλακτικές. Χωρίς περηφάνια. Χωρίς αλληλεγγύη. Χωρίς αξιοπρέπεια. Μαθαίνοντας τους τρόπους του κυνισμού. Μαθαίνοντας την αδιαφορία. Μαθαίνοντας να σέρνεται ο καθένας μόνος. Ενάντια σε όλους. Και οι γύρω εχθροί. Ανταγωνισμός. Προσωπική επιβίωση. Οφελος άνευ όρων. Ακόμη και ελάχιστο όφελος. Χωρίς συλλογικές χειρονομίες. Χωρίς ομαδικές προοπτικές. Χωρίς μαζικές διεκδικήσεις. Χωρίς μια κοινωνία που να επικοινωνεί την ουσία της.
Εδώ η αριστεία. Εδώ το κληρονομημένο δικαίωμα. Η αρπαγμένη περιουσία. Τώρα περιφραγμένη. Και σκυλιά να φρουρούν. Εδώ η υπεραξία της συλλογικής διαδρομής. Ολοι οι χυμοί έως το κουκούτσι. Ζουπηγμένοι σε κονσέρβες για χρήση μελλοντική. Ατομική. Προσωπικά καταφύγια για μετά τον κατακλυσμό. Το τομάρι μας. Και αυτό μοιάζει αρκετό. Του κάκτου η χώρα. Τόπος ξεπουλήματος και εύκολων συναλλαγών. Βιασμένα τοπία. Τσαλακωμένο παρελθόν. Διαρκώς κάνουμε το μάρμαρο ασβέστη. Να ασβεστώσουμε τα γκαράζ, τα ενοικιαζόμενα, τα Airbnb μας. Αντιπαροχή της παράδοσης. Εκχυδαϊσμένη λαϊκότητα. Νεκρός πλούτος. Γάγγραινα του συλλογικού. Υπερτουρισμός άνευ όρων. Πυρκαγιές. Διαλυμένη περίθαλψη. Παρατημένη εκπαίδευση. Αναδιανομή του ληγμένου. Σπασμένες δημόσιες μεταφορές. Τρένα συγκρούονται. Πλοία βυθίζονται. Ανθρωποι πνίγονται. Χωρίς επιπτώσεις. Δολοφονημένοι μετανάστες στα τμήματα, βουλιαγμένοι στα πέλαγα, στοιβαγμένοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η απανθρωπιά επίσημο νόμισμα. Ενας πολιτισμός άγριας επιθυμίας. Προσωπικής επιβολής. Επιβολής και κυριαρχίας. Απέναντι στους γύρω. Απέναντι στους άλλους. Απέναντι σε ό,τι μας περιβάλλει. Ποτέ δεν λίμνασε τόση σκληρότητα σε αυτή τη γούβα. Μύγες. Κουνούπια. Πάνω από την κακοφορμισμένη εκδοχή της πραγματικότητάς μας. Εμείς είμαστε. Και η εκδοχή και το έντομο.
Και όμως είναι φορές που το σώμα εξαντλείται. Ακόμα και από την ίδια την εξάντλησή του. Είναι φορές που η κίνηση σταματά και μόνο η ανάσα κουνιέται στο στήθος. Μια παύση. Παύση του βήματος. Παύση του τρόπου αυτού που τα πράγματα συμφωνούν με τον εαυτό τους. Οταν αυτά που φαίνονταν αυτονόητα δεν βγάζουν πια νόημα. Οταν αυτά που έμοιαζαν αποδεκτά παρουσιάζουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Το σημειωτόν σταματά. Το σώμα σταματά. Δεν θα κινηθεί ποτέ ξανά με τον τρόπο αυτό. Ενας νέος βηματισμός. Να καταπιεί τον παλιό. Να καταπιεί τον εφιάλτη. Την παραμόρφωση αυτή που συνηθίσαμε για εικόνα μας. Να ξεκινήσει ξανά. Μια νέα διαδρομή για έναν νέο δρομέα. Μια άλλη κατεύθυνση για αυτή την πληγή που ταξιδεύει χωρίς προοπτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου