..............................................................
Στο σπίτι της κίσσας μια πένα ασημένια
μια πένα ασημένια που γράφει στ' αρχαία,
αρχαία ψηφία αργυρόηχης γλώσσας
κεντούν τον αέρα,
τα ίδια που εντός μου
κεντούν έναν κώδικα που δεν τον διαβάζω,
που ξέρω πως κρύβει την πρώτη μου φύση
υδάτινη, αέρινη, ανώνυμη, αρχαία.
Αρχαία διαβάζει μονάχα το νερό.
Νερό με γραμμένο διάστικτο κύμα
κύμα που στέλναν σαν είδηση οι άλλοι,
οι άλλοι που ομοίους παλιά τους καλούσα,
καλούσα με όνομα σαν το δικό μου.
Οι άλλοι δεν έχουν πια όνομα εντός μου.
Δεν έχουν πια όνομα κι ας μ' έχουν γεννήσει
κι ας έχουν γεννήσει την πρώτη μορφή μου.
Την πρώτη μορφή που πασχίζω ν' αδράξω
ν' αδράξει το χέρι μου εκεί που περνά,
περνά σαν ν' αστόχησε ο μεγάλος καθρέφτης
κι ένα απ' τα σώματα απόριξε μόνο,
εκείνο το σώμα που εντός του τελούσα
ενάντια στο βάρος γλυκές τελετές.
Σώμα που τώρα, δίχως βάρος και τόπο,
τόπο ζητά, το εξόριστο είδωλο.
Το αρνείται ο καθρέφτης το αρνούνται τα μάτια,
μάτια δυο άστοχοι άδειοι καθρέφτες
καθρέφτες που αρνούνται το άγιό τους χρέος
το άγιό τους χρέος να πουν για τη φύση
τη φύση που κείτεται κάτω απ' τις στρώσεις
μιας άσπρης παχιάς και πηγμένης βαφής.
Της λήθης τις στρώσεις αργά ξεφλουδίζει
με βέβαιο χέρι κι οξεία αιχμή
αρχαία ψηφία αθροίζονται πάλι
μια πένα ασημένια ψηλά στη σκεπή.
Απόσπασμα από το συνθετικό ποίημα της Λένιας Ζαφειροπούλου "Φύση μισή - Τα χειρόγραφα από το σπίτι του λόφου", Πόλις, 2024]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου