..............................................................
Παλιέ μου πόθε
Κατά καιρούς ήσουν γνωστός
Άλλες φορές υπήρξες άγνωστος, σε ονειρευόμουνα μόνο
Εσένα θέλησα απ’ όλους πιο πολύ
Και τώρα ψιλοξεχνιέμαι, συνήθισα
Να μην χτυπάει η καρδιά μου έντονα, σαν να λιποθυμάω
Να σκέφτομαι: «είσαι καλός, ευγενικός, μου φέρεσαι καλά»
Να βάζω νερό στο κρασί μου
Μόνο που κάτι στιγμές ακούω μια κραυγή πνιχτή μέσα μου
Και θυμάμαι την ζάλη του έρωτα
Το πόσο πόθησα να σε αγγίξω και να σε κάνω δικό μου
Το πώς θέλησα να πνιγώ μέσα στις λίμνες των ματιών σου
Το πώς θέλησα να με καταβροχθίσεις ολόκληρη
Η θλίψη της αγάπης διαρκεί όσο η αιωνιότητα
Ως εν ουρανώ και επί της γης
Κωνσταντία Γέροντα
(Από τη συλλογή «Γροθιές», Οδός Πανός, 2024). Πρόταση του "Χαρτοκόπτη" του ποιητή και φίλου στο fb Γιώργου Χ. Θεοχάρη (facebook, 16.5.2024)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου