"Η Αριστερά και το Μάτι" γράφει η Ειρήνη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 23.7.2022)

 ..............................................................

                Η Αριστερά και το Μάτι

                γράφει η Ειρήνη Καρασαββίδου (tvxs.gr, 23.7.2022)

23 Ιουλίου 2018, συνέβαινε η μεγαλύτερη έως τώρα τραγωδία στην Ελλάδα του 21ου αιώνα. Το κείμενο αυτό, που μπορεί και θα στραφεί κι ενάντια σ ανθρώπους που αγάπησα στα νιάτα μου το αφιερώνω στους άγνωστούς μου νεκρούς και στ άγνωστα μου νεκρά που ίχνη τους συνάντησα στο ‘πεδίο’. Ήταν η τελευταία φορά που ενεπλάκην με την πολιτική προστασία. Τους το χρωστώ.

Καθώς ο ανταγωνισμός των πυρκαγιών όλο και θα μεγεθύνεται με τους όρους της μικροπολιτικής, ήρθε η ώρα να πούμε μερικές επώδυνες αλήθειες. Μόνο αυτές μπορούν να γιατρέψουν, μόνο αυτές μπορούν να μιμηθούν το γενναίο παιδί που στο παραμύθι του Άντερσεν φώναξε αυτό που στο βάθος ήξεραν όλοι μα δεν τολμούσε να πει κανείς. «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός.»

Στις αφηγήσεις που έχουν επικρατήσει εξ αριστερών υπάρχουν μισές αλήθειες κι ολόκληρα ψέματα. Αφορούν ανθρώπους που δεν μπορούν να καταλάβουν γιατί οι άλλοι, ακόμη κι όσοι-ες βασανίζονται από το ακροδεξιό κέντρο που κυβερνά, δεν τους αντιμετωπίζουν με αξιοπιστία, γιατί υπάρχει ακόμη οργή και πόνος σε κάθε ανακοίνωση για πυρκαγιά.

Το Μάτι συνδέθηκε, και σωστά (δεν το λέω εγώ, η Διεθνής Μετεωρολογική Υπηρεσία το έχει πει) με ένα πρωτοφανές φαινόμενο «θερμικού στροβίλου» αφού εκείνη την ημέρα οι άνεμοι έφτασαν και τα 11 μποφόρ. Η φωτιά όντως έτρεχε ασύγκριτα πολύ και σε 4 ώρες είχε διανύσει μια πρωτοφανή απόσταση. Σε 4 ώρες όμως, όχι 4 λεπτά. Η μη χρήση του 112, η μη χρήση του μηνύματος «Εκκενώστε Άμεσα» μετά το 1ο δίωρο που είχε φανεί το πράγμα που με τόσο ελαφρά την καρδία ειρωνεύονται οπαδοί σήμερα είναι το 1ο φάουλ.

Το δεύτερο είναι η επίκληση της συνωμοσίας από τους υπεύθυνους της Πυροσβεστικής που είχε τοποθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Η αντικατάσταση του έμπειρου Αττικάρχη όμως και η επιλογή τους δεν έγινε σε κενό αέρος. Έγινε στα πλαίσια της πολιτικής διεύρυνσης προς το «δεξιό κέντρο» ώστε να ξαναβγεί και για την οποία ασκούσαμε έντονη κριτική ακριβώς γιατί όταν επιλέγεις να παίξεις με ένα εξαιρετικά πρόστυχο βαθύ κράτος όπως (και) το ελληνικό μετά δεν μπορείς να κλαίγεσαι, έχεις την απόλυτη πολιτική ευθύνη.

Επιβραβεύτηκαν από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη που προέκυψε; Φυσικά! Είναι σκάνδαλο; Ανατριχιαστικό. Όσο όμως και η επιλογή σου για την καρέκλα, την επανεκλογή, να απομονώσεις και να διώξεις κατά περίπτωση (θυμάστε την περίοδο στ αλήθεια;) τις κριτικές φωνές εξ αριστερών, την ίδια την στάση ζωής ενεργών ανθρώπων, για να αναπαράξεις το σωτηριολογικό πρότυπο του εθνικού ηγέτη και της πολιτικής ανάθεσης.

Οι υπεύθυνοι αντί να κόψουν την λεωφόρο Μαραθώνος στέλνοντας τον κόσμο πίσω (κι ας έφτανε σπίτι του αύριο) άφησαν σε ώρα πηξίματος τα ΙΧ να περνούν. Σε μια περιοχή με τόσο στενή και άναρχη δόμηση αυτό έδρασε καταλυτικά ώστε όταν οι φλόγες άρχισαν να γλύφουν τις παρυφές της συνοικίας, όσοι κι όσες έκαναν το τραγικό λάθος να μαζέψουν πράγματα και να μπουν στο αμάξι να αποκλειστούν στα στενά, μην μπορώντας να πάνε ούτε μπρος ούτε πίσω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την σειρά καμένων αυτοκινήτων σε ένα στενό πολύ κοντά στο χωράφι στο οποίο βρέθηκαν οι πολλοί σωροί, δίχως πρόσβαση στην θάλασσα αφού (ναι ο δεξιός πολιτευτής, είχε κλείσει την δίοδο, μια χαρά θα μπορούσε να ανήκει κι αλλού όμως, μην κοροϊδευόμαστε τους έφαγα στη μάπα κάτι επώνυμους αριστερούς που δεν έμειναν και δεκαετίες στην εξουσία-) Ακόμη η αστεία σε πλάτος για κουκουνάρι και μάλιστα με τόσα μποφόρ απόσταση της Μαραθώνος θεωρήθηκε ασφαλής. Δεν έχω λόγια!

Το 3ο φάουλ είναι η διαχείριση. Όσοι είχατε τα άντερα να ακούσετε τα ηχητικά ντοκουμέντα θα διαπιστώσατε πως ήξεραν για νεκρούς. Πολλές ώρες πριν είχε φανεί πως το νούμερο δεν θα ήταν απλή ιστορία. Και τι έκανες;

Επικοινωνιακή διαχείριση κι εσύ αλλά με τον άγαρμπο τρόπο του πρωτάρη. «Δεν είδα δεν ξέρω δεν ήξερα».

Τι κάνεις εκείνη την ώρα, εκείνη τη νύχτα; Διάγγελμα! Λες την Αλήθεια. Απευθύνεσαι στον λαό. Δεν αφήνεις τωρινό σου Ευρωβουλευτή να το υπαινιχθεί «Θεωρώ πως το πρωί θα κλάψουμε πολύ όμως!» Χρωστάς την αλήθεια στους πολίτες, στην ίδια την ζωή και τον θάνατο, τους αφήνεις να το επεξεργαστούν, εξηγείς τους λόγους, ζητάς Συγγνώμη για τις επιλογές σου.

Η οικτρότητα των οποίων άλλωστε είναι αυτή που δίδαξε τους επόμενους, αφού ο πρωτοφανής θερμικός στρόβιλος εκείνης της μέρας πιθανόν θα είχε αντιμετωπιστεί το ίδιο αποτυχημένα κι επικοινωνιακά κι απ αυτούς αφού σε αυτήν την χώρα, και μάλιστα αυτόν τον αιώνα των κλιματικών μεταβολών, ζούμε. Λέω σε φίλη που έχασε τον άνδρα της (σύντροφος μας στο Κοινωνικό μας Ιατρείο) πως το Μάτι δεν πήρε μόνο μα έσωσε και ζωές.

Τραγικό μα όχι ψεύτικο.

Το 4ο φάουλ (2ο της Διαχείρισης) είναι πως δεν παραιτήθηκε κανείς και καμιά. Στ’ αλήθεια εννοώ… Δεν μπορώ να φανταστώ κάτι παλιούς ιδεολόγους που γνώρισα στην αριστερά να μην το κάνουν, άσε την δεδομένη πολιτική ευθύνη, έστω και για λόγος ευθιξίας. Δεν μπορώ να δικαιολογήσω την ώρα του πάνδημου θρήνου μόρτικες δηλώσεις για στραβές. Ήταν λάθος. Είναι λάθος. Δεν είναι αυτή η αριστερά για την οποία αγωνιστήκαμε, η αριστερά η ελπίδα ενός άλλου (κι όχι τόσο ίδιου στα μεγάλα και βασικά) κόσμου.

Ακόμη το επιχείρημα επί Μητσοτάκη καίνε οι φωτιές επί 19 ώρες ενώ στο Μάτι κάηκε το σύμπαν σε 4… Κι αν δεν έβρισκε θάλασσα πώς ξέρεις πόσες ώρες θα έκαιγε; Εμένα βρίσε με αλλά μην κοροϊδεύεις τον εαυτό σου. Ο αυτοσεβασμός είναι πολύτιμο πράγμα.

Το Μάτι χτίστηκε από ένα κράτος που ευνοούσε την άναρχη δόμηση και το διοικούσε για δεκαετίες η Δεξιά;

Σαφώς! Θυμήθηκε τα μετεωρολογικά δεδομένα σε λόγο του πέρσι ο Μητσοτάκης μιλώντας γι αυτό σε Διεθνές Φόρουμ; Ναι! Του έδωσες όμως εσύ την ευκαιρία να το χειριστεί προεκλογικά, όπως θα έκανες και του λόγου σου;

Ναι, το έκανες! Οι δομικές παθογένειες ήταν των προηγούμενων, οι επιχειρησιακές όμως είναι δικές σου.

Έχει ευθύνη κι ο/η πολίτης; Αν έχει λέει! Για μισό μέτρο γης δεν άφησαν επαρκείς δρόμους. Σε βίλες και απλά σπίτια. Κι όχι μόνο… Άλλωστε κι εσύ που συμφωνείς για τις παραιτήσεις να θυμίσω: oι μόνοι που παραιτήθηκαν, κι όχι για σκάνδαλα κάθε είδους σε αυτήν την χώρα τόσες δεκαετίες αλλά γιατί ψηφίστηκε εξ αριστερών το Μνημόνιο ήταν κάτι «γραφικοί ιδεολόγοι» εξ αριστερών (δεν το περίμενα κι απ αλλού να είμαι ειλικρινής.) που λοιδωρήθηκαν απ όλες τις μεριές.

Ακόμη κι αν δεν πίστευες στις αναλύσεις τους ηθικά, συμβολικά, έπρεπε να στείλεις την φωνή τους στο Κοινοβούλιο (μιλώ για την ΛΑΕ, κι όχι δεν έγινα ποτέ μέλος της) Ε δεν το έκανες Έλληνα πολίτη ό,τι κι αν ψηφίζεις που διαμαρτύρεσαι μετά.

Τούτη την ώρα που γράφω κοιτώ φωτογραφίες από τότε. Σε πολλές διακρίνεται αίμα. Σε 2 διακρίνεται καθαρά όμως κάτι ακόμη πιο ανατριχιαστικό. Σε σχήμα πέλματος το λάδι των ανθρώπων που έβγαζαν από την απίστευτη θερμοκρασία τα υγρά τους, που τηγανίζονταν εν κινήσει.

Είναι ζήτημα σεβασμού να μην τις δημοσιεύσω. Αλλά μπορώ να κάνω αυτό που αποπειρώμαι αυτήν την στιγμή.

Να υπερασπιστώ την φωνή που τους στερήσανε. Και δεν ήταν 101, ήταν χιλιάδες αν μιλάμε για πλάσματα (όπως και τώρα που λεν δεν χάθηκε ζωή), ήταν τουλάχιστον 120 αν μιλάμε για ανθρώπους αφού οι αταυτοποίητοι σοροί (‘παράνομων’ μεταναστών; Ελλήνων αστέγων καλοκαιρινών σκηνιτών; Μοναχικών; Ποιος ξέρει) θάφτηκαν σε έναν ομαδικό τάφο.

Δεν είμαι έξυπνη δεν είμαι καλύτερη δεν είμαι γενναία. Αντέχω όμως την Μοναξιά κι έχω γραμμένη την πολιτική καριέρα. Γι’ αυτό και δεν αποστρέφω το βλέμμα απ την αλήθεια που είδα με τα μάτια μου στο πεδίο. Κι όποιος έχει τ’ άντερα ας την δει μαζί μου. Οι υπόλοιποι ξέρετε εσείς…. Πράκτορας του Μητσοτάκη είμαι. Ε τι; Αλίμονο!

Όμως αυτήν την αλήθεια που με πονά γιατί αφορά συντρόφους;; που αγάπησα και αγαπώ την χρωστώ σ’ αυτούς τους άγνωστους τις άγνωστες και τα άγνωστα που ρέμβαζαν μια τέτοια νύχτα εκείνο το καλοκαίρι, (ναι, θα μπορούσαμε να χουμε να χετε να χουνε το πρόσωπο και τ όνομα τους) μην ξέροντας πως ήταν η τελευταία τους προ ενός απίστευτου θανάτου. Αυτήν την αλήθεια σε έναν κόσμο οπαδών και μικροπολιτικών που νοθεύουν το κοινό μέλλον, την χρωστώ και στο παιδί μου.