Σονέτο 151 του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564- 1616)

 ..............................................................

Σονέτο 151 του Ουίλιαμ Σαίξπηρ (1564-

1616)

 

Συνείδηση ο έρωτας δεν ξέρει, είναι μωρό.

Μα ποιος δεν ξέρει ότι ο έρωτας τις συνειδήσεις πλάθει;

Γι’ αυτό, αβρή μου ψεύτρα, μη με λες αμαρτωλό,

Γιατί και το γλυκό σου εγώ βαραίνουν τα ίδια λάθη.

Γιατί όταν με προδίδεις, αχ κι εγώ προδίδω ευθύς

Ό,τι έχω εντός μου πιο ευγενές στο σώμα το χυδαίο.

Λέει στο σώμα η ψυχή πως είναι θριαμβευτής

Στον έρωτα κι η σάρκα μου δεν έχει φρένο πλέον.

Στο όνομά σου εγείρεται· σε δείχνει η αιχμή της

Σαν τρόπαιο θριαμβικό· να ‘ναι υποζύγιό σου,

Αυτή είν’ η περηφάνια της κι η μόνη καύχησή της.

Για χάρη σου σηκώνεται και πέφτει στο πλευρό σου.

Όχι, η συνείδηση αν την πω «αγάπη» δεν με τύπτει,

Αφού η αγάπη μου γι’ αυτήν εγείρεται και πίπτει.

(μτφ. Λένια Ζαφειροπούλου, εκδ. GUTENBERG, 2016)

 

………………………………..

 

Η αγάπη, νέα πολύ, δεν ξέρει από καημό,

Μα ποιος δεν ξέρει πως καημό η αγάπη βγάζει

Και μη, καλή μου ψεύτρα, λες πως φταίω εγώ,

Μη βγει πως συ η γλυκιά ‘σαι αιτία που με κολάζει.

 

Με μαυλάς και μαυλάω την άφθαρτή μου ουσία

Και την προδίνω στου χοντρόκορμου τη ζάλη.

Λέει στο κορμί η ψυχή να τη νικήσει τη λαγνεία,

Μα στ’ όνομά σου το σαρκίο χωρίς συζήτηση άλλη

 

Πετιέται και σε δείχνει του άθλου του αμοιβή,

Και καμαρώνοντας γι’ αυτόν τον οργασμό του,

Χαίρεται σαν κοπέλι σου να ορθοστατεί

Για τις χρείες σου και να πέφτει στο πλευρό σου.

 

Τη λέω κι αυτήν «αγάπη» μα όχι χωρίς καημό,

Για χάρη της σηκώνομαι και πέφτω εγώ.

 

(μτφ. Βασίλης Ρώτας-Βούλα Δαμιανάκου, εκδ. ΙΚΑΡΟΣ, 1978)

 

…………………………………..

 

Sonnet 151 by William Shakespeare (1564-1616)

 

Love is too young to Know what conscience is,

Yet who Knows not conscience is born of love?

Then, gentle cheater, urge not my amiss,

Lost guilty of my faults thy sweet self prove.

For thou betraying me, I do betray

My nobler part to my gross body’s treason.

My soul doth tell my body that he may

Triumph in love; flesh stays no farther reason,

But, rising at thy name, doth point out thee

As his triumphant prize. Proud of this pride,

He is contented thy poor drudge to be,

To stand in thy affairs, fall by this side.

No want of conscience hold it that I call

Her ‘’love”, for whose dear love I rise and fall.