"Δύσκολες ιστορίες" έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 12.7.2022)

 ...............................................................

                     Δύσκολες ιστορίες

έγραψε η Άννα Δαμιανίδη ("Εφημερίδα των Συντακτών", 12.7.2022)

Στήνω αυτί ευπρεπώς, όσο γίνεται. Παρακολουθώ παρέα των γυναικών που κολυμπούν κοντά μου, το βοριαδάκι μάς πηγαίνει όλες προς την ίδια κατεύθυνση. Κουτσομπολεύουν, το κουτσομπολιό είναι διαρκώς αναγκαία τροφή για κοινωνικές παρατηρήσεις. Διακριτικά ακολουθώ.

- Τον αγάπησε πολύ και κατάστρεψε τη ζωή της, αποφαίνεται η μία.

Οπα. Εδώ έχει πολύ ψωμί. Οι άλλες εννοείται ότι μπαίνουν στην αρένα που ανοίγει η έκφραση «κατάστρεψε τη ζωή της», βαριά κουβέντα όπως και να το κάνεις. Ανυπομονώ να ακούσω λεπτομέρειες. Τι θεωρούν καταστροφή ζωής για μια γυναίκα; Να σταματήσει το σχολείο; Να μπλέξει με άντρα που την κακοποιεί; Να βρεθεί στη φυλακή; Να παρατήσει τη δουλειά της και να μείνει σπίτι; Να παρατήσει το σπίτι και να κάνει καριέρα, ή να προσπαθήσει;

- Για όλα φταίνε οι άντρες δηλαδή, κατά τη γνώμη σου;

- Δεν συγχωρώ πια τις γυναίκες, δεν μπορεί να είμαστε θύματα πάντα! Τώρα έχουμε ίδια δικαιώματα, έχουμε ευκαιρίες, δεν γίνεται να μην μπορούμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας.

Συμφωνώ και μου έρχεται να το φωνάξω και να μπω στην κουβέντα, αλλά συγκρατούμαι.

- Δεν μου άρεσε η πονηριά και η υποκρισία της γενικά, συνεχίζει η επικριτική.

- Δεν ήταν πονηρή, αυτοάμυνα λέγεται αυτό.

- Αυτοί οι χαρακτήρες δεν με πείθουν. Πολύ κλισέ. Πάντα στα χωριά όλα μπλεγμένα έτσι... Σε κάθε επεισόδιο δράματα, όλο κάτι γινόταν εντελώς απίθανο, όχι ευχαριστώ. Είχα σταματήσει να το παρακολουθώ από την άνοιξη. Θέλω σενάρια πιο κοντά στη ζωή μου...

Απομακρύνομαι απογοητευμένη. Για σίριαλ μιλούσαν κι εγώ νόμιζα ότι μου προσέφεραν την περιγραφή αληθινών ανθρώπων. Τόση οικειότητα, σαν να κουτσομπόλευαν στ’ αλήθεια κάποια γειτόνισσα ή φίλη. Αν δεν ήταν η αυστηρή κριτικός που έβαλε τα πράγματα στη θέση τους, θα συνέχιζα να παριστάνω ότι με παίρνει το κύμα για να μη χάσω τίποτε από την ιστορία και να προσπαθώ να φανταστώ πώς είναι αυτοί οι άνθρωποι.

Θα έφτιαχνα τις δικές μου εικόνες, θα τους έκανα χαρακτήρες της ίδιας της ζωής τους, θα έβγαζα τα καταπληκτικά μου συμπεράσματα, θα τους έβλεπα να αλωνίζουν, ντυμένοι από εμένα βέβαια, σε ντεκόρ που θα διάλεγα. Όμως η σκηνοθεσία έχει ήδη γίνει, η κατασκευή υπάρχει, το σενάριο ήταν από την αρχή σενάριο, οι χαρακτήρες έτοιμοι, στην οθόνη. Ήδη κυκλοφορούν ανάμεσά μας, ίσως κολυμπάνε εδώ παραπέρα, αν και το χωριό τους δεν έχει θάλασσα, αν κρίνω από τα συμφραζόμενα. Οι αληθινοί άνθρωποι παραμένουν δύσκολες ιστορίες.