Σονέτο 65 / Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616) (μτφ. Λένια Ζαφειροπούλου, εκδ. Gutenberg, 2016)

 ..............................................................

         Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564 - 1616)

Σονέτο 65

Αφού και γη και θάλασσα και πέτρα και χαλκό

Η θλιβερή θνητότητα νικά και καταβάλλει,

Τι ν’ αντιτάξει η ομορφιά στον όλεθρο αυτό,

Που δύναμη απ’ του λουλουδιού δεν έχει πιο μεγάλη;

Πώς του θέρους ν’ αντέξουν οι μελίρρυτες πνοές,

Στων μαχόμενων ημερών την άγρια πολιορκία,

Όταν πέτρες ακλόνητες δε μένουν σταθερές

Και λειώνουν πύλες άσειστες στου Χρόνου την πορεία;

Σκέψη φρικτή! Το κόσμημα του Χρόνου το πιο ωραίο

Ποιος απ’ του Χρόνου το σεντούκι δύναται να κλέψει;

Το πόδι του ποιο χέρι θ’ ανακόψει ρωμαλέο,

Και τη φθορά της ομορφιάς ποιος θα του απαγορεύσει;

Κανείς! Ω, μόνο αν τούτο εδώ αιώνιο θαύμα κάνει: 

Να αστράφτει η αγάπη μου λαμπρή στο μαύρο το μελάνι.

 

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ (1564-1616)

(μτφ. Λένια Ζαφειροπούλου, εκδ. Gutenberg, 2016)

 

Sonnet 65

Since brass, nor stone, nor earth, nor boundless sea,

But sad mortality o’ ersways their power

How with this rage shall beauty hold a plea,

Whose action is no stronger than a flower?

O how shall summer’s honey breath hold out

Against the wreckful siege of batt’ ring days,

When rocks impregnable are not so stout,

Nor gates of steel so strong, but time decays?

O fearful meditation; where, alack,

Shall Time’s best jewel from Time’s chest lie hid?

Or what strong hand can hold his swift foot back,

Or who his spoil of beauty can forbid?

O none, unless this miracle have might,

That in black ink my love may still shine bright.

 

William Shakespeare (1564-1616)