"Ήταν ανάγκη να σας θυμηθούμε, σύντροφοι;" γράφει ο Γρηγόρης Ρουμπάνης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 18.09.24)

 ...............................................................

Ήταν ανάγκη να σας θυμηθούμε, σύντροφοι;

γράφει ο Γρηγόρης Ρουμπάνης ("Εφημερίδα των Συντακτών", 18.09.24) 

Αγωνία, προσδοκίες, ανησυχίες κι ελπίδες, όλα αυτά μαζί με τέσσερα-πέντε άτομα διαφόρων ηλικιών είχαν στοιβαχτεί στο στενό γραφείο του μικρού αριστερού κόμματος εκείνο το απομεσήμερο, παραμονές κάποιων εκλογών, στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν.

Εξω η μεγαλούπολη μετρούσε τη ζωή μέσα στο δικό της βουητό, τις δικές της απογοητεύσεις και τις δικές της προσπάθειες να πετύχει το καλύτερο από αυτό που είχε καταφέρει μέχρι εκείνη την ώρα. Οι κάλπες θα στήνονταν και πάλι, οι μνηστήρες της εξουσίας αρκετοί και, κυρίως, Οδυσσέας που θα τους εξολόθρευε δεν φαινόταν στον ορίζοντα.

Κάποια στιγμή ο καθοδηγητής, κι αφού είχε τελειώσει με την κλασική ανάλυση περί κρίσης του πολιτικού συστήματος, των αδιεξόδων που βρίσκονταν μπροστά του και της ανάγκης να αφήσει πίσω του το κόμμα την εσωστρέφεια και την γκρίνια, κοίταξε έναν έναν τους υπόλοιπους και είπε:

-Σύντροφοι, να βγούμε έξω, να μας θυμηθεί ο κόσμος, να πάρουμε δυνατό ποσοστό, να επηρεάσουμε τις εξελίξεις.

-Να βγούμε, είπαν σχεδόν όλοι.

Σχεδόν, διότι ο νεότερος είχε άλλη γνώμη και μεταξύ σοβαρού και αστείου παρατήρησε:

-Σύντροφοι, μήπως είναι καλύτερα να μη βγούμε καθόλου, γιατί έτσι και μας θυμηθούνε, υπάρχει κίνδυνος να πάθουμε πανωλεθρία;

Και κάπως έτσι έγινε. Επρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια μέχρι η Αριστερά, υπό το σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ και με νεαρό και άκαυτο ηγέτη, να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και να γίνει κυβέρνηση. Επειδή όμως υπό τις ισχυρές πιέσεις του σκληρού ολιγαρχικού κέντρου των Βρυξελλών υποχώρησε και πέταξε τις διαβεβαιώσεις της στον κάλαθο αξιολόγησης της Ιστορίας, ήρθε η στιγμή να χάσει τις επόμενες εκλογές.

Στο διάστημα από τον Σεπτέμβριο του 2015 μέχρι τον Ιούλιο του 2019 έκανε διαχείριση της ήττας της χώρας. Με επώδυνα μέτρα που απογοήτευσαν την κοινωνία. Από εκείνο τον Ιούλιο όμως μέχρι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κάνει διαχείριση ούτε καν της δικής του ήττας.

Δεν μπορεί να ορίσει στόχους, δεν μπορεί να επεξεργαστεί στρατηγική, δεν ξέρει τι πρέπει ν’ αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα, τι να δημιουργήσει, τι να πετάξει και τι ν’ αφήσει. Μαζί μ’ αυτά δεν θέλει πια ούτε τον νεοφιλελεύθερο Ελληνοαμερικανό επιχειρηματία, που ήρθε στο κόμμα ως επισκέπτης και με μια ψηφοφορία πήρε τα κλειδιά από τους παλιούς και έμπειρους συντρόφους. Και λογικό φαίνεται, αφού αντί να κάνει τα πράγματα καλύτερα τα έκανε τρισχειρότερα. Κι όλο πέφτει, κι όλο μένουν λιγότεροι στο κόμμα (για την κοινωνία καλύτερα να μην κάνουμε λόγο).

Δεν ξέρει λοιπόν πού θα σταματήσει. Παράξενο; Καθόλου, διότι μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό δεν βρέθηκε ένας ή μία που δεν θα έχει απλώς την πολιτική επάρκεια αλλά θα τον χαρακτηρίζει τέτοια πολιτική εμβέλεια που θα μπορέσει να ξαναστήσει την Αριστερά στα πόδια της. Τουτέστιν να ανανεώσει τον πολιτικό της λόγο και να την κάνει διεκδικητική, απειλή για τη σημερινή βουλιμική ολιγαρχία. Να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου.

Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο φρονεί ότι με το να αλλάξει ηγεσία θα ξαναβρεί την υγειά του. Δεν θα τη βρει μέχρι να πει τι θέλει ν’ αλλάξει σ’ αυτόν τον τόπο.