"Το σπίτι φλέγεται" γράφει ο Μανώλης Πιμπλής ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23.09.24)

 ..........................................................

                      Το σπίτι φλέγεται

γράφει ο Μανώλης Πιμπλής  ("Εφημερίδα των Συντακτών", 23.09.24) 

Όπως συμβαίνει πάντα στον κοινωνικό βίο, υπάρχουν σημαντικά πράγματα που δεν μαθαίνουμε ότι γίνονται ή που μαθαίνουμε πολύ αργότερα ότι έχουν γίνει, υπάρχουν επίσης πράγματα που δεν γίνονται και δεν μαθαίνουμε ούτε γι’ αυτά ότι δεν γίνονται. Περί άλλα τυρβάζουμε, πολύ λιγότερο σημαντικά αλλά πολύ περισσότερο θορυβώδη.

Αφού λοιπόν είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι γίνεται και τι δεν γίνεται και αφού τα θορυβώδη μέσα ενημέρωσης δεν προσπαθούν ιδιαίτερα να μας διευκολύνουν, ας δούμε τι από τα σημαντικά δεν συζητάμε. Τι θα έπρεπε να συζητάμε και δεν το κάνουμε, άσχετα αν γι’ αυτό γίνεται κάτι ή δεν γίνεται, πράγμα που δεν γνωρίζουμε επαρκώς. Το πρώτο είναι η υπερθέρμανση. Μετά το καλοκαίρι που περάσαμε, κατά το οποίο για πρώτη φορά δεν υπήρξε σχεδόν κανένα διάλειμμα στις πολύ υψηλές θερμοκρασίες από τις αρχές Ιουνίου μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου, είναι απορίας άξιο που αυτή δεν αποτελεί πρώτο θέμα συζήτησης παντού.

Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τον διευθυντή Ερευνών του Αστεροσκοπείου κ. Λαγουβάρδο, κατά την περίοδο 1991-2020 η θερμοκρασία στην Ελλάδα ανέβηκε κατά 1,5 βαθμό κατά μέσο όρο και στη βόρεια Ελλάδα κατά 2 βαθμούς. Ο ρυθμός αύξησης συνεχίζεται αμείωτος, σχολίασε ο ερευνητής, πράγμα που σημαίνει ότι το 2024 είμαστε στους 1,7 βαθμούς πάνω από τις θερμοκρασίες του 1990 και η βόρεια Ελλάδα 2,3 βαθμούς πάνω. Με άλλα λόγια, τσουρουφλιζόμαστε.

Το δεύτερο μεγάλο θέμα που μας αρέσει να παρακάμπτουμε, είναι το δημογραφικό. Σύμφωνα όμως με τα πιο πρόσφατα στοιχεία, το 2022 η χώρα κατέγραψε 77.000 γεννήσεις και 140.000 θανάτους, τάση που παγιώνεται και η οποία οδηγεί σε συρρίκνωση του πληθυσμού κατά 25% το 2070. Πρόκειται για εικόνα καταστροφής μοναδική στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ίσως και παγκοσμίως - μέχρι και ο Ελον Μασκ έκανε σχετικό σχόλιο έκπληξης. Και πρόκειται πρωτίστως για εικόνα μεγάλης παρακμής.

Τρίτο θέμα που αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι να συζητήσουμε σε βάθος, είναι το πώς θα επιλυθεί μακροπρόθεσμα και οριστικά το πρόβλημα του χρέους. Εχουμε το τρίτο χρέος στον κόσμο σε αναλογία με το ΑΕΠ, η Ιαπωνία όμως, που έχει αναλογικά υψηλότερο, είναι σε θέση να το αντιμετωπίζει, ενώ για την Ελλάδα οι αμφιβολίες είναι περισσότερες από τις βεβαιότητες.

Επιπλέον, όλα τα προηγούμενα είναι αλληλένδετα. Αν, λ.χ., συνεχίσουμε να εφαρμόζουμε για δεκαετίες πολιτικές σκληρής λιτότητας για να μειώσουμε το χρέος αλλά αυτό οδηγεί σε συρρίκνωση του πληθυσμού (μέσω φυγής στο εξωτερικό και αποφυγής τεκνοποίησης), τότε όχι μόνο οι πολίτες θα γονατίσουν αλλά θα κάνουμε και μια τρύπα στο νερό, αφού η πληθυσμιακή συρρίκνωση θα φέρει πτώση του ΑΕΠ την ώρα που αριθμητικά το χρέος θα μένει ίδιο, στην καλύτερη περίπτωση.

Αντί λοιπόν να κοιτάζουμε αποχαυνωμένοι πολιτικές σαπουνόπερες με πλούσιους πρωταγωνιστές, θα πρέπει να ξυπνήσουμε και να κάνουμε κάτι δραστικό για το σπίτι μας που φλέγεται. Όσο ακόμα έχουμε νερό.