"Η δήθεν ανώδυνη σημειοθηρία των λέξεων" γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.09.24)

 ..............................................................

Η δήθεν ανώδυνη σημειοθηρία των λέξεων

γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 22.09.24) 

«Άνθρωποι, δεξιότητες και ετοιμότητα»: έτσι μετονομάστηκε πριν από λίγες μέρες το χαρτοφυλάκιο για την Εργασία στην Ε.Ε. (αφού πρώτα, το 2019, είχε μετονομαστεί σε «Απασχόλησης» ώστε να περάσει από τότε στις μάζες το μήνυμα της προσωρινότητας στις δουλειές).

Τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων ουσιαστικά μετατρέπονται για την Κομισιόν σε κάτι πιο τεχνικό, περισσότερο πιασάρικο για τους νέους εργαζόμενους (που αναγκαστικά θα δουν ύφεση και δυσκολίες, οπότε πρέπει να τους προετοιμάσει το σύστημα).

Σε κάτι δηλαδή περισσότερο προσαρμοσμένο στις επιταγές της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης που συνεπάγεται το κυνήγι της βιομηχανικής ανταγωνιστικότητας: «δεξιότητες και ετοιμότητα» ώστε να είναι διαθέσιμα για να παράγουν τα οικονομικά υποκείμενα ανά πάσα στιγμή.

Προσέξτε: την ώρα που η γερμανική βιομηχανία αρχίζει να φθίνει -και στέλνει πίσω στον Νότο τα φτηνά χέρια των μεταναστών με τα οποία έγραψε κέρδη για πάνω από μία δεκαετία- η Κομισιόν δεν θα έχει επίτροπο Απασχόλησης.

Και την ώρα που τα πλήθη ξεχνούν να αγωνίζονται από αριστερά (αφού αυτή καταπίνεται αμάσητη από την Ακροδεξιά), στις Βρυξέλλες παίζεται ένα θεατρικό έργο αποκαθήλωσης των σημαινόντων.

Πρόκειται για στοχευμένη απο-ιδεολογικοποίηση και φυσικά για ολική αντικατάσταση, στις αρχάριες συνειδήσεις των νέων που βγαίνουν στην αρένα της αγοράς, του κοινωνικοπολιτικού ζητήματος «εργασία» με το εντελώς βιοπολιτικό μήνυμα «ετοιμότητα», δηλαδή να είσαι μονίμως επιδέξιος και έτοιμος ώστε να προσαρμόζεσαι στα μεγάλα και μικρά λουκέτα που έρχονται μαζικά και δεν είναι παρά φυσιολογικές στιγμές του συστήματος.

Αυτά δεν είναι «απλές προθέσεις» για να κάνουν οι οικονομικές και πολιτικές εξουσίες τον Ευρωπαίο εργαζόμενο «αναλώσιμο»: είναι διαμορφωμένες βουλήσεις που γυρεύουν την πραγμάτωσή τους.

Με την εντυπωσιακή μεσίτευση νέων λέξεων και φράσεων, που μετατρέπουν το υποκείμενο της εργασίας από πολίτη της αγοράς σε εν δυνάμει αντικαταστάσιμο εμπόρευμα, καθίσταται κυρίαρχη η αίσθηση ότι είσαι ευθυγραμμισμένος με μια άνωθεν συστημική εντολή.

Οι Βρυξέλλες δεν είναι -δεν ήταν ποτέ άλλωστε- η πρωτεύουσα της ευρωπαϊκής κοινωνίας της εργασίας και της αγοράς. Δεν είναι ο τόπος αντιπροσώπευσης λαών και εργαζομένων: είναι το χωροχρονικό ηχείο του κεφαλαίου (όπως το ακούτε) που εκπέμπει τη δύναμη των λέξεων για να συμμορφώνονται οι πολλοί (τώρα που απέτυχε να διαχυθεί στις κοινωνίες και το όφελος από τον περίφημο «ευρωπαϊκό τρόπο» ζωής).

Η Κομισιόν λοιπόν θα ασχολείται γενικά και αόριστα με κάτι περισσότερο κοινωνικό: τον άνθρωπο, τις δεξιότητες, την ετοιμότητά του. Ακούγεται περισσότερο ουμανιστικό, δεν συμφωνείτε; Αλλωστε και αυτό προσωρινό θα είναι μέχρι να φτιαχτεί μια μέρα το νέο χαρτοφυλάκιο της ευημερίας: «Ρομπότ, αυτοματισμός και διαθεσιμότητα»...