..............................................................
Γιώργος Μπλάνας (γ. 1959)
Sabra‐Shatila
Είχε έναν ξάδελφο – ληστή καραβανιών‐
και πάντρεψε την κόρη του μ’ αυτόν
τον ξάδελφο ‐ ληστή καραβανιών ‐
κι όταν έφτασε ο καιρός
να πληρώσει ο καιρός του
τα έξοδα σπηλαίων και οραμάτων
και μαχών, είπε: «Όσο για τους απίστους,
είναι το ίδιο γι’ αυτούς
είτε τους προειδοποιείς είτε όχι.
Δεν θα πιστέψουν». Φυσικά,
ήταν αδύνατο να έχει υπόψη του τα λόγια
του Ηράκλειτου: «Τοῦ δὲ λόγου τοῦδ᾽ ἐόντος
ἀεὶ ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι
καὶ πρόσθεν ἢ ἀκοῦσαι
καὶ ἀκούσαντες τὸ πρῶτον».
Μα δεν είχε σημασία, αφού
το ζητούμενο δεν ήταν οι άνθρωποι,
αλλά οι άπιστοι.
Ὣς ἔφαθ’·
και δεν τον ανέβασε στον 7ο ουρανό
‐όπως διαδόθηκε‐ ένα λευκό
άλογο, με ανθρώπινο κεφάλι,
αετού φτερά, ουρά
παγωνιού, σμαράγδια μάτια,
μόσχο ανάσα και γλυκιά φωνή
ανθρώπου, αλλά σαν άνθρωπο
τον κατέβασαν κατ’ όπου καταβάλει
ο άνθρωπος το χρέος του σε χώμα
(το άλογο ήταν ένα γαϊδούρι λίγο
μικρότερο από μουλάρι,
όπως ειπώθηκε). Έκτοτε
το πολεμικό κράνος αντιπροσώπευε το Πνεύμα,
και το κύριο ερώτημα ήταν: Πώς
ξεκινάει κανείς τη διαλεκτική αποκάλυψη
του απόλυτου Πνεύματος, σφάζοντας
ή βιάζοντας;
Ανόητο ερώτημα
ή τουλάχιστον αδιάφορο
για ένα δέντρο που ατενίζει ασάλευτο
το σγουρό ασήμι ενός έφηβου κόλπου
και δεν ζηλεύει – δεν ζηλεύει
ανάθεμα την ψυχή σας, όρθιες κατολισθήσεις·
ανάθεμα σ’ αυτήν την ανάποδη αράχνη
που είπε πως η φύση είναι πνεύμα και μ’ αυτά
που πράττει ο άνθρωπος αποκτά
συνείδηση του εαυτού της!
Νεκρές βιασμένες γυναίκες,
παιδιά με κομμένες καρωτίδες,
μια έγκυος με την κοιλιά ανοιχτή
και τα μάτια ακόμα ανοιχτά,
αμέτρητα βρέφη και νήπια
κομματιασμένα, πεταμένα
σε σωρούς σκουπιδιών.
Ένα γαϊδούρι λίγο μικρότερο
από μουλάρι, που προσπαθεί
ν’ αρπάξει τον επιούσιο
από τη σκόνη του ξερόχορτου,
η συνείδηση του ανθρώπου.
Και το δέντρο να χορταίνει
σγουρό ασήμι και γαλάζιο σαν παιδί
στην τρυφερή αγκαλιά
του ορίζοντα – στην τρυφερή αγκαλιά
του ορίζοντα, ανάθεμά σας,
δίποδα σκοτάδια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου