.............................................................
Έζησε ήσυχα
ξεχασμένος από ήλιο και βροχή
ο ουρανός πήγαινε κι ερχόταν
εκείνος φόραγε με ευπρέπεια
το δικό του σύννεφο
στην ίδια πάντα θέση
στο ίδιο πάντα σχήμα
Η ομίχλη κατάπινε την παιδική του εικόνα
Κάπου ψηλά
τέντωναν οι χορδές
στον ξύλινο σταυρό του
Τέσσερις χειροπόδαρα
μία της καρδιάς
Δεν τις έβλεπε
φοβόταν να στρέψει το κεφάλι του προς τα πάνω
τον ανακούφιζε η ιδέα μιας ανημπόριας μοιραίας
έκανε κάπως υποφερτή την ακινησία του παρόντος
Αθόρυβος της ύπαρξής του
δεν την ενόχλησε ποτέ
Παραλήπτης ενός άγνωρου χρέους
Οφειλέτης κεκοιμημένου θαύματος
Άνευ πόνου και πονήματος
έζησε ήσυχα σαν θάνατος
Όταν πέθανε κανείς δεν ήξερε αν είχε ζήσει
Μαργαρίτα Παπαμίχου (γ. Ηράκλειο Κρήτης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου