...............................................................
Ξέμειναν στο κεντράκι απ' το καλοκαίρι ! Copyright Greece...
από τους φίλους στο fb Anezinis G Zarkadis & Kostas Holis (facebook, 27.11.2023)
"Από 4,5 χρονών μεγάλωσα μέσα σ' ένα τέτοιο καλοκαιρινό θαύμα. Ο πατέρας μου στο χωριό που ζούσαμε είχε φέρει ως αντιπρόσωπος για όλη την Αιτ/νια τη καινούργια τότε μπύρα ΜΑΜΟΣ, που την είχαν δώσει προικώο οι FIX στην αδερφή τους, που παντρεύτηκε τον Πατρινό με το ίδιο όνομα νομίζω. Μπύρα γενικά στο νομό, έβαλε για πρώτη φορά ο πατέρας μου, που την διένειμε με το ΠΡΩΤΟ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΜΕ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΑΔΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ( δε κυκλοφορούσε έξω απ' το νόμο, ήθελε ειδική άδεια απ' τον νομάρχη )
Στην άκρη απ' το προαύλιο του σχολείου ήταν μια μικρή αίθουσα, όπου μας μοίραζαν πρωινό και φαγητό από την Ούντρα - αμερικανική βοήθεια, πληγούρι και κίτρινο τυρί να δουν τα μάτια σου. Μόλις τελείωναν τα μαθήματα, ο πατέρας μου που είχε φροντίσει να το ενοικιάσει απο τη κοινότητα, το έκανε αμέσως "εξοχικόν κέντρο", με τα χακί στρογγυλά σιδερένια τραπεζάκια, τις ψάθινες καρέκλες, τις πολύχρονες λάμπες και το πιο μαγικό απ' όλα το τζου μποξ με τον Στέλιο στο ρετιρέ. Σέρβιρε μεζέδες και μπύρα βαρέλι που έκανε θραύση. Θυμάμαι κάτι μεγάλα σιδερένια βαρέλια, με χοντρό θρυμματισμένο πάγο που τι κολώνες του τις έφερνε το τρίκυκλο ΔΧ του χωριού απ' το Αγρίνιο, γεμάτα με μπουκάλια κπαγωμένη μπύρα. Μιλάμε για δεκαετίες μπροστά ο δικός μου, μέχρι που σε μια σκάφη καθαρή έβαζε ποτήρια στο πάγο, για τους εκλεκτούς ...
Το άλλο θαύμα ήταν αυτοί που σύχναζαν εκεί. Όλοι ήταν νέοι άντρες στη πλειοψηφία τους ανύπαντροι, ψηλοί, μελαχρινοί, με μουστάκι και μαλλί στη τρίχα, άσπρο πουκάμισο κολλαρισμένο, σκούρο παντελόνι και σκαρπίνι που γυάλιζε πάνω τους η υφήλιος, για τέτοιο βερνίκωμα μιλάμε. Ζευγάρια και οικογένειες με παιδάκια ούτε για δείγμα.
Όση ώρα ήταν ανοιχτό το μαγαζί - απ' τα μεσάνυχτα περνούσαν από μπροστά οι πρώτες οικογένειες φορτωμένες με καλάθες από καλάμι και κάτι φανάρια με ασετυλίνη, που πήγαιναν να μαζέψουν καπνό - άκουγες μόνο τα τραγούδια της ξενιτιάς, της φτώχιας και του ανεκπλήρωτου έρωτα, κάποιες ψιθυριστές κουβέντες μεταξύ τους και τίποτα άλλο. Και φυσικά εγώ να πηγαινοέρχομαι στα τραπέζια, να παίρνω τις δραχμές και τη παραγγελία ( όχι παραγγελιά ) του τραγουδιού που μου δίνανε. Ποτέ, μα ποτέ στα 5,6 χρόνια του μαγαζιού δεν έγινε να σηκωθεί να χορέψει κάποιος τραγούδι αλλουνού. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά τη παραγγελία σου, αν δε τη χόρευες και ήθελες να την ακούσεις για να ξορκίσεις το ντέρτι σου, δε τη χόρευε κάποιος άλλος που είχε διαλέξει το ίδιο τραγούδι για να το χορέψει, αλλά μετά από σένα. Υπήρχε, εκτός από μένα και κάποιο απ' τα γκαρσόνια, υπήρχε μια μαγική μυστική συννενόηση μεταξύ τους. Βοηθούσε και το γεγονός μιας άλλης άγραφης δε ξέρω πως συνήθειας, να δίνουν μια παραγγελία τη φορά, αφήνοντας χώρο για τους υπόλοιπους, δε γίνονταν δηλαδή να δώσουν πέντε δραχμές και να ζητήσουν πέντε τραγούδια ...
Το ρεζουμέ ήταν τα ζεϊμπέκικα που χόρευαν. Ξεκίναγαν από κινήσεις-διάκονοι κι αριστεροί βοηθοί ψάλτη και έφταναν να κάνουν κινήσεις-αρχιεπισκόπων και αρχιψαλτάδων. Δε μπορώ να διηγηθώ την ιεροτελεστία. Να αναφέρω μόνο, το σκύψιμο όλης της φιγούρας τους, την αυτοσυγκέντρωση τους που ο Δαλάι Λάμα ωχριά μπροστά τους, την ανάληψή τους σε έναν άλλο δικό τους κόσμο, την αξιοπρέπεια, τη φινέτσα και τη καλλιέργεια, ναι τη καλλιέργεια του πόνου τους. Κι ο πόνος για αυτούς ήταν για την αδερφή που έφυγε στην Αυστραλία για να παντρευτεί κάποιον που δε γνώρισε ποτέ, για τα χρέη που ανέλαβε μετά απ' το θάνατο του πατέρα, για τη προίκα που δε μπορεί να δώσει στο κωλόπαιδο που θέλει η αδερφή του, γιατί πλησιάζει ο καιρός να φύγει για την Αστόρια κι αφήνει πίσω του την ανήμπορη μάνα του, γιατί το μέλλον με τη γυναίκα που αγαπιούνται είναι κατράμι μαύρο, επειδή είναι φτωχός και μεροκαματιάρης κι ο πεθερός είναι από το πάνω ράφι του χωριού ...
Κι επειδή πρέπει να τελειώσω εδώ, γιατί αλλιώς θέλουμε άλλη μια ζωή να τα λέω, θα πω, πως κάπου εκεί στα μεσάνυχτα, αποκαμωμένος, μ' έπαιρνε η μάνα μου αγκαλιά, η γυναίκα και της λάντζας - μισοκοιμισμένος εγώ πάνω σε κάποια κιβώτια μπύρας - και με πήγαινε να με βάλει στο κρεββάτι μου με το θεόρατο παράθυρο ανοιχτό που κοίταζε προς τα κάτω, προς το τζου μποξ, που λες και ακούγονταν με την επέκταση της στερεοφωνικής του παράδεισου, μέσα σε μια απόλυτη σιγή, την οποία έσπαζαν τα αλιχτίσματα των σκύλων, η χορωδία των βατράχων της λίμνης κι ο γκιώνης.
Αυτά και καλή βδομάδα !
υγ. Τα λάθη, τα ορθογραφικά, για τους ανθρώπους είναι..."
Σημείωση: Η φωτογραφία είναι του Sohei Senza και είναι από τη σημερινή ανάρτηση του φίλου Anezinis G Zarkadis. Το κείμενο είναι σχόλιο του επίσης φίλου Kostas Holis στην ανάρτηση του A.G.Z.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου