...............................................................
Μαργαρίτα Μηλιώνη
Αντί φλυτζανιού
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα ωκεανό με περίμενε λέει
υπερωκεάνιο πλοίο
τυφλή. διάβαζα με την αφή
το πλοίο Μέγας Ανατολικός
πλήρες μεγαλείου και δόξης και εκείνης της γλώσσας
που μετείχα άλλοτε.
το πρωί ξύπνησα πλάι στον ωκεανό
μεγάλα πουλιά της θάλασσας έκρωζαν.
εγώ δεν ήμουν στο Παρίσι να παριστάνω
την Κολέτ με τον cheri της; αναρωτιόμουν
πως βρέθηκα τώρα στην Βρετάνη
να κυνηγάω τη θάλασσα που φεύγει κι έρχεται
και δεν είναι να πεις ο δικός μας ο Εύριπος
να χεις κάπου να κρατηθείς
να σε πάρει από το χέρι ο ο μπαρμπα Γιάννης και να σε πει κερά
είναι ετούτος ο ανιστόρητος ωκεανός .
τι δουλειά έχω εδώ στα ακρώρεια να γλιστράω
σε ακτές που ο ωκεανός ξερνάει τον χρόνο σε κοχύλια
με ένα γεροφρικιό να ψαρεύω μύδια στρείδια
να ρουφάω φρούτα της θάλασσας
να πίνω μπύρες και κρασιά και
να ξεχνάω ότι υπάρχω.
σου αρέσουν; με ρωτάει καθώς μου τα ανοίγει και εγώ σκέφτομαι σιωπηλά πόσο ηδονικά πόσο αδηφάγα, καταβροχθίζω τον καιρό πριν με καταβροχθίσει
εκείνος δεν μιλάει πολύ
αφήνει την θάλασσα.
Κολυμπάω με σχετική άνεση μέσα στο φλυτζάνι
του δίπολου ζωή -θάνατος
κι όταν του δίνω μια και το στέλνω στο διάολο ααααααα τότε
ενώνομαι με τον ωκεανό με το ποτάμι με τον ουρανό με τα Ιμαλάια
με τα μύδια με τα στρείδια με τις πεταλίδες τις φλογέρες,
τις άρπες, τις φήμες τις ρίμες τα αηδόνια τα χελιδόνια τα στήθη των κοριτσιών.
τι με γυρεύεις σαν να μαι κάποιος άλλος; τι μου φωνάζεις έλα.
είμαι εκεί που είσαι. πάντα μέσα στης γλώσσας τα θαλάμια.
η άμπωτη και η πλημμυρίδα κι η σελήνη που τις κανοναρχεί.
αφήνω πίσω μου τις λέξεις.
περνάω στο άφατο. δεν είμαι ποιητής.
είμαι το ποίημα.
Μαργ Μηλ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου