"Τετέλεσται" έγραψε ο Χρήστος Λάσκος ("Εφημερίδα των Συντακτών",02.11.23)

 ..............................................................

Τετέλεσται

έγραψε ο Χρήστος Λάσκος   ("Εφημερίδα των Συντακτών",02.11.23) 

Είναι προφανές πως το κόμμα του Τσίπρα πνέει τα λοίσθια. Και ο Τσίπρας, βέβαια, πνέει πολιτικά τα λοίσθια, αλλά αυτό δεν νομίζει πως νοιάζει κανέναν.

Ακόμη και όσοι ήταν βέβαιοι, από πολύ καιρό, για την αποδρομή, ωστόσο, μένουν άφωνοι με όσα συμβαίνουν -πρωτοφανή σε διαχρονικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ούτε οι Monty Python θα μπορούσαν να σκηνοθετήσουν τέτοια παράσταση.

Φαίνεται, λοιπόν, πως αυτό δεν θα λήξει ούτε με έναν κρότο ούτε με έναν λυγμό, αλλά μέσα στη βαθιά περιφρόνηση.

Η εποχή Κασσελάκη είναι η ακροτελεύτια πράξη. Το γεγονός πως η δημοφιλία του, σε αντίθεση με όλους τους νεοεκλεγμένους αρχηγούς στο παρελθόν, κινείται σε θλιβερό -σχεδόν γραφικό- επίπεδο, είναι ενδεικτικό. Οπως και η πρωτοφανής ανεπάρκειά του, στο όριο του γελοίου.

Το χειρότερο, ωστόσο, αυτό που τον απομακρύνει ριζικά από την Αριστερά, οποιασδήποτε μορφής, είναι η πλήρης έλλειψη ενσυναίσθησης. Ενας άνθρωπος που επισκέπτεται σχολείο για ΑΜΕΑ κάνοντας ακροβατικά, κάποιος που μας πληροφορεί -ποιος νοιάζεται, αλήθεια, εκτός από το ΟΚ και το Hello!- για τον οικογενειακό του προγραμματισμό, με παρένθετη μητέρα, ως μήτρα κοινής χρήσης, να μην πω τα θεσσαλικά φτυάρια και τα «σηκωμένα μανίκια» στο μέσο μιας ανείπωτης δυστυχίας των πνιγμένων, στην κυριολεξία, ανθρώπων, είναι υπόδειγμα νεοφιλελεύθερου ανθρωπότυπου.

Δεν έχουμε να κάνουμε με ναρκισσισμό, αλλά με ατομικισμό σε παράκρουση. Και «αντισυμβατικότητα» άκρως στερεοτυπική.

Το κωμειδύλλιο, ωστόσο, του τελευταίου μήνα δεν είναι παρά συνέχεια της φάρσας, στην οποία είχε εξελιχθεί το κόμμα του Τσίπρα. Επειδή, λοιπόν, λέγονται πολλά, με αφορμή τα τωρινά, καλό είναι να μιλήσουμε και για τα «παλιά».

Λέγεται συχνά πως η προσφυγή στο ’15, προκειμένου να ερμηνευτεί το σημερινό αίσχος, δεν βοηθάει. Κατά τη γνώμη μου, αντίθετα, οι πραξικοπηματικές -και ως προς το κόμμα και ως προς την κοινωνία του 62%- εξελίξεις της εποχής εκείνης έπαιξαν τον κύριο ρόλο. Δεν απαιτεί, άλλωστε, βαθύ μαρξισμό (!) το πράγμα. Η απλή λογική φτάνει: πώς είναι δυνατόν να εξηγηθεί μια τόσο συντριπτική κατάρρευση, όπως η τωρινή, χωρίς μια αντίστοιχη συντριπτική αιτία; Το έλεγε και ο Αριστοτέλης -το αποτέλεσμα εμπεριέχει την αιτία του.

Η προϊούσα αναξιοπιστία του κόμματος του Τσίπρα, όπως όλες οι έρευνες δείχνουν, ξεκίνησε από τις αρχές του ’16. Και η στάση της προεδρικής φράξιας έδειχνε σαν να μισούσε οτιδήποτε θύμιζε πραγματική κομματική λειτουργία. Ισως γιατί το κόμμα της έκανε «τη ζωή δύσκολη» ακόμη και το ’15 -όταν διατηρούνταν μια ορισμένη, έστω, δημοκρατική λειτουργία. Γι’ αυτό εγκαταλείφθηκε και «διευρύνθηκε» με ό,τι παλαιοκομματικό σαπάκι κυκλοφορεί. Κόμμα δεν υπήρχε από το ’15. Ούτε οργανώσεις, ούτε λειτουργίες, ούτε τίποτε. Πράγμα λογικό, βέβαια, αν σκεφτεί κανείς πως τότε έφυγαν πάνω από τα μισά μέλη -και οι 26 από τους «53», ακόμα- και το 90% της νεολαίας.

Λέγεται, επίσης, πως όσοι σήμερα μιλούν τότε δεν μιλούσαν. Είναι ψέμα. Και για τους ΑΝ.ΕΛΛ. και για τον Προκόπη και για το υπουργικό υπήρχαν εκπεφρασμένες διαφωνίες. Η ελλιπής δημοσιοποίησή τους ήταν αποτέλεσμα του αντικειμενικού εκβιασμού «μη βλάψουμε την κυβέρνηση». Νομίζω, κακώς. Στα μεγάλα θα πρέπει να υποστηρίζεις αυτό που θεωρείς σωστό, με όλους τους τρόπους, χωρίς ενδοιασμούς για τα «αποτελέσματα». Μόνο τότε τα αποτελέσματα μπορεί να είναι υπερασπίσιμα.

Τι, δηλαδή, ρωτάνε άλλοι; Να εγκαταλειπόταν η κυβέρνηση;

Κανείς δεν υποστήριζε κάτι τέτοιο. Προσωπικά -και δεν ήμουν μόνος- έλεγα πως, αμέσως, αντί για το δημοψήφισμα, που μόνος αποφάσισε ο Τσίπρας, έπρεπε να πάμε σε εκλογές λέγοντας την αλήθεια για τους κινδύνους και τις ευκαιρίες, σε αντίθεση με τους ζουρνάδες και τις βλακείες του Ιανουαρίου.

Σε ό,τι αφορά τα άδεια ταμεία, που έθεσε ο Τάσος Παππάς πριν από μερικές μέρες, και σε αυτό υπήρχαν διαφωνίες από τον Ιανουάριο, όταν ο Τσίπρας θεωρούσε πως «κερδίζουμε χρόνο», ενώ πολλοί υποστηρίζαμε πως, απλώς, τρώμε τα αποθεματικά μας, δεκάδες δισεκατομμύρια μέχρι τον Ιούνιο, και θα βρεθούμε σε οικτρή κατάσταση.

Οσοι δεν είχαμε την προεδρική άποψη δεν ήμασταν βολονταριστές των νταουλιών. Αντίθετα -και υπάρχουν scripta- υποστηρίζαμε, πολύ πριν το ’15, πως θα έπρεπε να κάνουμε τρία τέσσερα σημαντικά πράγματα, τα οποία να ενδυναμώνουν τον κόσμο της εργασίας και να ενισχύουν τον ριζοσπαστικό συσχετισμό. Αμεση αύξηση του κατώτατου μισθού -το πρώτο νομοσχέδιο-, ριζική φορολογική μεταρρύθμιση, με τις χρονικότητες που απαιτούνταν, αλλά με σαφές φιλολαϊκό πρόσημο, μία τουλάχιστον τράπεζα υπό δημόσιο έλεγχο -τότε όλες οι τράπεζες ήταν υπό δημόσια μετοχική πλειοψηφία-, έναν νόμο που θα άνοιγε γενναία τον δρόμο για την κοινωνική οικονομία. Ούτε ένας νόμος κι ένα άρθρο, ούτε άλλες τέτοιες ανοησίες.

Υπάρχουν πολλά ακόμη που η γνώση τους δίνει μια πολύ διαφορετική εικόνα ως προς αυτό που συνέβη και άρα και ως προς αυτό που συμβαίνει. Με ένα βέβαιο συμπέρασμα. Τα αριστερά κόμματα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τα αφήνουμε στους «αρχηγούς τους».