"Τα αρνητικά πάθη του ΣΥΡΙΖΑ πριν την εξαέρωσή του..." από τον φίλο στο fb Dimitris Tsirkas (facebook, 12.11.2023)

 ...............................................................

Τα αρνητικά πάθη του ΣΥΡΙΖΑ πριν την εξαέρωσή του...*

από τον φίλο στο fb Dimitris Tsirkas (facebook, 12.11.2023)

Στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί εδώ και χρόνια το πάθος και το συναίσθημα, έναντι της λογικής και της ανάλυσης. Η επιθυμία αυτονομήθηκε από τις όποιες προϋποθέσεις πραγμάτωσής της, σε σημείο να υποκαταστήσει εξολοκλήρου την πραγματικότητα.

Αυτό ισχύει για όλους, και για τον Τσίπρα που το 2019 και το 2023 ήταν πεπεισμένος ότι κερδίζει τις εκλογές. Και για την Ομπρέλα με τους 6 + 6 (Αχτσιόγλου κ.α.) που το καλοκαίρι ήταν βέβαιοι ότι θα πάρουν το κόμμα.

Και για τον Κασσελάκη με τους οπαδούς του που πιστεύουν ότι αν τους πετάξουν όλους έξω θα ξανακάνουν τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση.

Το πάθος είναι απαραίτητο στην πολιτική, χωρίς αυτό δεν υπάρχει έμπνευση, ούτε δράση και η πολιτική καταντάει μια βαρετή αγγαρεία που δεν κινητοποιεί κανέναν παρά τους γραφειοκράτες και τους οπορτουνιστές.

Αν όμως το πάθος δεν συνοδεύεται από ψύχραιμη λογική και διαρκή γείωση με την πραγματικότητα, πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε μαγικό βολονταρισμό, στην πεποίθηση ότι μπορείς να επιτύχεις τα πάντα μόνο και μόνο επειδή το θέλεις πολύ.

Ακόμα χειρότερα, στον ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχούν τα αρνητικά πάθη. Οι ηττημένοι στις εσωκομματικές εκλογές, που ουδέποτε αποδέχτηκαν την ήττα τους, ούτε καν την ερμήνευσαν σωστά, διακατέχονται από θυμό και πικρία, τα οποία καθορίζουν τις σπασμωδικές αντιδράσεις τους.

Θυμίζουν τη θλιμμένη πριγκίπισσα Σοράγια, του Ιράν, που εξαναγκάστηκε να χωρίσει τον Σάχη γιατί δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει.

Οι οπαδοί του νέου προέδρου μέθυσαν από την απροσδόκητη νίκη τους και σαν το αρπαχτικό σε κυνηγετική λειτουργία ετοιμάζονται να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στο θήραμά τους.

Είναι και αυτοί θυμωμένοι με τους ανταγωνιστές τους, στους οποίους χρεώνουν τις απανωτές ήττες του κόμματος, αλλά κυρίως γιατί τους υποτιμούσαν ως «λούμπεν πασόκους», εκείνοι οι «ελίτ της ανανεωτικής Αριστεράς».

Τους κινητοποιεί το πάθος για εκδίκηση και κάθαρση από τα «βαρίδια» και τους «υπονομευτές». Πιστεύουν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγεί από τις ομπρέλες, τις τάσεις και τις ομάδες, δηλαδή από το 70% του οργανωμένου κόμματος, θα απογειωθεί και πάλι.

Σαν τον άνθρωπο που προσβλήθηκε από γάγγραινα στα άκρα και αδημονεί να τα κόψει για να γίνει και πάλι καλά, αδιαφορώντας που θα μείνει χωρίς χέρια και πόδια.

Περίκλειστοι στο echo chamber, τη φούσκα των συριζαϊκών social media, στην οποία κυριαρχούν έναντι των εσωκομματικών αντιπάλων τους, δεν βλέπουν ότι ο κόσμος τους παρακολουθεί σαν κωμικό ριάλιτι. Δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτό που οι ίδιοι κραδαίνουν ως ελπίδα, η κοινωνία το αντιμετωπίζει ως φάρσα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει έναν ξεπεσμένο καλλιτέχνη που στο παρελθόν είχε μια μεγάλη επαγγελματική επιτυχία. Θαμπωμένος από το μέγεθός της και την ευκολία με την οποία ήρθε, αλλά κυρίως έχοντας υπερβολικά μεγάλη πίστη στο ταλέντο του, δεν φρόντισε να εξελίξει τις δυνατότητές του, να ανανεώσει το ρεπερτόριό του, με αποτέλεσμα γρήγορα να βρεθεί στο περιθώριο.

Εκεί κυριεύθηκε από μνησικακία, ο θυμός, η πικρία για τις συνεχόμενες αποτυχίες, ενδοβλήθηκαν και έγιναν αυτοάνοσο νόσημα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ τρώει τις σάρκες του και τις τρώει με τέτοια βουλιμία που σύντομα δεν θα έχει μείνει τίποτα.

*Σημείωση: Ο τίτλος της ανάρτησης είναι δικός μου...