...............................................................
Έχω χάσει μία βελόνα στ΄ άχυρα,
ένα μάλλινο παλτό
που κάποιος ξεκρέμασε απ΄ την κρεμάστρα σ’ ένα μπαρ,
και στη θέση του άφησε ανάποδο να κρέμεται ένα λάμα,
μία γιαγιά, έναν παππού,
μία πολυθρόνα,
μία καπνιστή ρέγκα,
ένα τηλεφώνημα ένα βράδυ σε μπαλκόνι
με κομμένα τα καλώδια
που μετά μετατράπηκε σε ποίημα,
ένα ποίημα γραμμένο χωρίς μελάνι
ένα βράδυ σε μπαλκόνι
που μετά έγινε τηλεφώνημα.
Όμως δεν λυπάμαι.
Πληθαίνουν έτσι οι σταλακτίτες στο αστραφτερό σπήλαιο των δακρύων
και στεγνώνουν οι μικρές Βενετίες απ’ τα μάτια μας.
Όσο γι΄αυτούς που αποχωριστήκαμε
καβούκι είναι πια για μας
για να κουλουριαζόμαστε μέσα τους χελώνες.
Γιατί όταν λαμπερά κυλούν τα αυγά του σολομού
χωρίς επιστροφή στη γυάλινη κλεψύδρα,
αυτά που στερηθήκαμε είναι ο κρυφός μας θησαυρός
αφού είναι αυτά που μας μυούν στην απόλυτη αγάπη.
Από την ποιήτρια και φίλη στο fb Χλόη Κουτσουμπέλη (facebook, 4.4.2025)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου