...............................................................
γράφει ο Θωμάς Τσαλαπάτης ("Εφημερίδα των Συντακτών", "ΝΗΣΙΔΕΣ" / "ΑΝΟΧΥΡΩΤΗ ΠΟΛΗ", 06.04.25)
Οι συναντήσεις γονιμοποιούν τα μέρη που συναντιούνται.
Ζούμε σε μια εξαντλημένη χώρα. Σε μια χώρα που απαξιώνει τους πολίτες της και τρώει τα παιδιά της. Μέσα στη διάβρωση γίνεσαι η διάβρωση. Ενώ παρατηρείς πως τίποτα δεν λειτουργεί και οι πιο χυδαίοι, οι πιο άχρηστοι, έχουν πιάσει όλα τα πόστα και επιβάλλουν τις γελοίες ατζέντες τους. Ενώ βλέπεις κάθε έννοια της δημόσιας σφαίρας να βουλιάζει στην απαξίωση και την ιδιωτική εκμετάλλευση. Απόγονοι κοτζαμπάσηδων, λαθρεμπόρων και λαδεμπόρων συντηρούν τη συμπεριφορά της εξουσίας. Είναι η θεσμοποιημένη καταστροφή ως καθημερινότητα. Είναι η επιβολή της δικής τους μετριότητας ως κανόνας. Ενα ασυνάρτητο πασάλειμμα ως πρόταση για τη ζωή, τους ανθρώπους, τον πολιτισμό. Και το μόνο περιθώριο που παραχωρούν είναι και συ να κινηθείς μαζί τους. Και αν είσαι αρκετά υποτακτικός και αν είσαι αρκετά σκυφτός και τυχερός, μπορεί να βρεις και συ μια χαραμάδα να περάσεις. Να γίνεις και συ μια ελάχιστη ψηφίδα στη μουτζούρα της ισχύος.
Είναι η χυδαιότητα το τραγούδι μας; Η χυδαιότητα δεν είναι το τραγούδι μας.
Δεν μπορούν να εμπνεύσουν σεβασμό. Και έτσι προσπαθούν να προκαλέσουν φόβο. Και μες τη γελοιότητά τους συχνά ξεχνάς πόσο επικίνδυνοι μπορούν να γίνουν. Δεν έχει σημασία. Ας μην τους δώσουμε σημασία. Ας τους προσπεράσουμε σαν ενοχλητικές κουβέντες του δρόμου, ως κακά περιστατικά που τουλάχιστον σήμερα δεν θα μας χαλάσουν την ημέρα.
Είναι η χυδαιότητα το τραγούδι μας; Η χυδαιότητα δεν είναι το τραγούδι μας.
Το μόνο στο οποίο μπορούμε να ελπίζουμε, το μόνο από το οποίο μπορούμε να αντλούμε ελπίδα είναι οι πυρήνες των ανθρώπων. Οι συναντήσεις που γονιμοποιούν τα μέρη που συναντιούνται. Ετσι ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών που το αποτελούν. Πιστεύω στις δημιουργικές δυνάμεις αυτής της χώρας. Στους ανθρώπους αυτούς που έχουν βιώσει την απαξίωση, την απόρριψη, τον αποκλεισμό χωρίς να μπορούν ακριβώς να προσδιορίσουν τους λόγους. Στους ανθρώπους που ακόμη κουβαλούν μέσα τους τα πρώτα όνειρα, όχι τις μικρούλες καθημερινές επιθυμίες, τα όνειρα αυτά που είναι ανάγκη και έστω και σε ανενεργή κατάσταση επιβιώνουν κάπου μέσα.
Πιστεύω στη δύναμη των ανθρώπων αυτών όταν αντιλαμβάνονται πως δεν είναι μόνοι. Οταν συναντιούνται και βλέπουν τις δικές τους λαχτάρες να καθρεφτίζονται στις λαχτάρες των άλλων. Οταν χωρίς να έχουν γνώση των δυνάμεών τους πράττουν έτσι κι αλλιώς. Γνωρίζοντας πως η αποτυχία μπορεί να είναι το ενδεχόμενο. Κάποιες φορές το πιο πιθανό ενδεχόμενο. Πιστεύω στους ανθρώπους αυτούς που φτιάχνουν πράγματα. Που έχουν μια ιδέα και χωρίς να την πολυσκεφτούν αρχίζουν να της δίνουν υλική υπόσταση. Σε αυτούς που γνωρίζουν πως στη χώρα αυτή δεν σου δίνεται ποτέ αυτό που σου αντιστοιχεί. Αλλά το γεγονός δεν τους οδηγεί στον ναρκισσισμό της μοναξιάς ή την ατελείωτη γκρίνια του παραγκωνισμού. Τους οδηγεί στις συνέργειες, τις συνεργασίες, τις ομαδικές δουλειές. Στις συλλογικές χειρονομίες.
Πιστεύω σε αυτούς που εκπλήσσουν τους εαυτούς τους. Στην αθωότητα που κουβαλά το γεγονός πως δεν αντιλαμβάνονται τις πραγματικές τους δυνάμεις. Και στη γενναιότητα που κουβαλά το γεγονός πως ακόμα και αν δεν τις αντιλαμβάνονται πράττουν έτσι και αλλιώς. Πιστεύω σε αυτούς που προσπαθούν, ψάχνουν, συναντιούνται, σε αυτούς που είναι διαρκώς σε κίνηση και διαρκώς σε συνομιλία. Σε αυτούς που διεκδικούν εκείνο που τους αντιστοιχεί. Σε αυτούς που δεν αφήνουν τη χυδαιότητα να διαβρώσει το τραγούδι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου