...............................................................
Μανόλης Αναγνωστάκης (1925 - 2005)
σελ. 32 :
Δέχτηκες τελικά, στο βάθος, κάθε αναθεώρηση, κάθε αλλαγή πορείας, κάθε αποστασία. Δεν είναι πάντα η θέληση λίγη - είναι πολλές φορές ο πόνος μεγάλος. Κρίνεις γνωρίζοντας μόνο ως εκεί που έχεις φτάσει, όχι ως εκεί που θα μπορούσες να φτάσεις αν και αν και αν...
Δεν πιστεύεις πια στα ατσάκιστα ψυχικά ελάσματα. Στο βολταϊκό τόξο λιώνει και το ευγενέστερο μέταλλο. Κριτήριο μοναδικό ειλικρίνειας, βάθους πόνου, συνέπειας στον εαυτό σου και μόνο: τι ωφελήθηκες από την "αλλαγή" ή τι ζημιώθηκες. Όχι τυχαία, συμπτωματικά, από κακό υπολογισμό. Τι περίμενες να ζημιωθείς, τι εν γνώσει σου ζημιώθηκες. Και δε δίστασες.
(Τέτοια η περίπτωση της Β., του Ε.Λ., του Ε.Κ. και τόσων άλλων που ξέρεις).
σελ. 34:
Όταν έγραφα το στίχο : "Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα", ήμουν ακόμα πολύ νέος κι είχα μέσα μου πολλή οργή, πολλή πίκρα. Σήμερα καταλαβαίνω πως δεν υπάρχει κανείς απ' όσους γύρισαν χωρίς ρυτίδες. Η ζωή αλλάζει τους ανθρώπους, παραμορφώνει τα πρόσωπα, σφίγγει τις καρδιές, όμως κάποιες παλιές χαρακιές μένουν άσβηστες, για να θυμίζουν, κάτω από ένα λιπαρό στρώμα φρονιμάδας, κυνικότητας, προκλητικής αδιαφορίας. Κάποια μέρα, ξαφνικά, κάτι θα συμβεί, μια μορφή που θα διασταυρωθεί στο δρόμο, μια είδηση στα ψιλά της εφημερίδας, ένα όνομα που απροσδόκητα πέφτει στην κοσμική συζήτηση. Για μια στιγμή, έστω για μια στιγμή, το ναρκωμένο φίδι θα τανυστεί σα χορδή κι ύστερα πάλι θα πετρώσει κάτω από το παχύ προστατευτικό λίπος.
Όμως θυμίζει, σα ρίγος πανικού, πως πάντα υπάρχει.
Από "ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ '68 - '69" (εκδ. "στιγμή" 1985)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου