"Ο Τζιμ Κάρεϊ, ο Οδυσσέας και... η Ανάληψη του Χριστού" Από τον δημοσιογράφο και φίλο στο fb Yannis Andtoulidakis (facebook, 20.4.2025)

 ...............................................................

Ο Τζιμ Κάρεϊ, ο Οδυσσέας και... η Ανάληψη του Χριστού

Από τον δημοσιογράφο και φίλο στο fb Yannis Andtoulidakis (facebook, 20.4.2025)

Υπάρχει ένα κομμάτι στην ιστορία της ανάστασης του Ιησού που πιστεύω ότι είναι παραγνωρισμένο και το οποίο με απασχολεί τα τελευταία χρόνια.

Οι γραφές μάς δίνουν αρκετές πληροφορίες για τη ζωή του Ιησού μέχρι την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα και μας περιγράφουν επίσης και τα πάθη του τη Μεγάλη Εβδομάδα. Μετά την ανάστασή του όμως, μαθαίνουμε πολύ λίγα πράγματα για αυτόν. Κι όμως μεσολαβούν 40 μέρες από την ανάσταση μέχρι την ανάληψή του στον ουρανό. Για αυτό το διάστημα οι γραφές αναφέρουν ελάχιστα πράγματα: συνάντησε πρώτη τη Μαγδαληνή, συνάντησε τους μαθητές του και έδειξε στον Πέτρο τις πληγές του, αναφέρονται 3-4 συναντήσεις ακόμα, αλλά ως εκεί.

Σαράντα ημέρες μετά την ανάσταση είναι ένα πολύ μεγάλο διάστημα. Έχοντας πλέον αναστηθεί και επιβεβαιώσει τη θεϊκή του υπόσταση, θα μπορούσε να είχε κάνει πολλά πράγματα. Για παράδειγμα να πολλαπλασιάσει τους πιστούς του, ώστε να έχουν περισσότεροι άνθρωποι την ευκαιρία να διδάξουν τον λόγο του σε όσους δεν τον είδαν ούτε άκουσαν για αυτόν. Ή ακόμα να κάνει θαύματα, να διδάξει, να κυνηγήσει τους Φαρισαίους και τους εμπόρους, οι οποίοι αναμφίβολα θα είχαν τρομάξει από το νέο της ανάστασής του. Φυσικά, θα μπορούσε, αφού είχε λυτρώσει τους ανθρώπους από τις αμαρτίες τους, να δημιουργήσει μια άλλη ζωή, χωρίς την ενοχή και τα βάσανα της προηγούμενης -αλλά αυτό αποτελεί θεολογικό ερώτημα.

Εμένα με απασχολεί προφανώς αυτή η στάση από την σκοπιά της ανθρώπινης υπόστασης του Ιησού και των μαθητών που περιγράφουν τον βίο του.

Συναντάμε εδώ μια επαναλαμβανόμενη συνθήκη στους ανθρώπους. Είναι συχνά δραστήριοι μέχρι να καταφέρουν αυτό για το οποίο παλεύουν ή να αποκαταστήσουν μια αδικία, να δικαιωθούν οι ίδιοι ή μια υπόθεση. Σπάνια ωστόσο βλέπουμε η δικαίωση να λειτουργεί ως έναυσμα για κάτι άλλο, σπάνια η δικαίωση αφορά κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό της. Με έναν τρόπο, η σημασία του ανθρώπινου βίου είναι συσσωρευμένη εξ ολοκλήρου στην πορεία για κάτι. Ο στόχος παρουσιάζεται ως μια πύλη που οδηγεί κάπου, ωστόσο αυτό είναι μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση: η πύλη δεν οδηγεί πουθενά.

Δεν γνωρίζουμε τι κάνει ο Ιησούς μετά την ανάστασή του, όπως δεν γνωρίζουμε τι κάνει ο Τζιμ Κάρεϊ αφότου βγαίνει από το σκηνικό στο Truman Show, όπως δεν ασχολούμαστε πολύ με το τι έκανε ο Οδυσσέας αφού επέστρεψε στην Ιθάκη. Με έναν τρόπο βαθιά ανθρώπινο, η ματαιότητα της ύπαρξης επιστρέφει ακόμα πιο ακλόνητη όταν ένας σκοπός της πραγματοποιηθεί.

Έτσι ώστε, ίσως, η ύπαρξη να αποκτά ένας είδος αιωνιότητας μόνο τότε που δεν κατακτά τον στόχο της, όταν η διεκδίκηση παραμένει πάντα τέτοια και δεν σπάει το κουκούλι της για να μεταμορφωθεί σε πεταλούδα.

Οι πεταλούδες είναι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και ζουν μόνο μια μέρα.