..............................................................
Μαρία Λαϊνά (1947 -2023)
Εκείνη τη χρονιά
λύγισαν τα κλαδιά μου ως το χώμα
έτοιμος πάντα για αδιάκοπη βροχή ο ουρανός μου
κι ο κήπος για φωνές εντόμων μακρινές
και λυπημένες.
Δεν άκουγα τραγούδια τότε
όσα φεγγάρια μόνο
θέλησαν μόνα τους να πέσουν στο πηγάδι.
Ό,τι κι αν λέω όμως
υπήρχε ακόμη αγάπη μέσα μου
και της αγάπης η απόλαυση
ακόμη.
Ναι, θυμάμαι τις ευτυχισμένες μέρες
και τον καιρό της κάθε μέρας.
ΜΗΝ ΕΙΣΑΙ ΚΟΠΑΝΟΣ
Μην είσαι κόπανος, του είπα
στραβώθηκες;
χιονίζει με τα όλα του
κι αυτός σαν να μην τρέχει τίποτα·
ανεβαίνει με κόκκινα χέρια
το μάγουλό του άσπρισε
φωτίζει
τον κοκαλιάρικο δείχτη του χεριού του·
αν πέσει τώρα θα τον τρέχουμε
κι αυτός ανεβαίνει, ρε πούστη μου
σαν να μη βλέπει τη χιονοστιβάδα, είπα
γιατί ο καημός του ανθρώπου, είπε
είναι πιο δυνατός
απ’ τον καημό της φύσης
γι’ αυτό, μου είπε
θα πέσει σαν αστέρι.
ΣΚΗΝΙΚΟ
Το πράσινο τρεμοσαλεύει ο αέρας
κι αφήνει αέρα για τη θάλασσα
μ' ένα κιτρινορόδινο κομμάτι ουρανό·
εγώ, στην αποδώ μεριά του σκηνικού
θνητή μέσα σε όλα τα αθάνατα
καπνίζω ένα τσιγάρο για να μην πολυαισθάνομαι
πως δεν θα επιζήσω κανενός
και δεν θα καταφέρω τίποτα που να' χει τέτοιο
χρώμα.
ΤΙ ΚΡΙΜΑ
Ο ρεμβασμός μου έχει χαθεί
κι οι λεπτεπίλεπτες αισθήσεις.
Σ’ άλλα παλιότερα φθινόπωρα
κυλούσε μέσα στη βροχή και την ομίχλη
νωχελικά και μάλιστα
με κάποια αβροφροσύνη
προς τους άλλους.
Τώρα πια όχι·
τώρα, η θλίψη και ο πόνος
με κάνουν άξεστη
προτού καν γράψω δύο λέξεις.
Τι κρίμα
ο καιρός μου πέρασε
πρέπει να επιστρέψω το αηδόνι μου στο δέντρο.
"Αντίο Μαρία Λαϊνά
Μας έδωσες ανάσες, μας έδωσες συνθήματα εσωτερικής καύσης, μας έδωσες ποιητικό λόγο χωρίς μελούρες. Μας έδωσες στίχους που τους ανασύρουμε σαν γνωμικά για να συμπυκνώσουμε σκέψεις, για να αποδώσουμε συναισθήματα. Δεν ξέρω ποιο να πρωτο αναρτήσω από όλα αυτά τα δώρα. Διαλέγω μερικά απ'τα αγαπημένα μου κι αρχίζω να ξανασκάβω τη βιβλιοθήκη μου."
Από τη δημοσιογράφο και φίλη στο fb Φωτεινή Λαμπρίδη (facebook, 27.12.2023)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου