"Πέθανε ο μεγαλύτερος θιασώτης της λιτότητας" γράφει ο Γιώργος Τσιάρας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.12.23)

............................................................... 

Πέθανε ο μεγαλύτερος θιασώτης της λιτότητας

γράφει ο Γιώργος Τσιάρας ("Εφημερίδα των Συντακτών", 28.12.23) 

«Έφυγε», αλλά η σκληρή αλήθεια είναι πως δεν θα λείψει, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας που «βασάνισε» επί σειρά ετών τους λαούς του ευρωπαϊκού Νότου αλλά και τους Γερμανούς των κατώτερων κοινωνικών τάξεων ● Αρχιτέκτονας των ανεξέλεγκτων ιδιωτικοποιήσεων, μπλεγμένος κάποτε σε σκάνδαλα και... τιμονιέρης του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού, ο Σόιμπλε δεν «μαλάκωσε» ποτέ

Πάει ο... παλιός ο Σόιμπλε... Ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, που συνέδεσε όσο κανείς άλλος πολιτικός το όνομά του με την κρίση της ευρωζώνης, την οικονομική τραγωδία της Ελλάδας και τον πιστωτικό βασανισμό των υπόλοιπων «PIIGS», απεβίωσε στον ύπνο του σε ηλικία 81 ετών. Το τελευταίο του αξίωμα, μέχρι πρόπερσι, ήταν πρόεδρος της Bundestag, αλλά παρέμεινε βουλευτής χωρίς διακοπή από το 1972 ώς τον θάνατό του! Εξυπνος, σκληρός και με άριστες νομικές σπουδές, υπήρξε για δεκαετίες ένα από τα «αστέρια» του CDU, δηλαδή της Χριστιανοδημοκρατικής Δεξιάς, αλλά και ο κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος του γερμανικού μεγάλου κεφαλαίου σε αμέτρητες κυβερνήσεις.

'Ολα κι όλα: ο Σόιμπλε δεν υπήρξε ποτέ κλασικός ρατσιστής, ο δικός του ρατσισμός του ηταν πάντα ταξικός – κοντολογίς, υπήρξε εξίσου ανελέητος με τους Γερμανούς εργαζόμενους, όσο και με τους «τεμπέληδες Νότιους».

Επανένωση... με όρους

Η πρώτη του μεγάλη στιγμή ήρθε τον Ιούλιο του 1990: το Τείχος του Βερολίνου έχει πέσει λίγους μήνες πριν, ο Κολ τον είχε βάλει υπουργό Εσωτερικών και οι καταπιεσμένοι Ανατολικογερμανοί πανηγυρίζουν την κατάρρευση του «κομμουνιστικού» καθεστώτος, ελπίζοντας πως σύντομα θα μοιραστούν την ευημερία -και τα καταναλωτικά αγαθά- των Δυτικών συμπατριωτών τους. Αμ δε! Ο δρ Βόλφγκανγκ παρουσιάζει τη Συνθήκη Επανένωσης και οι Ανατολικογερμανοί τρέχουν εκστατικοί στα γκισέ των τραπεζών για να αλλάξουν τα μάρκα τους με τα «σκληρά» δυτικογερμανικά μάρκα.

Ομως ο διάβολος, ως συνήθως, κρυβόταν στις λεπτομέρειες. Την ίδια μέρα που επισημοποιείται η Επανένωση, ο Σόιμπλε και η νομική ομάδα του στήνουν ένα υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων που έμελλε να μείνει στην Ιστορία με το όνομα «Treuhand». Ετσι απλά, με μια τζίφρα, ολόκληρη η δημόσια περιουσία της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας -ο φυσικός και βιομηχανικός πλούτος μιας ολόκληρης χώρας- περνά σε ένα απρόσωπο Ταμείο, κόβεται σε κομμάτια και ξεπουλιέται μπιρ παρά στους Δυτικογερμανούς καπιταλιστές.

Συγκεκριμένα η Treuhand μεταξύ 1990 και 1994 ξεπούλησε αντί πινακίου φακής 8.500 δημόσιες επιχειρήσεις - από χαλυβουργίες μέχρι ορυχεία, δάση, εργατικές πολυκατοικίες και πυρηνικά εργοστάσια(!) - με περισσότερους από 4.000.000 εργαζόμενους, εκ των οποίων τα δυόμισι εκατομμύρια κατέληξαν στην ανεργία... Η Treuhand, το πρότυπο για το δικό μας μνημονιακό ΤΑΙΠΕΔ, τελικά κατέρρευσε εν μέσω τρομερών αποκαλύψεων για τις «στημένες» fast track ιδιωτικοποιήσεις (περισσότερες από 500 υποθέσεις έφτασαν στη Δικαιοσύνη), ενώ από τα περίπου 600 δισ. μάρκα που υποτίθεται πως θα συγκέντρωνε από το μεγαλύτερο ξεπούλημα στην Ιστορία, μάζεψε τελικά μόλις 44 δισεκατομμύρια!

Στις ανατολικές επαρχίες της Γερμανίας η λέξη Treuhand παραμένει ακόμη και σήμερα συνώνυμο της διαπλοκής, της διαφθοράς και του αντιπαραγωγικού, αμιγώς κερδοσκοπικού «καπιταλισμού της καταστροφής» - μια πραγματική δύναμη κατοχής που σκότωνε χωρίς όπλα. Διόλου τυχαία πολλοί Ανατολικογερμανοί έχασαν κάθε εμπιστοσύνη στην πολιτική διαδικασία και στράφηκαν στην Ακροδεξιά και τα ξενοφοβικά της κηρύγματα, όπως δείχνουν σήμερα τα υψηλά ποσοστά του AfD.

Στο μεταξύ, βέβαια, ο επάρατος Σόιμπλε παραλίγο να μας αφήσει πρόωρα χρόνους: στις 12 Οκτωβρίου 1990, κατά τη διάρκεια μιας προεκλογικής ομιλίας στη Βάδη-Βυρτεμβέργη, ένας ψυχασθενής τον πυροβόλησε και τον καθήλωσε σε αναπηρικό καροτσάκι για την υπόλοιπη ζωή του. Το προσωπικό του δράμα περιέργως οδήγησε σε άνοδο τη χαμηλή δημοτικότητά του και το 1998, μετά την εκλογική ήττα του Κολ, ανήλθε στην ηγεσία των Χριστιανοδημοκρατών, με γενική γραμματέα την άσημη ακόμη, μετέπειτα νέμεσή του -το «κορίτσι του Κολ»- Ανγκελα Μέρκελ.

Ηταν όμως αχόρταγος και... σκανδαλιάρης: το 2000 αναγκάστηκε να παραιτηθεί όταν αποκαλύφθηκε πως είχε «λαδωθεί» με 100.000 μάρκα. Η Μέρκελ δεν έχασε την ευκαιρία να του «φάει» την καρέκλα και ο ντροπιασμένος Σόιμπλε κινδύνευσε ακόμη και με φυλάκιση, αλλά κατάφερε να κρατηθεί με νύχια και με δόντια στην πολιτική. Εκτοτε οι σχέσεις τους ήταν πάντα τεταμένες.

Ομως η γερμανική ελίτ δεν ξέχασε ποτέ πόσα χρωστούσε στον... δόκτορα Στρέιντζλαβ της γερμανικής πολιτικής – και η Μέρκελ αναγκάστηκε να τον επαναφέρει στο υπουργικό συμβούλιο, αρχικά ως υπουργό Εσωτερικών και στη συνέχεια, το 2009, στην κρίσιμη θέση του υπουργού Οικονομικών, όπου έμεινε για δύο θητείες και άφησε ανεξίτηλη τη μαύρη σφραγίδα του, εφαρμόζοντας τη δοκιμασμένη από τις μέρες της Treuhand συνταγή φτωχοποίησης, λιτότητας και αρπαγής της δημόσιας περιουσίας στη... μισή Ευρώπη και πρωτίστως φυσικά στη δύσμοιρη Ελλάδα.

Το «Υπερταμείο» του μνημονίου του, το ΤΑΙΠΕΔ, δεν είναι παρά μια μοντέρνα εκδοχή της Treuhand - και το αποτέλεσμα είναι φυσικά το ίδιο, στερώντας από το κράτος μας την κυριότητα βασικών «μοχλών» οικονομικής ανάκαμψης, περιλαμβανομένων μεταξύ άλλων των αεροδρομίων, των εμπορικών και επιβατικών λιμανιών, των δικτύων μεταφορών και ενέργειας και κάπου 70.000 ακινήτων κ.ά. Και φυσικά πλήττοντας, τότε και τώρα, τα πιο ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και τον μόνιμο στόχο των Σόιμπλε, τη λεγόμενη μεσαία τάξη.

Σκληρές πολιτικές

Αλλά και μέσα στη χώρα του ο ανάλγητος Σόιμπλε άφησε βαριά κληρονομιά, χάρη στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική που ακολούθησε και τους μηχανισμούς του «φρένου χρέους» και του «μαύρου μηδέν», δηλαδή του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού χωρίς ελλείμματα και χρέη, που οδήγησαν σε βαριές περικοπές των δημόσιων δαπανών, διεύρυνση των ανισοτήτων και αύξηση των ποσοστών φτώχειας. Γι’ αυτό άλλωστε η Μέρκελ τον... πάρκαρε το 2017 στην προεδρία της Βουλής, αφού το όνομά του είχε γίνει το συνώνυμο του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού: οι πολιτικές του εντός και εκτός Γερμανίας έπαιξαν μεγάλο ρόλο στην παρακμή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και την πτώση της δημοφιλίας του CDU και συνολικά της Γερμανίας μεταξύ των εταίρων της και στο παγκόσμιο στερέωμα.

Ο ίδιος βέβαια δεν παραδέχτηκε ποτέ τις τεράστιες ευθύνες του: σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει τον Ιούλιο του 2022 είχε τονίσει πως έχει ήσυχη τη συνείδησή του για όσα «αναγκαία» έκανε στους Ελληνες...

Ας είναι. Όπως είχα γράψει σε ένα «αφιερωμένο» στον Σόιμπλε κείμενό μου το 2015: «Να τη χαίρονται, οι ντόπιοι και ξένοι οπαδοί της, μια τέτοια “πολιτισμένη” δήθεν “Eνωση”, όπου είναι δίκαιο για την ίδια δουλειά ο Γερμανός να παίρνει δυο χιλιάρικα μισθό κι ο Eλληνας με τον Βούλγαρο τριακόσια! Όπου η φτώχεια των πολλών αποτελεί δικαιολογημένο προαπαιτούμενο για την ευημερία των ολίγων! Όπου μόνο το γερμανικό κράτος πρόνοιας είναι ιερό, ενώ τα συστήματα υγείας και εκπαίδευσης των Νότιων είναι του Διαβόλου! Όπου “ηθικός κίνδυνος” υπάρχει μόνο για τον πένητα οφειλέτη και όχι για τον λαίμαργο τοκογλύφο-πιστωτή!»...